Η έννοια της προσδοκίας εμφανίζεται στις ζωές μας από πολύ νωρίς. Οι γονείς
προσδοκούν για ένα μωρό να είναι υγιές, να είναι έξυπνο, όμορφο, πετυχημένο. Στο σχολείο, στην κοινωνία που μεγαλώνουμε υπάρχουν επίσης προσδοκίες για εμάς από τους άλλους.
Της Μικάς Πανάγου *
Πάντα κάτι περιμένουν οι άλλοι, πάντα κάτι πρέπει να αποδείξουμε ή να μην καταφέρουμε και να απογοητεύσουμε. Στην ενηλικίωση συχνά και νωρίτερα αρχίζουμε να προβάλλουμε και εμείς οι ίδιοι στους άλλους πράγματα που θέλουμε, συμπεριφορές, διαχείριση καταστάσεων όπως τα έχουμε στο μυαλό μας.
Πόσο μας βοηθάει όμως να προσμένουμε από τους άλλους πράγματα και συναισθήματα; Τι γίνεται όταν μια δουλειά ή ένας έρωτας δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες μας; Συνήθως υπάρχει απογοήτευση και νιώθουμε κενό όταν έχουμε φαντασιωθεί κάτι συγκεκριμένο σε μια κατάσταση που βιώνουμε.
Επίσης υπάρχει η τάση να θέλουμε να πείσουμε κάποιον να αλλάξει ώστε να μπει στο καλούπι που έχουμε πλάσει οι ίδιοι στο μυαλό μας. Πόσοι γονείς «φορτώνουν» με δικές τους
ανεκπλήρωτες προσδοκίες τα παιδιά τους; Θα μάθεις πιάνο, θα σπουδάσεις; Που είναι άραγε
κρυμμένη η διαπραγμάτευση; Πόσες σχέσεις διαλύονται γιατί ο ένας δεν μπορεί να καλύψει τις προσδοκίες του άλλου και ξεκινάει η προσπάθεια του θα δεις εγώ θα τον αλλάξω. Και η αποδοχή της επιλογής μας που πήγε;
Είναι σαν να ακυρώνουμε εμάς τους ίδιους για κάποιον που θελήσαμε να έχουμε δίπλα μας ή τελικά κουβαλάμε καλούπια που θέλουμε να στριμώξουμε τους γύρω μας.
Είναι σημαντικό να έχουμε επιθυμίες, είναι υγιές να αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας τι αξίζει
όμως ταυτόχρονα θα πρέπει να υπάρχει αποδοχή και διαπραγμάτευση. Να γίνεται διάλογος ώστε όταν θελήσουμε το δέκα και κάποιος δίνει το πέντε, να υπάρξει προσωπική επιλογή και ευθύνη των αποφάσεων μας.
Να διαχωρίσουμε τι αφορά εμάς και ποιο είναι το παιδί μας ή ο φίλος μας ή ο συνεργάτης μας ή ο σύντροφος μας, να μας αγαπάμε για αυτό που γίναμε, να μας αγαπάνε για αυτό που είμαστε και να μην αγαπάμε για αυτό που προσδοκούμε να είναι ο άλλος.
Μέσα από την προσωπική φροντίδα μας και ανάπτυξη μπορούμε να τα διαχωρίσουμε και
να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και κουβαλάμε μέσα μας. Ταυτόχρονα να δίνουμε την ευκαιρία σε κάποιον να δείξει ποιος είναι, τι δεξιότητες έχει, τι αδυναμίες, τι επιθυμίες, να δίνουμε τον απαραίτητο χρόνο ώστε να αξιολογούμε αν μπορεί να συνεργαστεί μαζί μας, να ενταχθεί σε μια ομάδα, να γίνει φίλος μας, σύντροφος μας.
Πίσω από τις προσδοκίες μας ίσως κρύβονται δικά μας ανεκπλήρωτα όνειρα, δημιουργία εμποδίων ώστε να μην έχουμε μια σχέση, δημιουργία συνθηκών για απόρριψη.
Τελικά τι με κάνει ευτυχισμένη; τι μου δημιουργεί πληρότητα;
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία
