Σήμερα το ThePresident φιλοξενεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και δυναμική παρέμβαση του Γιώργου Καραμπελιά για την Αθήνα και ειδικότερα για το πρόβλημα των Εξαρχείων.
Ο γνωστός εκδότης του ιστορικού περιοδικού “Άρδην” και πολυγραφότατος συγγραφέας ο οποίος χαρακτηρίζεται από τις πατριωτικές του απόψεις και την διεισδυτική του πολιτική παρέμβαση, διεκδικεί την ψήφο των Αθηναίων πολιτών ως υποψήφιος δήμαρχος της πόλης.
Η παρέμβαση που ακολουθεί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αξίζει να τεθεί στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου προκειμένου να συζητηθεί.
Ακολουθεί η παρέμβαση του κ. Καραμπελιά:
ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
του Γιώργου Καραμπελιά,
συγγραφέα και υποψήφιου δήμαρχου Αθήνας με τον συνδυασμό «Αθήνα για την Ελλάδα»
Η περιοχή των Εξαρχείων, κάποτε πνευματικός πνεύμονας της Αθήνας και καρδιά του φοιτητόκοσμου έχει μεταβληθεί σε άντρο εμπόρων ναρκωτικών, ρυπαρότητας και ανεξέλεγκτης βίας, εκδιώκοντας σταδιακά και τους τελευταίους κατοίκους της.
Και όμως, κάποτε, τα Εξάρχεια, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο, το Χημείο και τη Νομική, αποτελούσαν, μαζί με τη Νεάπολη και τις υπώρειες του Λυκαβηττού, το κέντρο της φοιτητικής και βιβλιόφιλης Αθήνας. Βιβλιοπωλεία, παλαιοπωλεία, τυπογραφεία, εκδοτικοί οίκοι, βιβλιοδετεία, έκαναν αυτάρκη την περιοχή σε όλες τις εκδοτικές δραστηριότητες. Ταβερνάκια, μουσικές σκηνές, καφενεία και μπαρ μαζί με δεκάδες εμπορικά καταστήματα, χασάπικα, φούρνους, ψαράδικα και ζαχαροπλαστεία, συμπλήρωναν την εικόνα. Ήταν ίσως η πιο ζωντανή γειτονιά της Αθήνας.
Εδώ συμβίωναν όλες οι πολιτικές οικογένειες. Μάλιστα, πριν τη δικτατορία, στο κέντρο της πλατείας σύχναζαν κυρίως δεξιοί φοιτητές και οι αριστεροί προτιμούσαν τα γύρω δρομάκια.
Στη μεταπολίτευση, άρχισε να ενισχύεται ο πολιτικός χαρακτήρας της περιοχής και ήρθαν να προστεθούν τα δεκάδες γραφεία και στέκια των πολιτικών οργανώσεων μια και ο φοιτητόκοσμος στελέχωνε το νευρικό σύστημα όλων των πολιτικών σχηματισμών.
Πάντως, παρά τις όποιες αντιθέσεις, ο χώρος παρέμενε μάλλον ειρηνικός, σε μια αγαστή συμβίωση των παλαιότερων κατοίκων και των πολιτικοποιημένων νεαρών.
Όλα άρχισαν να αλλάζουν όταν, σταδιακώς, το Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο μεταφέρθηκαν στην Πανεπιστημιούπολη και μειώθηκε το ποσοστό των «κανονικών» φοιτητών στην περιοχή, ενώ διογκώθηκε το πρόβλημα των ναρκωτικών. Έκτοτε, αρχίζει η σταδιακή μετάλλαξη των Εξαρχείων, αρχικώς, σε ένα πολιτικοποιημένο γκέτο, από τα τέλη της δεκαετίας του 80, και ταυτόχρονα σε μια από τις σημαντικότερες πιάτσες ναρκωτικών, μιας και οι ναρκέμποροι και τα βαποράκια μπορούσαν να χρησιμοποιούν την απουσία αστυνόμευσης για να ξεδιπλώνουν τις δραστηριότητές τους.
