Ένα ακόμη άρθρο που θα ασχοληθούμε με την αίσθηση του κόσμου την σημερινή εποχή. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι φωνάζουν για το βίωμα της μοναξιάς που νιώθουν ακόμα και αν ανήκουν σε μια οικογένεια ή έχουν έναν σύντροφο. Πλέον αυτό το φαινόμενο εντοπίζεται και σε φιλικές σχέσεις αφού ο καθένας δίνει μια δίκη του καθημερινή μάχη με αποτέλεσμα να αποσυνδέεται με τα κοντινά του άτομα.
Της Μίκας Πανάγου*
Θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε το συναισθηματικό πάγωμα σαν ένα μηχανισμό άμυνας ώστε να αποφύγει να μοιραστεί θέματα που τον απασχολούν με οικεία πρόσωπα του περιβάλλοντος του καθώς δεν αντέχει να ακούσει κριτική. Όσα λιγότερα ξέρει ο άλλος τόσο περισσότερο ευτυχισμένο τον θεωρεί και δεν θα του επιβάλλει απόψεις. Έχουμε μια δυσκολία στο σήμερα απλά να ακούμε τον άλλον και αγωνιούμε να λύσουμε το πρόβλημα του, το κάνουμε δικό μας και θυμώνουμε έντονα αν παραστρατήσει ο άλλος στις οδηγίες μας. Ξέρουμε ότι αν ασχοληθούμε με τους άλλους κάπως αυτόματα θα παγώσουμε δικά μας θέματα ή θα τα αφήσουμε στο περιθώριο ώστε να μην βρεθούμε εμείς στη θέση του άλλου. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που δείχνουμε αδιαφορία σε σημαντικούς δικούς μας ανθρώπους και απομακρυνόμαστε. Ούτε σε αυτήν την περίπτωση δίνουμε χώρο να ακούσουμε αλλά, επιτρέπουμε να περάσουν διαφορά σενάρια για αυτή την απουσία μας.
Εστιάζουμε στο εγώ μας, ίσως ερμηνεύοντας διαφορετικά την φράση πάνω απ όλα να κοιτάς τον εαυτό σου ή θεωρούμε αδυναμία να κάνουμε πρώτοι εμείς το βήμα ώστε να εκφράσουμε την απογοήτευση μας, τον θυμό μας, την ενόχληση μας. Η σιωπή σε κάποιες περιπτώσεις είναι χρυσός σε άλλες είναι τραυματισμός. Θα βοηθούσε να ξεκαθαρίζαμε με τον εαυτό μας τι μας φταίει στην πραγματικότητα αυτό το διάστημα, ποιους νιώθουμε δικούς μας και τι μας μπλοκάρει στο να συνδεθούμε. Το φυσιολογικό δεν έχω χρόνο να επικοινωνήσω μέσα στην ημέρα με τον σύντροφο μου ή το παιδί μου ή την φίλη μου θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο νιώθω μόνος, δεν έχω σε ποιον να τα πω, πνίγομαι, πιέζομαι και γενικά θα μιλάμε μόνο με τον εαυτό μας. Το να δείχνουμε ότι είναι όλα καλά γιατί είναι πιο σημαντικό να μας πουν καλά παιδιά στη δουλειά μας που καταφέραμε να τα διεκπεραιώσουμε όλα θα μας προσφέρει έναν άδειο καναπέ το βράδυ και θα βολευτούμε με αυτό.
Ο άνθρωπος από την φύση του αγαπάει την αλληλεπίδραση και την επαφή. Που πήγε το μοίρασμα των ιδεών μας, των συναισθημάτων μας; Χάθηκε μέσα στις ατέλειωτες χαμένες ώρες ενός απλού σκρολαρίσματος για να συνειδητοποιήσουμε πόσα ταξίδια έκανε μια άγνωστη, ποιο σώμα δεν έχουμε για να νιώσουμε ευτυχία, τι κάνουμε λάθος και δεν έχουμε ακριβό αμάξι, και τόσες κενές πληροφορίες για τις ζωές άλλων.
Έχουμε άποψη για θέματα ανθρώπων που θα παραμείνουν άγνωστοι σε εμάς και για τον διπλανό μας απλά αδιαφορούμε ή δεν προλαβαίνουμε. Μήπως τελικά χρειάζεται από όλους μας μια επαναξιολόγηση του χρόνου μας και μία αναθέρμανση των συναισθημάτων μας γιατί ζωή χωρίς αναπνοή δεν υπάρχει, ούτε σχέση (όλων των ειδών) χωρίς νοιάξιμο και συναισθήματα επιβιώνει.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
