Με αφορμή πληθώρα σχολίων που προέκυψαν μετά από ανάρτηση με δημόσιο θηλασμό, όπως πολλές άλλες που βλέπουμε καθημερινά στα σόσιαλ μίντια, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε αν το θέμα είναι ο θηλασμός αυτός καθαυτός ή το γεγονός ότι πλέον στις μέρες μας, ακόμα και η ιερότητα της μητρότητας, έχει απλώς γίνει ένα ακόμα προϊόν.
Της Αλίκης Τσίκα
Δυστυχώς ζούμε στην εποχή που πολλές και πολλοί είναι διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν σώμα και ψυχή, προκειμένου να εισπράξουν και να γεμίσουν τις τσέπες τους. Από το τι τρώνε, πώς το τρώνε, πού πάνε, πώς κοιμούνται, πώς ξυπνάνε μέχρι και την μητρότητα, τα πάντα πλέον μετρώνται μόνο σε εισπράξεις.
Δεν είναι ο θηλασμός ή οι δυσκολίες ή ευκολίες που αντιμετωπίζει μια μητέρα το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να προκαλέσουν όσο περισσότερο γίνεται την κοινή γνώμη, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο, ηθικό ή ανήθικο τρόπο, ώστε πολύ απλά να γεμίσουν τις τσέπες τους. Ποσώς ενδιαφέρονται για την γνώμη μας, ποσώς τους νοιάζουν τα σχόλια μας θετικά ή αρνητικά, αφού όποια μορφή και αν έχουν αυτά, απλώς καταφέρνουν να πολλαπλασιάσουν τα ευρουδάκια.
Μετά από την ανέλιξη και την επικράτηση του προϊόντος που ονομάζεται «Καρντάσιανς» και το οποίο ξεφτίλισε κάθε έννοια ιδιωτικότητας και σεβασμού, οι απανταχού μιμητές τους έχουν κάθε πρόθεση και κανένα απολύτως φραγμό να οδηγηθούν ακριβώς σε αυτή τη ξεφτίλα, αφού τους αποφέρει άνετα και αναίμακτα μια πολυτελέστατη ζωή.
Η μητρότητα δε, έχει γίνει από μόνη της τέτοιο προϊόν που πάνω της ποντάρονται εκατομμύρια στοιχημάτων, φυσικά εκμεταλλεύομενοι τα όσα την περιβάλλουν. Από τον πόνο όσων δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί, μέχρι την αγωνία, τα άγχη, την καθημερινότητα, όλα μεταφράζονται σε λεφτά και πωλήσεις.
Πώς να ταΐσεις το παιδί σου, τι να κάνεις για να αυξήσεις τη γονιμότητα σου, το θηλάζεις, δεν το θηλάζεις, τι πάνες φοράς, πού το πας, πώς το κουβαλάς, πώς είσαι μετά τη γέννα, πώς ήσουν πριν τη γέννα, τι να φας για να γίνεις φέτες, τι να βάλεις στο παιδικό δωμάτιο, τι κρέμες θα βάλεις στο πωπουδάκι του, όλα αυτά και ακόμα περισσότερα πωλούνται σε αναρτήσεις και στόρις στις «απλές καθημερινές» γυναίκες που τρέχουν σαν τα μυρμήγκια να αρπάξουν τα ψίχουλα που τους πουλάνε οι δήθεν περσόνες του ινσταγκραμ.
Αυτές εισπράττουν πλουσιοπάροχα, ενώ η πλειοψηφία πιστεύει ότι μάχονται για τα δικαιώματα της μάνας και της γυναίκας. Όταν καταλάβουμε ότι το μόνο για το οποίο μάχονται είναι η τσέπη τους, ίσως καταφέρουμε να βάλουμε και ένα φρένο σε αυτήν την επικράτηση της κλειδαρότρυπας και της ξεφτίλας που επικρατεί στις μέρες μας και καθορίζει τα πρότυπα των παιδιών μας.
