Εκατόν είκοσι πέντε παραστάσεις χαμένες για το Εθνικό Θέατρο, τρεις χώροι που του ανήκουν κλειστοί από τον προηγούμενο μήνα, και άδεια εισόδου των εργαζομένων σε αυτούς, μόνο με συνοδεία. Εν τέλει, οι σύλλογοι των σπουδαστών που είχαν κάνει τις καταλήψεις, αποφάσισαν χθες να τις λήξουν. Χωρίς να δικαιωθούν, όπως οι ίδιοι λένε. Με προβλήματα, όμως, που πρέπει να τα αντιμετωπίσει πλέον και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση και η κοινωνία.
Τριακόσιες χιλιάδες είναι «μέσα» το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος λόγω της κατάληψης στο κτήριο του Βασιλικού Θεάτρου. Εκατοντάδες χιλιάδες στοίχισε η διακοπή των παραστάσεων στο Εθνικό, άγνωστο πόσο στο θέατρο Ολύμπια και στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας. Κοινή συνισταμένη των δύο κρατικών θεάτρων, είναι τα ελλείμματα εκατομμυρίων στους προϋπολογισμούς τους. Δώδεκα εκατομμύρια και κάτι (12.163.330)ευρώ, αναγράφονται και εγκρίθηκαν στον προϋπολογισμό του Εθνικού Θεάτρου ως έσοδα. Τα έξοδα ανέρχονται σε 14.188.856. Δηλαδή, πριν από τις καταλήψεις, το Εθνικό ήταν «μέσα» 2.025.526 ευρώ. Ανάλογη είναι και η κατάσταση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) το οποίο μόλις τις προηγούμενες ημέρες πήρε έκτακτη επιχορήγηση 750.000 ευρώ. Χωρίς ακόμα να έχει γίνει γνωστό το ακριβές ποσό του ελλείμματος λόγω των καταλήψεων.
Σαφώς και το κράτος πρέπει και οφείλει να αναπληρώνει τα ποσά και να επιχορηγεί εκτάκτως τους κρατικούς οργανισμούς. Αδιαπραγμάτευτα. Όμως, τους φόρους μας χειρίζεται. Και κάποιοι θα έπρεπε να είχαν δράσει πυροσβεστικά, πριν δημιουργηθούν τόσα προβλήματα. Δεν είναι άλλοι από τις διοικήσεις των κρατικών οργανισμών, όπως και των κρατικών δραματικών σχολών (και Ορχηστικής Τέχνης). Οι οποίοι κατελήφθησαν εξ απροόπτου, απροετοίμαστοι δηλαδή, αλλά και δεν έκαναν τίποτα ώστε να μη γί νουν οι καταλήψεις.
«Και τι θέλετε να κάνω, να φωνάξω τα ΜΑΤ;» με ρώτησε άνθρωπος που ζούσε όλη αυτή την κατάσταση. Σε καμία περίπτωση. Σε απολύτως καμία. Όμως δεν θέλω, το ίδιο, να κλείνουν σκηνές και σχολές και να μη μπορούν οι εργαζόμενοι (ουδόλως η διοίκηση) να μπουν μέσα για να πάρουν κάτι παρά μόνο με συνοδεία. Αλήθεια τώρα; Δεν είναι προσβλητική αυτή η αντιμετώπιση;
Οσο για τις διοικήσεις, και ιδίως του Εθνικού, (Διοικητικό Συμβούλιο, καλλιτεχνική διεύθυνση και σχολή) που αντιμετωπίζονταν από τους καταληψίες ως «εξουσία», όπως γράφουν σε ανακοίνωσή τους, μόνο εξουσία δεν ασκούσαν. Δεν κατάφεραν να εκτονώσουν την κατάσταση γρήγορα. Δεν αισθάνθηκαν, ίσως, ότι είχαν τη μεγάλη ευθύνη;
Εν τέλει, χρειάστηκαν συζητήσεις με διοίκηση και σωματεία. Χρειάστηκε η προσφυγή ηθοποιών που παίζουν στις παραστάσεις, ζητώντας, παρουσία των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων, προκειμένου να συνεχίσουν να παίζουν. Κάπως έτσι κάμφθηκαν τα παιδιά. Ταυτοχρόνως, ο αγώνας άρχισε να φυλλοβολεί. Στην τελευταία συναυλία, το βράδυ του Σαββάτου, έξω από το θέατρο του Τσίλερ, στην αρχή ήταν γύρω στους 150 θεατές και στο τέλος 500- 600. Μέχρι τις 4 παρά το ξημέρωμα τραγουδούσαν, αλλά φως δεν είδαν.
