Πολλοί πίστευαν ότι η παγκοσμιοποίηση, το «άνοιγμα» σε πολιτισμούς και ανθρώπους, η ψηφιακή εποχή και οι απέραντες θεωρητικά ευκαιρίες που δίνει για διασύνδεση με τους άλλους ανθρώπους θα ήταν αρκετά για μια παγκόσμια ενοποιημένη κοινότητα. Λάθος! Μέγα λάθος!
Της Αλίκης Τσίκα
Οι απανωτές και συνεχιζόμενες οικονομικές, υγειονομικές, περιβαντολλογικές και κοινωνικές κρίσεις, η παγκόσμια αποτυχία των κυβερνήσεων να τις διαχειριστούν και να προσφέρουν στους πολίτες τους την πολυπόθητη ασφάλεια και σταθερότητα, αλλά και η εμμονική πλέον προσκόλληση σε έναν δήθεν απελευθέρωτισμο χωρίς όριο, έχουν κάνει σαφή την επανεμφάνιση της άκρας δεξιάς στο πολιτικό προσκήνιο τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και ενώ κάποιοι δήθεν αναρωτιούνται ωσάν να έπεσαν από τα σύννεφα από που ήρθε η δεξιά στροφή, μάλλον είναι οι ίδιοι που την έφεραν πιο κοντά από ποτέ. Έχουμε άραγε αναρωτηθεί πώς δομείται και πως διατηρείται ενωμένη μια κοινωνία; Έχουμε άραγε προβληματιστεί για το κατά πόσο της προσφέρουμε έστω τα βασικά για να παραμείνει υγιής; Τα βασικά. Ασφάλεια οικονομική, στεγαστική, υγειονομική, ασφάλεια ενάντια στην εγκληματικότητα. Ασφάλεια για το μέλλον.
Όσο η πάσης φύσεως ανασφάλειες διογκώνονται, τόσο οι άνθρωποι κλείνονται – και όχι το ίντερνετ δεν είναι άνοιγμα – και τόσο οι διαφορές μεταξύ τους αυξάνονται, διογκώνονται και δημιουργούν αντίπαλες ομάδες και ενδοκοινότητες, που στην προσπάθεια να κυριαρχήσουν μετατρέπουν το διάλογο σε βία. Η βία φέρνει ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια και αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στην δεξιά συντηρητική στροφή.
Η δεξιά συντηρητική στροφή δεν είναι τίποτα άλλο από την ανάγκη για σταθερότητα, όρια, θεσμούς. Για ένα κράτος που θα μπορεί να παρέχει έστω τα βασικά σε επίπεδο ποιότητας ζωής, υγείας, παιδείας, διασφάλισης των θεσμών και της δικαιοσύνης. Σε ένα κράτος που θα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις απλά ασφαλής, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό χάος που επικρατεί.
Μέσα από μια σύντομη αλλά προσεκτική ιστορική αναδρομή, μπορεί κάποιος εύκολα να παρατηρήσει ότι οι ανασφαλείς εποχές, έφερναν πάντα μια δεξιά σεισμική δραστηριότητα σαν απάντηση στην αποτυχία διαχείρισης κρίσεων. Αυτό δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Αυτό όμως που πρέπει να μας εκπλήξει είναι το γεγονός ότι ουδέποτε μάθαμε από την ιστορία. Ότι συνεχώς αποτυγχάνουμε να αποφύγουμε τα ίδια λάθη και συνεχίζουμε να παραβλέπουμε τους βασικούς πυλώνες που κρατούν σταθερές τις κοινωνίες. Και όχι μόνο τους παραβλέπουμε αλλά τους παραμελούμε, όντας ανίκανοι να δούμε τις οδυνηρές συνέπειες.
Προσπαθούμε να μπαλώσουμε τις ματωμένες πληγές, ενώ ανοίγουν η μία μετά την άλλη. Ράβουμε τα μπατζάκια μιας κοινωνίας που κυκλοφορεί κυριολεκτικά γυμνή, αντί να της προσφέρουμε τον κατάλληλο ρουχισμό. Ρίχνουμε πυροτεχνήματα δίπλα από τα γκρεμισμένα μπάζα. Όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο η κοινωνία θα αποσυντίθεται και θα σαπίζει εις βάθος. Ναι είναι δύσκολο να παρθούν οι αποφάσεις που θα την σώσουν, αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο πια να κοιτάζεις γύρω σου και να βλέπεις μόνο μαύρο.
