Το MEGA δεν θα το ξαναπεί…

MEGA… Τι ήταν τελικά το MEGA που αποχαιρετούμε ή μας αποχαιρετά; Αυτό που μισούσαμε να αγαπάμε ή αυτό που αγαπούσαμε να μισούμε; Αυτό που μόνο αγαπούσαμε ή αυτό που απλώς μισούσαμε; Μια συνήθεια; Μια συντροφιά; Διασκέδαση; Ψυχαγωγία; Πολιτισμός; Ενημέρωση;
Το MEGA ήταν για τον καθένα κάτι διαφορετικό. Για κάποιους ήταν οι σειρές του, για κάποιους άλλους οι ταινίες του ή οι εκπομπές του. Τα παιχνίδια του ή τα δελτία ειδήσεων, τα ρεπορτάζ, οι έρευνες και οι αποκλειστικότητες. Το Champions League ή η πρώτη του ενημέρωση. Τα πρωινάδικα, η μαγειρική και τα ταξίδια ή οι συνεντεύξεις. Οι σχολιαστές, οι παρουσιαστές ή οι δημοσιογράφοι του.
Για τους οπαδούς του Ολυμπιακού και όχι μόνο, το «βαζελοκάναλο». Για τους Βορειοελλαδίτες το Αθηναϊκό κανάλι. Για τους Νεοδημοκράτες το «πασοκομάγαζο». Για τους Πασόκους το «δεξιοκάναλο». Για τους αριστερούς η «φωνή του κατεστημένου» και των «καπιταλιστών». Για την εκάστοτε κυβέρνηση ήταν η αντιπολίτευση και για την κάθε αντιπολίτευση, η κυβέρνηση.
Τα χρόνια των μνημονίων, για τους Συριζαίους τους ΑΝΕΛ και τους Χρυσαυγίτες, έγινε ο πιο μισητός εχθρός. Το κάστρο του «καθεστώτος», της «διαπλοκής», των «αφεντικών», της Μέρκελ και στου Σόιμπλε, το «μνημονιακό κανάλι», που έπρεπε πάση θυσία να πέσει. Και να κάνει και θόρυβο! Πάταγο! Όσο περισσότερο τόσο καλύτερα. Και το κατάφεραν. Όλα τα κάστρα, ακόμα και τα πιο ισχυρά, πέφτουν. Και πέφτουν από μέσα… Όλα έχουν μια κερκόπορτα, έναν Πήλιο Γούση, έναν Εφιάλτη. Και το MEGA είχε πολλούς…
Το MEGA ήταν όλα τα παραπάνω, ήταν όμως και πάρα πολλά άλλα. Ήταν πραγματικά το πρώτο και όχι το δεύτερο, σπίτι και η οικογένεια των εργαζομένων του, κυρίως της ενημέρωσης. Το MEGA ήταν πάνω από όλα οι άνθρωποι του. Αυτοί που το ταύτισαν με την Ενημέρωση. Αυτοί που το πήγαιναν πάντα στην πρώτη γραμμή των γεγονότων, σε όλο τον κόσμο και στο κάθε απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδας.
Αυτοί που το έκαναν αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο του πολιτικού ρεπορτάζ. Πρώτο στις διεθνείς και στις οικονομικές ειδήσεις. Στον Πολιτισμό, την Παιδεία, τα κοινωνικά θέματα, τον Αθλητισμό. Αυτοί που κατέστησαν το MEGA συνώνυμο της εγγύησης στην πληροφόρηση. Αυτοί που «ανάγκασαν» τους Έλληνες να χρησιμοποιούν την φράση: «το είπε το MEGA» ως την απόλυτη επιβεβαίωση της είδησης.
Τα παιδιά στα λινκ και στα eng, στις κάμερες, στα μοντάζ, στο κοντρόλ, στο αρχείο, στα στούντιο, στο μάστερ, στην παραγωγή, στα ρεπορτάζ, στο τηλεφωνικό κέντρο, στα γραφικά, στον υποτιτλισμό, στο μακιγιάζ, στην σκηνοθεσία, στα φαξ, στις γραμματείες, στα τρέιλερ, στην καθαριότητα και στην ασφάλεια.
Αυτά τα παιδιά που συναντιόμασταν, για 13 χρόνια εγώ, για πολλά περισσότερα άλλοι, στην κουζίνα για να κάνουμε τσιγάρο πριν τα μοντάζ ή το γράψιμο. Εκεί στην κουζίνα που μαζί με τον καπνό, ξεφυσούσαμε και τα εσώψυχά μας. Τις αγωνίες, τις χαρές, τις λύπες, τις έγνοιες, τους έρωτες, τους χωρισμούς, τις αρρώστιες, τις γκρίνιες, τα κουτσομπολιά, τα κουσούρια μας. Εκεί που «σκοτωνόμασταν» για πολιτικά και οπαδικά. Για αυτοκίνητα και μηχανές. Για το πώς θα «πάμε» το θέμα, σε ποιον θα δώσουμε το «κιου» και ποιος θα μας δώσει.
Εκεί που καλοπιάναμε ή «πλακωνόμασταν» με τον αρχισυντάκτη για να κερδίσουμε λίγα δεύτερα παραπάνω στο θέμα. Εκεί που πάντα κάποιος πέρναγε μπροστά σου με το τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί και έβγαινε στο μπαλκόνι, που είχε «θέα» τους θαλάμους του Ερυθρού, για να μιλήσει. Εκεί που προσπαθούσαμε να πείσουμε τα κορίτσια της παραγωγής να μπούμε πριν από κάποιον άλλο στο μοντάζ. Εκεί που θα κανονίζαμε «οικογενειακές» εξόδους ή μαζώξεις σε σπίτια.
Αυτό ήταν το MEGA. Μια μεγάλη οικογένεια. Όσοι υπήρξαμε μέλη της θα κουβαλάμε εκτός από τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μας και το πολύ βαρύ παράσημο του «το είπε το MEGA». Που δυστυχώς δεν θα το ξαναπεί…