Έτσι, η περιοχή άρχισε να αδειάζει από τους παλιούς κατοίκους της και τους φοιτητές ενώ σταδιακώς, εκδιώκονται τα τυπογραφεία, οι εκδοτικοί οίκοι και τα βιβλιοπωλεία. Άρχισε πλέον να δημιουργείται το «άβατο των Εξαρχείων».
Η αύξηση του αριθμού των αλλοδαπών, που πλημμύρισαν την περιοχή, έκανε ακόμα πιο δύσκολο τον διαχωρισμό ανάμεσα στις πολιτικές και τις μαφιόζικες δραστηριότητες. Μετά τον Δεκέμβρη του 2008 και την έκρηξη καταστροφικού μηδενισμού, ενισχύθηκε ανεξέλεγκτα η δύναμη των συμμοριών που κατοικοεδρεύουν ή δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια.
Το δε Πολυτεχνείο μεταβλήθηκε σε κέντρο, ορμητήριο και καρδιά του άβατου των Εξαρχείων όπου συγκεντρώνονται τα πολεμοφόδια για τις συγκρούσεις, ενώ στους γύρω δρόμους οργανώνεται η διακίνηση ναρκωτικών και το παρεμπόριο. Από εδώ το καρκίνωμα εξαπλώνεται και στη γύρω περιοχή για να επεκταθεί μέχρι το Οικονομικό Πανεπιστήμιο.
η Νέα Δημοκρατία πιστεύει πως θα αρκούσε μια αποφασισμένη κυβέρνηση για να ξεριζώσει το «καρκίνωμα» των Εξαρχείων.
Όμως το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί αποκλειστικά με την καταστολή, αλλά θα πρέπει να γίνουν και οι αναγκαίες κοινωνικές και πολεοδομικές παρεμβάσεις.
Έτσι, επειδή το ιστορικό Πολυτεχνείο έχει πάψει πλέον να λειτουργεί ως χώρος διδασκαλίας, εκτός από ελάχιστα τμήματα, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μια αλλαγή χρήσης του, με άμεσες και παράπλευρες θετικές επιπτώσεις για τα Εξάρχεια, αλλά και για το ίδιο το πολιτιστικό πρόσωπο της πρωτεύουσας.
Δίπλα στο Πολυτεχνείο βρίσκεται το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο ασφυκτιά και χιλιάδες εκθέματα στοιβάζονται στις αποθήκες. Η επέκταση του στον χώρο του Πολυτεχνείου, θα έλυνε το διαιωνιζόμενο πρόβλημα του γκέτο, θα προσέδιδε νέα αίγλη στο Μουσείο και θα προσέλκυε πολύ περισσότερους επισκέπτες.
Μια τέτοια επέκταση μπορεί και πρέπει να συνδυαστεί με τη δημιουργία στον χώρο του Πολυτεχνείου μιας μεγάλης βιβλιοθήκης της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, διεθνούς εμβέλειας, βιβλιοθήκη που λείπει από την Ελλάδα και την Αθήνα. Ένας τέτοιος μεγάλος μετασχηματισμός, θα ξαναέφερνε στην περιοχή δεκάδες βιβλιοπωλεία, εκδόσεις, ερευνητικά κέντρα και συναφείς δραστηριότητες και θα επέτρεπε την επανενσωμάτωση στον κοινωνικό ιστό όλων των δημιουργικών δυνάμεων της περιοχής. Παράλληλα, θα αφαιρούσε, οριστικά και αμετάκλητα, από τις πάσης φύσεως συμμορίες το όποιο άβατο διαθέτουν.
Μια τέτοια λύση, θα αποτελούσε μια παρέμβαση μεγάλης κλίμακας για το κέντρο της πόλης, συνολικά, το οποίο τείνει να αποψιλωθεί από τις πολιτιστικές του δραστηριότητες, μετά τη μεταφορά της Λυρικής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, και έχει εγκαταλειφθεί στη γκετοποίηση και την πολιτιστική υποβάθμιση. Μια τέτοια λύση θα μετέβαλλε μεσοπρόθεσμα τα Εξάρχεια και πάλι σε χώρο πολιτισμού, και θα ζωντάνευε και όλη την οδό Πατησίων καθιστώντας την πάλι σημαντικό άξονα της πόλης.
