Πολλοί υπέθεταν ότι τον είχαμε ζήσει ήδη και ήταν η οικονομική κρίση του 2008. Οι περισσότεροι μιλούσαν για θεωρίες συνομωσίας και οργανωμένο σχέδιο οικονομικής πολεμικής σύρραξης ανάμεσα στα κράτη. Η αλήθεια είναι ότι η οικονομία μπορεί μια χαρά να αποτελέσει πολεμικό πεδίο και να γονατίσει μέχρις εσχάτων τον αντίπαλο. Και οι επιπτώσεις της πρόσφατης κρίσης ήταν σχεδόν παγκόσμιες.
Της Αλίκης Τσίκα
Τώρα όμως δεν υπάρχει το σχεδόν παγκόσμιο. Η πανδημία είναι παγκόσμια και ο πόλεμος αυτήν την φορά είναι αληθινός, με πολλά θύματα, ομαδικούς τάφους, στρατιωτική ιατρική όπου επιλέγεις ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει και μια παγκόσμια κοινότητα να μένει αποσβολωμένη και αβοήθητη και σαφώς απροετοίμαστη απέναντι στον εχθρό.
Όπως και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση που ενέχει το στοιχείο του αγνώστου, έτσι και εδώ, οι θεωρίες συνομωσίας δίνουν και παίρνουν. Από το ατύχημα που μπορεί να έγινε σε ένα εργαστήριο που είχε κατασκευαστεί ο ιός, μέχρι την υποχρεωτική ελάφρυνση του ασφαλιστικού συστήματος, που υπέφερε λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, τον εκ νέου καταμερισμό του παγκόσμιου πλούτου και ότι άλλο σκαρφιστεί ο καθένας. Είτε όμως μπορεί να ισχύει κάτι από τα παραπάνω, είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Γ´ Παγκόσμιος μάλλον έκανε την εμφάνιση του στα κατάστιχα της ιστορίας.
Όπως και στους προηγούμενους πολέμους, έτσι και τώρα, η επόμενη μέρα θα είναι αυτή που θα ξαναμοιράσει την τράπουλα και θα αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Οι κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και διπλωματικές ισορροπίες θα αλλάξουν άρδην και πολλά θα ανατραπούν.
Οι πληγές ήδη διαφαίνεται ότι δε θα αφήσουν κανέναν αλώβητο και θα αναγκάσουν πολλούς πάλαι ποτέ ισχυρούς παίχτες της σκακιέρας να σκύψουν το κεφάλι. Γερμανία και ΗΠΑ, βλέπουν ήδη τη γύμνια τους να κάνει το γύρο του κόσμου και τα δήθεν ισχυρά κράτη τους να γονατίζουν απροετοίμαστα μπροστά σε αυτό που συμβαίνει.
Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία που ήθελε τους κινέζους για φθηνούς εργάτες, οδήγησε στην πλήρη παράλυση της παραγωγής σχεδόν όλο τον πλανήτη, αφού είχαμε βρει εύκολη λύση την κινεζική δουλεία, που φυσικά θέλανε να επιβάλλουν και σε πολλούς άλλους λαούς του πλανήτη. Όλη σχεδόν η παγκόσμια παραγωγή είχε συνωστιστεί στο made in China, με πρόσχημα την φθήνια και με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν όλα σαν ντόμινο. Ναι εργοστάσια θα κλείνανε έτσι κι αλλιώς, όμως όχι σε αυτόν το ρυθμό και όχι σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
Η οικονομία είχε πάψει να έχει κρατικό και τοπικό χαρακτήρα και τώρα κοιτάμε ο ένας τον άλλον απεγνωσμένα ψάχνοντας βοήθεια από τα μεγάλα κεφάλια που δυστυχώς έχουν σκύψει, αφού επί της ουσίας ήταν ανίκανα αλλά όταν θεωρούσαν ότι τίποτα δεν μπορεί να τους λυγίσει, αυτό κρυβόταν καλά.
Ο όρος του παγκόσμιου πολίτη ξαφνικά φαίνεται κενός, όταν βλέπουμε ανθρώπους και οικογένειες να προσπαθούν να ενωθούν πίσω στις χώρες τους για να αντιμετωπίσουν την κρίση μαζί. Η παγκόσμια κοινωνία δείχνει να στρέφεται στην τοπική, για να αποκτήσει το αίσθημα ασφάλειας που χρειάζεται και ξαφνικά ο τοπικός ηγέτης γίνεται πιο δυνατός από τον παγκόσμιο.
Πληγές, απώλειες, συνέπειες θα μετράμε για πολύ καιρό αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ξαφνικά θα έχουμε πάλι την ικανότητα να βρούμε ευφάνταστες ιδέες και δυναμικές λύσεις για να βγούμε από όλο αυτό. Η αναγέννηση σε όλα τα επίπεδα θα δώσει σε πολλούς την ανάσα που τους είχε στερηθεί από το 2008 και μετά και ο τσαμπουκάς των ισχυρών οικονομικών παικτών θα σπάσει για πολλά χρόνια.