«Τα παιδιά είναι παιδιά» λέει η Φιλουμένα Μαρτουράνο του Εντουάρντο ντε Φιλίππο. Και ως παιδιά, και υπερβολές θα κάνουν, και θα τεντώσουν τα πράγματα και θα επαναστατήσουν κατά της «καθεστηκυίας τάξης» (χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι είναι αυτό). Τα παιδιά είναι παιδιά, οι μεγάλοι δεν είναι παιδιά. Επρεπε να έχουν παρέμβει πολύ πριν. Αλλά κάπου έκαναν πίσω. Και κάπου τα κόμματα της αριστεράς, που κατά πάγια συνήθεια θεοποιούν καταλήψεις και τέτοιες κινήσεις, δεν φρόντισαν να εκτονωθούν οι χωρίς λόγο ενέργειες.
Πού φτάσαμε λοιπόν; Παρά την έπαρση των σπουδαστών, δεν κατάφεραν και τίποτα. Ας δούμε τα ίδια τους τα λόγια, πώς περιγράφουν αυτοί το «αδειανό πουκάμισο»:
«Ένα από τα μεγαλύτερα κέρδη αυτού του κινήματος είναι η πρωτοφανής συσπείρωση του σπουδαστικού σώματος των ιδιωτικών και των κρατικών σχολών. Το αποτέλεσμα αυτής της σύμπραξης είναι η κατάληψη στο κεντρικό θέατρο Τσίλλερ του Εθνικού Θεάτρου από τον Συντονισμό Σπουδαστών Δραματικών Σχολών. Κατόπιν, το θέατρο ΡΕΞ του Εθνικού Θεάτρου καταλήφθηκε από τον Συντονισμό Εργαζομένων στον χώρο των Τεχνών που αποτελείται από επαγγελματίες καλλιτέχνες και εργαζόμενους, ενώ αλυσιδωτά κατελήφθησαν πολλά ακόμη θέατρα εντός και εκτός Αθηνών: Το Βασιλικό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη από το Συντονιστικό Δραματικών Σχολών Θεσσαλονίκης, το Θέατρο Ολύμπια στην Αθήνα από τον Συντονισμό Εργαζομένων και Σπουδαστών στον Χώρο του Χορού, το δημοτικό θέατρο Πατρών Απόλλων.
Εμείς, ως σπουδαστικό σώμα, επιθυμούμε να έρθουμε ξανά σε επαφή με την σπουδή μας κατ’ ουσίαν και αυτό θα πράξουμε διεκδικώντας παράλληλα τη διεκδίκηση της αναβάθμισής της. Η επόμενη μέρα δεν θα σημάνει την άνευ όρων λειτουργία των Σχολών μας, αλλά την ουσιαστική συνδιαμόρφωση του προγράμματος και της λειτουργίας τους. Συνεπώς, ο αγώνας σε καμία περίπτωση δεν σταματά, απλώς αλλάζει μορφή με τις σχολές μας ανοιχτές, ενώ παράλληλα θα υποστηρίζουμε τις διεκδικήσεις μας.
Πιστεύουμε στη δύναμη του αγώνα και στην δυναμική του ακομμάτιστου και πηγαίου κινήματος που έχει δημιουργηθεί. Η απάντηση προς τους εξουσιαστές είναι πως δεν καταφέρατε να μας νικήσετε, καθώς οι ζωές μας δεν θα γίνουν «θυσία» ερήμην μας, όπως το απαιτείτε. Θα είμαστε στον δρόμο, στις Καταλήψεις των Θεάτρων, ανάμεσα στους ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια σε δολοφονικές πολιτικές πάσης φύσεως, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και ενάντια στη βίαιη φτωχοποίηση του λαού.
Για να εξασφαλιστεί η συνέχιση του αγώνα μας σε συνδυασμό με τις ανοιχτές σχολές θα είμαστε ανυποχώρητοι ως προς τα αιτήματά μας για ένταξη των γενικών συνελεύσεων στο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα, επαναφορά όλων των παραιτηθέντων καθηγητών, αλλά και επιείκεια κατά τη βαθμολόγηση στις εξεταστικές περιόδους του πρώτου διαστήματος του ανοίγματος των Σχολών, καθώς και μη προσμέτρηση απουσιών στις ώρες των κινητοποιήσεων.»
Υπογράφουν:
Σύλλογος Σπουδαστών Δραματικής Σχολής ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας
Σύλλογος Σπουδαστών Δραματικής Σχολής Εθνικού Θεάτρου
Σύλλογος Σπουδαστών Δραματικής Σχολής Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος
Σύλλογος Σπουδαστών Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης.
Καλή επιτυχία να τους ευχηθούμε, αλλά αν το όνειρό τους είναι να ενταχθούν οι γενικές συνελεύσεις στο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα- ατέλειωτο μπλα μπλα δηλαδή- και η επιείκια στη βαθμολόγηση, μάλλον λάθος κάνουν. Οσο πιο αυστηρός είσαι με τον εαυτό σου τόσο πιο γρήγορα θα προσεγγίσεις τον αληθινό πυρήνα της τέχνης. Τα άλλα, όπως θα έλεγε και ο μέγας επαναστάτης ποιητής
Γιάννης Ρίτσος, «- σιωπές, μεταμφιέσεις, πούπουλα, φτερούγες – κουραφέξαλα∙»
