Κάθε φορά που οι λαοί γλιστράνε στον λαϊκισμό και τον φασισμό, η ανθρωπότητα ή και οι χώρες πρέπει να κάνουν τρομερές προσπάθειες για να νικήσουν το Κακό. Απόδειξη, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, με τα εκατομμύρια των θυμάτων. Απόδειξη άλλη, η Χρυσή Αυγή. Απαξ και έσκασε κεφάλι το φίδι, με πολλή δυσκολία, με νεκρούς, με τραυματίες, κυρίως με μάχες σκληρές σε συνειδήσεις, καταφέραμε να το ταπεινώσουμε.
Προσωρινά, πάντοτε. Ο φασισμός κυριαρχεί σε ολόκληρο τον κόσμο και εμφανίζεται ολοένα και πιο «δυναμικός» στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Οι πρώτες πάνε σταθερά από το κακό στο χειρότερο, και φταίνε πολύ οι πολιτείες με θρησκευτικές πεποιθήσεις που είναι κατ’ όνομα χριστιανικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακραίες. Σκοταδιστικές. Φταίνε και οι πολιτικοί ηγέτες τύπου Τραμπ που παίζουν πρωτεύοντες ρόλους. Η δεύτερη την ακολουθεί πιστά, στηριγμένη πιο πολύ στον πολιτικό λαϊκισμό. Και για τα δύο φταίει η έλλειψη γνώσεων, η κακή εκπαίδευση των νέων, η παραίτηση των λαών.
Στην Ελλάδα δεν μάς έφτανε η Χρυσή Αυγή, καταδικασμένη πλέον ως εγκληματική οργάνωση, δεν μας έφταναν κάποια ακροδεξιά κόμματα, αρχίζουμε και συζητάμε για ένα κόμμα που πρεσβεύει κάθε είδους φανατισμό. Από πολιτικό, μέχρι θρησκευτικό, κοινωνικό και ό,τι βάλει ο νους σας. Μέχρι τώρα δεν είχαμε ανάλογο κόμμα, μόνο οργανώσεις στο πλαίσιο της Εκκλησίας δυστυχώς. Επρεπε εδώ και πολλά χρόνια να τις έχουν εξοβελίσει οι αρμόδιοι, να τις έχουμε διαλύσει ως ποίμνιο. Δεν έγινε. Και τώρα, να!
Πήγα στο Δημοτικό σχολείο τη δεκαετία του 60, λίγο πριν από τη χούντα. Διάφορες παραθρησκευτικές οργανώσεις έβγαζαν περιοδικά με τοποθετήσεις περί του τι είναι σωστό να κάνουν τα Χριστιανόπουλα. Αλλά και περί του τι δεν είναι. Δεν τα θυμάμαι, πια, θυμάμαι όμως πως ακόμα και τότε, αναχρονιστικά ήταν όσα λέγονταν. Ανάμεσα στα οποία ήταν η καταδίκη των τεχνών (όχι θέατρο, όχι κινηματογράφο, όχι μουσική, όχι γλυπτική – ιδίως με τα γυμνά αρχαία αγάλματα – όχι, όχι).
Ακόμα και τα παιδιά της επαρχίας τότε, (στη Βόρειο Εύβοια μεγάλωσα) τα θεωρούσαν όλα αυτά αδιάφορα. Όταν επιστρέψαμε οικογενειακώς στην Αθήνα, είδα πως οι συνομήλικοί μου εδώ είχαν πιο προχωρημένες απόψεις, λόγω μεγαλύτερης επαφής με αίθουσες τέχνης και μουσεία. Και, ναι, δεν αγόραζαν τα περιοδικά αυτά, καθώς δεν ήταν υποχρεωτικό, όπως ήταν στην επαρχία. Ούτε που τους ενδιέφερε να τα ξεφυλλίσουν.
Σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, ένα κόμμα που πρεσβεύει ό,τι και το «Προς την Νίκη» του 1964, η Νίκη, ζητά την ψήφο μας. Και κάποιοι ετοιμάζονται να το βάλουν στη Βουλή. Αλλοι επειδή συμφωνούν με τις σκοταδιστικές απόψεις τους, άλλοι επειδή είναι αντιεμβολιαστές, άλλοι επειδή τους το είπε ο παπάς, και μερικοί επειδή… θα έχουν, λέει πλάκα!
