Γιατί δυσκολευόμαστε να λειτουργήσουμε με το μαζί και συγκρουόμαστε για το ποιος είναι καλύτερος – Γράφει η Μίκα Πανάγου

Αυτό που παρατηρείται συχνά σε ζευγάρια, παρέες, επαγγελματικές συνεργασίες είναι η δυσκολία του μαζί, το να συνεργαστούμε για ένα κοινό σκοπό. Συνήθως υπάρχουν συγκρούσεις και ένα υπέρ εκτιμώμενο εγώ. Ποιος είναι ο καλύτερος και μία αγωνία να λειτουργήσουμε σαν μονάδα. Όταν τουλάχιστον δύο ή και παραπάνω άνθρωποι έχουν ένα κοινό στόχο η λογική μας λέει να συνεργαστούν ώστε να επιτευχθεί. Παρατηρούμε σε τι είναι ο καθένας μας καλύτερος, συντονιζόμαστε και δημιουργείται μια ομάδα.

Της Μίκας Πανάγου*

Ας μιλήσουμε για τα ζευγάρια που ενώ έχουν επιλέξει ο ένας τον άλλον για την συντροφικότητα, το μοίρασμα, την αλληλοϋποστήριξη, μόλις χρειαστεί να γίνουν ομάδα συγκρούονται. Έρχεται για παράδειγμα ένα μωρό ή μια μετακόμιση, ξεκινάει συχνά ένας άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ τους. Ο καθένας επιθυμεί να περάσει η δίκη του γνώμη, ασκούν κριτική και αποφεύγουν να ζητήσουν βοήθεια μην φανούν αδύναμοι. Λείπει αυτό που λέμε να γίνουν μια γροθιά και να αντιμετωπίσουν ότι χρειαστεί. Επικρατεί σε πολλές διαπροσωπικές σχέσεις τελευταία το ποιος είναι καλύτερος ή και τελειότερος. Ξεχνάνε οι άνθρωποι τι τους ενώνει, τι τους συνδέει και θέλουν απλά να νικήσουν. Και σε επαγγελματικές συνεργασίες η διεκδίκηση θα είναι πιο ισχυρή αν είναι ομαδική αντί ατομική.

Στις δύσκολες περιόδους που οι απαιτήσεις είναι μεγάλες μπορούν να στηρίξουν ο ένας τον άλλον και όχι να περιμένουν το λάθος του άλλου για να τον μαρτυρήσουν. Δεν λέμε να δουλεύει κάποιος εις βάρος άλλων αλλά να αλληλεπιδρούν για ένα κοινό σκοπό, την δουλειά τους και τις όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες. Υπάρχει, λοιπόν, και στις δουλειές μια υποβόσκουσα ένταση και μια αγωνία να βρούμε τα λάθη άλλων και όχι να κοιτάμε εμάς και πως μπορούμε να βελτιωθούμε. Λείπει η ατομική ευθύνη του καθενός μας, η ατομική αξιολόγηση μας και η παραμέρηση του εγωισμού μας για να φέρουμε ένα ομαδικό αποτέλεσμα που θα βοηθήσει όλους.

Ξεχάσαμε να ανήκουμε, να συνεργαζόμαστε, να αλληλοϋποστηριζόμαστε. Μας είναι πλέον ευχάριστο να σχολιάζουμε τον διπλανό μας και αυτά που κάνει, συγκρουόμαστε με τον σύντροφο μας για να βγούμε καλύτεροι λες και είμαστε σε ανταγωνισμό και θα μας δοθεί έπαθλο. Νιώθουμε μόνοι αλλά μήπως τελικά διεκδικούμε να είμαστε μόνοι. Δεν τολμάμε εύκολα να εκτεθούμε και να τσαλακωθούμε γιατί θα χαλάσει η εικόνα του τέλειου.

Είναι σε μια κρίση οι διαπροσωπικές σχέσεις όμως είναι στο χέρι του καθενός να ξανά βρούμε το μαζί, να δοκιμάσουμε εκτός από τον θυμό και τις συγκρούσεις, τον διάλογο και την επικοινωνία να πετύχουμε στόχους και εξέλιξη. Να γίνουμε το σχολείο στα παιδιά και στους νέους για να συνεχίσουν και αυτοί να είναι άνθρωποι και να ανήκουν σε ομάδες και πρώτη και πιο σημαντική στην ομάδα οικογένεια. Τι θα πετύχουμε λοιπόν αν κλειδώνει ο καθένας μας στα δικά του πιστεύω και επιλέγουμε την σιωπή ή το φευγιό σαν μέσο επιβίωσης;

* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram

Διαβάστε επίσης

Η κοσμοθεωρία της τελειότητας που συγγενεύει με το άγχος - Γράφει η Μίκα Πανάγου

Συχνά γράφω άρθρα με αφορμή διαφορά ερεθίσματα γύρω μου ή και μέσα από τις αφηγήσεις ανθρώπων για θέματα που τους απασχολούν. Συνεχώς λοιπόν ακούμε...

Γιατί ελπίζουμε και επενδύουμε σε κάποιον άλλο για αλλαγές που αφορούν τη δική μας ζωή - Γράφει η Μίκα Πανάγου

Το θέμα που θα διαπραγματευτούμε σήμερα ήρθε με αφορμή την γνωστες ατάκες που ακούμε από τον περίγυρο μας. «Μα καλά πηγαίνεις τόσο καιρό σε...

Την ώρα που εσύ με αγαπάς και με νοιάζεσαι εγώ πνίγομαι και θέλω να φύγω μακριά σου - Γράφει η Μίκα Πανάγου

Ακούμε συνεχώς πως τα βιώματα του κάθε ανθρώπου τον επηρεάζουν στην ενήλικη ζωή του, οι πληροφορίες από την παιδική ηλικία θα βοηθήσουν στο εδώ...