Σχεδόν κάθε μέρα και ένας φόνος. Σχεδόν κάθε μέρα ένας άνθρωπος ακόμα έρχεται να προστεθεί στη λίστα των νεκρών. Οικογένειες σκοτώνονται, άνθρωποι πέφτουν νεκροί από τα χέρια υποτίθεται αγαπημένων και η κοινωνία συνεχίζει να κοιτάζει άπραγη, μαζί με την πολιτεία, την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο.
Ναι ήρθε η πανδημία να φέρει στο φως προβλήματα. Ναι ο περιορισμός και η καταπίεση φέρνουν στην επιφάνεια πολλά προβλήματα, ειδικότερα όταν υπάρχει προδιάθεση. Ναι η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών ενέτεινε τα προβλήματα και ενδοοικογενειακά και επαγγελματικά και κοινωνικά. Όμως αρκούν αυτά για να δικαιολογήσουν το μεγάλο μπαμ στο έγκλημα;
Πρέπει να το «έχεις μέσα σου» όπως λένε; Είναι η κακιά στιγμή; Η μήπως είναι και η ατιμωρησία ή για να είμαστε πιο ακριβείς οι πολύ ελαφριές ποινές; Κάτι δεν πάει καλά και όσο περνάει ο καιρός πάει από το κακό στο χειρότερο. Κυρίως για τις οικογένειες. Γυναίκες πεθαίνουν όλο και πιο συχνά από τα χέρια των συζύγων τους, και μόλις περάσει μια μέρα από το έγκλημα ξεχνάμε ότι αυτό έχει γίνει. Η κοινωνία κάτι κάνει λάθος και κανείς δεν ασχολείται με αυτό, ενώ κάθε μέρα πληθαίνουν οι ειδήσεις για φόνους που φυσικά είναι η κατάληξη της ενδοοικογενειακής βίας. Μιας βίας που στις μέρες μας μένει ακόμα σιωπηλή, σκοτεινή και ατιμώρητη.
Ναι υπάρχουν και κάποιες καμπάνιες που προτρέπουν τις γυναίκες να βγουν και να μιλήσουν και να παραδεχτούν τι ακριβώς βιώνουν, αλλά προφανώς δεν είναι, ούτε θα γίνουν ποτέ αρκετές. Οι διαφημισούλες δεν παύουν να είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου και για να πούμε ότι δήθεν κάνουμε κάτι και δεν γυρνάμε την πλάτη στο πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται με καμπάνιες.
Πηγαίνουμε χρόνια, για να μην πούμε αιώνες πίσω σε κοινωνικές συνθήκες και καιρούς που θέλουν τις γυναίκες αναλώσιμα είδη, των οποίων η ζωή δεν έχει και τόση σημασία. Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να τις σκοτώνουμε επειδή μας θύμωσαν ή μας μίλησαν άσχημα; Ποιος νομιμοποίησε τον φόνο στο όνομα της οργής;
Χρόνια τώρα έγιναν αγώνες για να αποκτήσουν υποτίθεται οι γυναίκες δικαιώματα, φωνή, εκπροσώπηση, ισότητα και όμως στο 2021 διαβάζουμε ακόμα τίτλους όπως «τη σκότωσα επειδή με έβρισε». Αλήθεια; Και;
Πρέπει κάποια στιγμή η κοινωνία και κυρίως η δικαιοσύνη να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σταματήσουν να «χαϊδεύουν» τα χέρια που σκορπάνε θάνατο. Ίσως τελικά όλοι οι αγώνες του παρελθόντος, να μην είναι αρκετοί για να μας υπερασπιστούν στο τώρα ή στο μέλλον. Ίσως θα πρέπει να ξανά γίνουν από την αρχή μιας και ξεχνάμε πολύ εύκολα και ακόμα ευκολότερα γυρνάμε στο σκοτεινό παρελθόν. Καμία ζωή δεν είναι αναλώσιμη, κανένας θυμός και καμία παράνοια δεν νομιμοποιείται να αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή και είναι πλέον φανερό ότι τα λόγια μόνο δεν αρκούν.