Προειδοποιώ: όταν τέτοια κόμματα μπαίνουν στη Βουλή, φαλκιδεύεται η Δημοκρατία. Διότι το Βήμα της Βουλής είναι ιερό και ό,τι ακουστεί εκεί, πολλαπλασιάζεται. Λοιπόν δεν θέλω φανατικούς κατά των εμβολίων, κατά της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, κατά των αμβλώσεων, κατά των ελεύθερων σχέσεων, κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν θέλω βουλευτές που εκμεταλλεύονται τις σχέσεις τους με το εκκλησιαστικό παρακράτος. Αν τους αφήσουμε να μπουν, ουδείς ξέρει πώς θα βγουν και πόσο όλεθρο θα σκορπίσουν. Είναι σοβαρό το θέμα. Να σοβαρευτούμε. Όπως έκανε ο Αρχιεπίσκοπος- έστω και αργά…
Πάμε τώρα στις ατάκες της εβδομάδας, οι οποίες ήταν φαρμακερές και αποκαλυπτικές. Θα δώσω το πλεονέκτημα της αμφιβολίας στον Αλέξη Τσίπρα για τη «Βαβυλωνία». Το είπε ως παράδειγμα του ότι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Ερωτώ όμως: γνώριζε τη Βαβυλωνία του Βυζάντιου; Ή μήπως εννοούσε ότι έχουμε γίνει Βαβέλ;
Η Βαβυλωνία ήταν αρχαίο κράτος με βάση τη νοτιοκεντρική Μεσοποταμία (όπου το σημερινό Ιράκ). Πήρε το όνομα της από την πρωτεύουσα και μεγαλύτερή της πόλη, τη θρυλική Βαβυλώνα. Η Βαβυλωνία αποτέλεσε θρησκευτικό, πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο όλης της Μεσσοποταμίας για περίπου δύο αιώνες φτάνοντας στην ύψιστη ακμή της επί βασιλείας Χαμουραμπί. Κατακτήθηκε πρώτα από τους Ασσύριους αλλά ανακτήθηκε από τον Ναβοπολάσαρ (658 – 605 π.Χ.) ο οποίος ίδρυσε νέο κράτος που εξελίχθηκε σε μια παντοδύναμη και ένδοξη αυτοκρατορία (νέο-βαβυλωνιακή περίοδος).
Το κράτος έφτασε στο απόγειο της δόξας της επί της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορα Β (605 – 562 π.Χ.). Στη συνέχεια καταλύθηκε οριστικώς από τον Πέρη βασιλιά Κύρο το 539 π.Χ. Από τότε η Βαβυλωνία δεν αποτέλεσε ξανά ανεξάρτητο κράτος ενώ η άλλοτε ένδοξη πρωτεύουσα της Βαβυλώνα καταστράφηκε ολοσχερώς από τον Πέρση βασιλιά Ξέρξη τον Α’ σε μια προσπάθεια αποτίναξης του Περσικού ζυγού εκ μέρους των πολιτών της.
Η Βαβυλωνία αυτή δεν έχει καμία σχέση με τον Πύργο της Βαβέλ, ο μύθος του οποίου τοποθετείται μετά τον Κατακλυσμό του Νώε. Όπως διαβάσουμε στη Γένεση, η αφήγηση θέλει να τονίσει τα όρια του ανθρώπου και την παντοδυναμία του Θεού, ο οποίος κυριαρχεί πάνω στους ανθρώπους και τους τιμωρεί, όταν ξεπερνούν αυτά τα όρια. Εν ολίγοις, οι άνθρωποι είχαν μια γλώσσα. Κίνησαν για την Ανατολή, βρήκαν τη γη Σεναάρ και κατοίκησαν εκεί. Και σκέφτηκαν να χτίσουν μια πόλη και έναν πύργο «που η κορυφή του να φτάνει μέχρι τον ουρανό».
«Και ο Κύριος κατέβηκε για να δει την πόλη και τον πύργο, που οικοδόμησαν οι γιοι των ανθρώπων» συνεχίζει η Γένεση (σε μετάφραση). «Και ο Κύριος είπε: Να, ένας λαός, και όλοι έχουν μία γλώσσα, και άρχισαν να το πραγματοποιούν· και τώρα δεν θα εμποδιστεί σ’ αυτούς κάθε τι που σκοπεύουν να κάνουν· ελάτε, ας κατέβουμε, και ας συγχύσουμε εκεί τη γλώσσα τους, για να μη καταλαβαίνει ο ένας τη γλώσσα τού άλλου.
Και από εκεί ο Κύριος τους διασκόρπισε επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης· και σταμάτησαν να κτίζουν την πόλη και τον πύργο. Γι’ αυτό, το όνομά της ονομάστηκε Βαβέλ (= Σύγχυση)· επειδή, εκεί ο Κύριος σύγχυσε τη γλώσσα ολόκληρης της γης.»
