Το πρώτο πράγμα που συνήθως κάνει κάποιος όταν του συμβεί κάτι είναι να απευθυνθεί σε κάποιο δικό του άτομο και να μοιραστεί μαζί του λεπτομέρειες. Αντίστοιχα το άτομο που είναι δέκτης των πληροφοριών θα προσπαθήσει να βοηθήσει. Θα αναρωτηθεί κάποιος και που είναι το περίεργο σε αυτό;
Της Μίκας Πανάγου *
Ας δούμε αρχικά πώς «βοηθάμε» και υποστηρίζουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο. Η πραγματική ανάγκη του άλλου είναι να τον ακούσουμε προσεχτικά και να του δώσουμε χρόνο και χώρο για ότι του συμβαίνει. Αν νιώσουμε κατά την διάρκεια της αφήγησης ότι έχουμε κενά μπορούμε να κάνουμε διευκρινιστικές ερωτήσεις. Ρωτάμε σε επόμενη φάση πως νιώθει ή αν σκέφτεται τι θέλει να κάνει. Μπορεί να υπάρξει σιωπή, ξέσπασμα ή η ανάγκη μιας αγκαλιάς. Ο ρόλος κάπου εκεί ολοκληρώνεται σε πρώτη φάση και μπορούμε αν το θέλουμε πραγματικά να δείξουμε διαθεσιμότητα στον άλλον αν μας χρειαστεί. Φαντάζει όλο αυτό σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τους περισσότερους όμως γιατί το σύνηθες είναι να μπαίνουμε σε ρόλο συμβούλου, κριτή και καθοδηγητή. Σε ρόλο γονεϊκό, ατόμου που ξέρει τι πρέπει να γίνει.
Καμία φορά δεν αφήνουμε καν να ολοκληρώσει ο συνομιλητής μας γιατί θυμώνουμε, εκνευριζόσαστε, λυπόμαστε και πρέπει να του πούμε τι θα κάνει. Σε άλλες περιπτώσεις αρχίζουμε και κρίνουμε για το πόσο λάθος είναι, για τον τρόπο που διαχειρίστηκε κάτι, χωρίς να ασχοληθούμε με το τι πιστεύει ο ίδιος. Υπάρχει και το σενάριο να γίνει τόσο δικό μας το πρόβλημα του άλλου που να το κουβαλάμε παντού και να μας επηρεάσει ψυχολογικά και σωματικά. Είμαστε τελικά εκεί για τον άλλον έτσι; Κάπως έτσι μας έχουν μάθει από μικρούς ότι θα πρέπει να λύνουμε και να σχολιάζουμε τα προβλήματα των άλλων.
Αφιερώνουμε ενέργεια και χρόνο συχνά ακόμα και στο θέμα αυτού που δεν ξέρουμε. Σαν να είμαστε εμείς υπεύθυνοι να λύσουμε το μυστήριο. Σαν να πρέπει εμείς να δικάσουμε την επιλογή του γείτονα. Και πάντα εμείς θα τα κάναμε καλύτερα από τον φίλο μας. Θα φερόμασταν πιο έξυπνα από τον σύντροφο μας. Το ζητούμενο όμως είναι καμία φορά απλό να μπορούμε ν ακούσουμε τον άλλον. Χωρίς πολλά σχόλια μόνο να καθίσουμε απέναντι του, να τον κοιτάμε στα μάτια και να δίνουμε σημασία σε όσα λέει.
Η ευθύνη των πράξεων και των επιλογών αφορά τον ίδιο. Αυτό αλλάζει σε περίπτωση που αφορά κάποιο παιδί μικρό σε ηλικία και θα δώσουμε παραδείγματα τρόπου αντιμετώπισης. Συχνά άθελα μας πιέζουμε περισσότερο άτομα δικά μας αντί να τα στηρίξουμε και σχολιάζουμε αρνητικά ανθρώπους που δεν μας συνδέει σχεδόν τίποτα.
Ο ρόλος των γονέων, φίλων, συντρόφων είναι να αποδέχονται αυτόν που έχουν επιλέξει δίπλα τους και όχι να προσπαθούν να τον βάλουν σε δικά τους καλούπια. Το παραπάνω άρθρο απευθύνεται για όλες τις ηλικίες με σκοπό την οριοθέτηση μας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
