Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Γράφεις κάτι σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο για κάποιον, εκείνος θεωρεί πως του θίγεις την τιμή και την υπόληψη, καταθέτει μήνυση και ο εισαγγελέας στέλνει την Αστυνομία να σε συλλάβει. Κάθισε στο κελί του αυτοφώρου, να το ξανασκεφτείς. Πώς αλλιώς θα τιμωρηθείς για τις ιδέες σου;
Αν είσαι μάλιστα και συγγραφέας, και σε λένε και Πέτρο Τατσόπουλο, θα συλληφθείς δημόσια, σε εκδήλωση στην οποία έχεις προσκληθεί ως ομιλητής. Και θα είναι έξω από τον χώρο τα κανάλια, που βέβαια έχουν ειδοποιηθεί- αφού Πυθίες πια δεν υπάρχουν, για να μαντεύουν. Στην εποχή του θεάματος, μια σύλληψη κάνει νούμερα. Με όρους σόουμπιζ κινούνται και οι τηλεόρασεις…
Για να μη μακρηγορούμε, ωστόσο, οι σκηνές δεν έπαιξαν και ιδιαίτερα σε εκπομπές που κανονικά θα το είχαν ψωμοτύρι. Ονομα, ο συγγραφέας, με παρεμβάσεις στη δημόσια ζωή, και, παλιότερα, βουλευτής. Υποτίθεται πως οι τηλεοπτικοί αστέρες θα έπρεπε να ενδιαφερθούν. Είχαν όμως άλλα κι άλλα στη σκαλέτα τους. Από τη δίκη της μάνας που κατηγορείται πως σκότωσε τρία παιδιά, μέχρι το παιχνίδι επιβίωσης, στο οποίο βρέθηκαν, σου λέει, κινητά, και η Γιουροβίζιον.
Εντάξει, λοιπόν, το τηλεοπτικό μας προϊόν είναι γνωστό και, ενώ δεν συγχωρείται, δεν ασχολείται ιδιαίτερα με ανθρώπινα δικαιώματα. Στα οποία, σαφώς, εντάσσεται και η Ελευθερία του Λόγου.
«Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» υποτίθεται πως είπε ο Βολταίρος. Κατά πάσα πιθανότητα δεν το είπε, αλλά αυτό το απόφθεγμα, όποιου και να είναι, αποτελεί ουσιαστικά την επιτομή του Διαφωτισμού ως προς την Ελευθερία του Λόγου. Υποτίθεται, επομένως, πως η μικρή κοινωνία των διανοουμένων και καλλιτεχνών με τις μεγάλες ευαισθησίες, θα είχε ξεσηκωθεί από προχθές το βράδυ. Θα έβγαζε καταγγελίες, θα φώναζε για τη σύλληψη (γελοιότητα!) θα καταδίκαζε τέτοιες πρακτικές.
Και δεν έγινε τίποτα. Ούτε όλοι μαζί, ούτε ένας – ένας, ούτε, έστω, κάποιοι επιφανείς, ύψωσαν τη φωνή τους να καταδικάσουν. Το… κίνημα έστρεψε αλλού την προσοχή του: στις απεργίες των καλλιτεχνών, που γίνονται αν και ο πρωθυπουργός δήλωσε πως ετοιμάζεται προεδρικό διάταγμα που θα διορθώσει τα της καλλιτεχνικής παιδείας και των προσλήψεων. Στη «μάχη» για το νομοσχέδιο κατά της μετατροπής πέντε μουσείων σε ΝΠΔΔ, που δόθηκε και χθες με μερικές δεκάδες παριστάμενους σε μια… τεράστια, όπως χαρακτηρίστηκε, συγκέντρωση. Στην ακρίβεια. Στη Βραζιλία. Στους εξωγήινους. Οπου να ‘‘ναι.
Το έχουμε πει πολλές φορές, δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα à la carte. Ή τα υπερασπίζεσαι, ή δεν τα υπερασπίζεσαι. Ή κινητοποιείσαι, ή κοιμάσαι. Κατά περίπτωσιν, όλα αυτά, βεβαίως- βεβαίως. Εξαρτάται από το θέμα και το πρόσωπο στο οποίο αφορούν.
Αν είναι η μικρή, ανύπαρκτη Μαρία, που υποτίθεται πως τάφηκε στον Εβρο, ανάβουν τα κινητά, οι αντιπαραθέσεις στα δίκτυα, οι συζητήσεις, οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Αν είναι οι διαστρώσεις στην Ακρόπολη ώστε να μπορούν να κινούνται τα ΑμΕΑ, φωνές, φασαρίες, για τσιμέντωμα, κακό.
Αν κάποιοι γκρινιάξουν ότι περιορίστηκε το προφίλ τους στο Facebook, χαμός – συμβαίνει, ή δεν συμβαίνει στ’ αλήθεια.
Αν όμως συλλαμβάνουν τον Πέτρο Τατσόπουλο, που κάποιοι δεν τον γουστάρουν, βρε σύντροφε, για όσα λέει, που είναι ενοχλητικός, επειδή δεν συμφωνεί μαζί μας και μιλά με επιχειρήματα, που δεν πειθαναγκάζεται, σιγή ιχθύος.
«Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα»
Έγραφε κάποτε ο Μάνος Ελευθερίου. Πιασμένες στα δίχτυα, που φτιάχνουν μηχανισμούς και δίκτυα, οι ζωές μας. Και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Η αφωνία στην περίπτωση του Πέτρου, είναι το πρελούδιο στον προεκλογικό κατήφορο από την «αριστερά» και τους «δικαιωματικούς». Και ο μεν Τατσόπουλος, καμία ανάγκη υπεράσπισης δεν έχει, αλλά αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, πρέπει να κραυγάσουμε πως δεν είναι αυτό δημόσια ζωή και δικαιοσύνη. Πως δεν υπάρχουν διαμαρτυρίες à la carte, ούτε ναι μεν, αλλά. Και πως σε αυτά κρίνεται η αξιοπιστία του καθενός μας.