Αυτή είναι η Βαβέλ. Η «Βαβυλωνία» του Δ. Βυζάντιου, τέλος, είναι ένα έργο που διαδραματίζεται στο Ναύπλιο το 1827, μετά την αναγγελία της νίκης των συμμαχικών δυνάμεων στο Ναυαρίνο. Μια συντροφιά από Έλληνες διαφόρων γεωγραφικών περιοχών γιορτάζουν την Απελευθέρωση, με τη διαφορά των διαλέκτων τους όμως δημιουργούν παρεξηγήσεις, «συγκρούσεις» κι ύστερα από επέμβαση της αστυνομίας φυλακίζονται. Στο τέλος ελευθερώνονται όλοι κι η κωμωδία κλείνει με γιορταστικούς χορούς και τραγούδια.
Με την απορία αν το χρησιμοποίησε σωστά ή λάθος θα μείνουμε. Σίγουρα λάθος ήταν όμως η αναφορά του στη Δουνκέρκη. Δεν είναι η ελληνική κοινωνία στη θάλασσα περικυκλωμένη από Γερμανούς ναζιστές. Στη Δουνκέρκη, τον αγγλικό στόλο είχαν περικυκλώσει οι ναζί και έπρεπε η Μεγάλη Βρετανία να βρει τρόπο να τον σώσει.
Η συγκεκριμένη μάχη, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην έκβαση του Πολέμου, και οι Βρετανοί κατάφεραν να ξεφύγουν και με τη βοήθεια των ψαράδων από τον κλοιό. Ο Τσώρτσιλ επιστράτευσε/ κάλεσε όλα τα ψαράδικα να πάνε εκεί και να μεταφέρουν τους ναύτες. Οι απώλειες υπήρξαν μεγάλες, όχι τόσο μεγάλες όμως ώστε να διαλυθεί ο στόλος της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό θα συνέβαινε αν τους έπιαναν αιχμάλωτους οι ναζί. Μεγάλη μάχη. Δεν μπορεί, όμως, να συσχετισθεί με την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας. Μη γινόμαστε γελοίοι…
Δείτε την σχετική με τη μάχη, ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν. Οπωδήποτε.
Τρίτο λεχθέν υπό του αρχηγού Αλέξη, με το οποίο παίρνει το βραβείο της εβδομάδας «λεμονάκι μυρωδάτο»: «Το δικό μας πρόγραμμα είναι αντιδιαμετρικά αντίθετο με αυτό της Ν.Δ.» Σε αντιδιαστολή, προσθέτω.
Το τελευταίο από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Η εκλογική επιτροπή θα ελέγχει εάν η εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρτιμελής» είπε το Κατερινάκι. Που προφανώς και ήτο αμελής στα Νέα Ελληνικά.
Δίνουν εξετάσεις τα παιδιά σας; «Πρέπει και οι γονείς να πάρουν ένα βήμα πίσω…» συνιστά κάποιος … «Καλημόρνινγκ» σχολιάζει ο φίλος μου Νίκος, που μου το έστειλε. Καλημόρνινγκ του γιου, του. Αντε, και της θυγατέρας.
«Ελαβαν θετικής γνωμοδότησης» ξεφουρνίζει η άλλη. Θετική γνωμοδότηση, άσε κάτω αυτή τη ρημάδα τη γενική, δεν μπαίνει παντού. Τι μανία!
«Εχεις ένα σωματότυπο το οποίο» λένε σε τηλεπαιχνίδι μόδας. Δεν ξέρεις τη λέξη, μη την χρησιμοποιείς, είπαμε. Είναι ο σωματότυπος, άρα έχεις έναν σωματότυπο ο οποίος».
Ο Τουρκικός λαός δείχνει διχοστασία. Ετσι είπε παρουσιαστής δελτίου ειδήσεων και εμείς αναφωνήσαμε: μπράβο! Υπάρχουν και κάποιοι που ξέρουν ελληνικά!
Σε δύο δευτερόλεπτα η διάψευση. Άλλος συνάδελφός του είπε πως «αν συναγελάζεσαι με Τούρκους πολίτες θα καταλάβεις». Συγγνώμη, αλλά το συναγελάζομαι δεν έχει θετική σημασία το άτιμο. Σημαίνει συγχρωτίζομαι με άτομα χαμηλής υποστάθμης.
Ένα λάθος έκανε. Αμ δε! Καπάκι και δεύτερο: «επιλαμβάνει την ψήφο του Τουρκικού λαού ως εντολή». Ανοίγουμε λεξικό, υποχρεωτικά. Το καλό σας θέλουμε.
«Επιπλέον, αυτό το κομμάτι Dolce & Gabbana συνοδευόταν από ένα μπούστο σε στιλ μπουστάκι». Παγκόσμια πρωτοτυπία περιγραφής. Μπούστο σε στυλ μπουστάκι; Μουστάκι; Φουστάκι; Χαζομαράκι;
Και δεν σταματάτε που να πάρει η ευχή!
