today-is-a-good-day
22.1 C
Athens

Ένας διαφορετικός θάνατος

Ο θάνατος υπήρξε από καταβολής κόσμου ένα άλυτο  μυστήριο και ακόμα ως  τέτοιο παραμένει . Ο άνθρωπος στέκει ανίσχυρος μπροστά του , γνωρίζοντας ότι το ραντεβού έχει κλειστεί  από τη στιγμή της γέννησης του,  μόνο που ο χρόνος και το μέρος παραμένουν άγνωστα μέχρι την τελευταία στιγμή. Και είναι αυτή η εσκεμμένη απόκρυψη της πληροφορίας τόσο σωτήρια για το ανθρώπινο γένος, γιατί αν ο άνθρωπος ήξερε το πότε και το  πως θα καθηλωνόταν στο καβούκι του περιμένοντας το τέλος.

Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου

Τίποτα από όλα αυτά τα σπουδαία και τα μεγάλα επιτεύγματα δε θα είχαν συμβεί  και κανένας πολιτισμός δε θα υπήρχε, ο  άνθρωπος θα διακατεχόταν από το φόβο και τη ματαίωση και η ζωή θα έμοιαζε  με ένα ατελείωτο εντευκτήριο με χαρτάκια αναμονής για την αναχώρηση.

Ένας μύθος, ( που μόλις τώρα τον επινόησα ) λέει ότι οι άνθρωποι όταν γεννιούνται κρατάνε στην παλάμη τους ένα αόρατο εισιτήριο, κάτι σαν ημερομηνία λήξης όπως έχουν τα προϊόντα , και αυτό για να μπορεί  ο χάρος  να το σκανάρει όταν έρθει η ώρα για διαδικαστικούς λόγους, για να διευκολύνεται κι αυτός, είμαστε και πολλοί ζωή να έχουμε .

Από την αρχαιότητα ο άνθρωπος προσπάθησε να ξορκίσει την έννοια του θανάτου άλλοτε μέσα από την ποίηση “καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε  την πίκρια της ζωής” Λορέντζος Μαβίλης , η μέσα από τη φιλοσοφία “ Ένας έντιμος θάνατος είναι προτιμότερος από μια άτιμη ζωή” Κικέρων , ή ακόμα και μέσα από το χιούμορ γιατί όχι ; “ Δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω , απλώς  δεν θέλω να είμαι παρών εκείνη την ώρα.” Γούντι Άλεν

Όμως κακά τα ψέματα ,  η μόνη βεβαιότητα που έχει ο άνθρωπος , η μόνη σταθερή και απαράβατη αρχή που δεν δέχεται καμία διάψευση  είναι ότι κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος και αυτό δεν μπορεί να το εμποδίσει κανείς .Όποιος συμφιλιωθεί με αυτή την αρχή θα μπορέσει να αποδεκτεί το θάνατο  όποτε κι αν συμβεί αυτός,  είτε για τον ίδιο είτε για τους δικούς του ανθρώπους,  με τις  λιγότερες ψυχολογικές απώλειες . Θα μου πείτε είναι δυνατόν κανείς να αντιμετωπίσει στωικά το θέμα του θανάτου και να μη λυγίσει , να μη θρηνήσει να μην νιώσει την αδικία , να μην αισθανθεί ότι είναι τόσο μικρός και αβοήθητος μπροστά στο γεγονός της απώλειας ; Θα μου πείτε ίσως κάποιοι, ότι ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς πάνω στο σταυρό ένιωσε την ίδια αγωνία με την ανθρώπινη του φύση . Και γω δε θα έχω τι να σας απαντήσω γιατί μη νομίζετε,  δεν τα ξέρω και όλα . Ότι διαβάζω και γω από δω και από κει.

Και τώρα θα σας αποκαλύψω ποια ήταν η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο. Διάβασα πρόσφατα για το θάνατο μιας νέας γυναίκας, πολύτεκνης με δέκα παιδιά,  το πιο μικρό δύο μηνών,  που τη κτύπησε αυτοκίνητο καθώς γυρνούσε από τη δουλειά της. Ήταν μαία. Θα μου πείτε τι το παράξενο, ακόμα ένας νέος άνθρωπος που πεθαίνει ξαφνικά.

 

Το παράξενο που έκανε εντύπωση σε όλους όσους παραβρέθηκαν στην κηδεία και το μετέφεραν ήταν ότι στην πραγματικότητα δεν ένιωσαν ότι βρίσκονταν  σε κηδεία. Ο σύζυγος και τα παιδιά της εκλιπούσας ήταν ντυμένοι στα λευκά , τα μικρότερα παιδιά χαμογελούσαν και σε όσους προσπαθούσαν να τους συλλυπηθούν τους απαντούσαν με το “ Χριστός Ανέστη” .

Γι αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν  δεν υπάρχει  θάνατος , υπάρχει ένας πρόσκαιρος αποχωρισμός και μια πεποίθηση για το αντάμωμα που θα έρθει στην άλλη ζωή . Αυτοί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν απλώς , είναι βέβαιοι για την ύπαρξη της άλλης ζωής γι αυτό αντιδρούν με αυτό τον τρόπο που ξάφνιασε τους παρισταμένους . Γι αυτούς ο άνθρωπος τους δεν χάθηκε για πάντα , έφυγε απλώς για ένα ταξίδι και κάποια στιγμή θα τον συναντήσουν και πάλι .

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν, όμως μπροστά στο φαινόμενο του θανάτου συγκλονίζονται , ολιγοπιστούν , κλονίζονται ή ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ενώ θρησκεύουν , δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της  άλλης  ζωής παραβλέποντας  ότι με αυτό τον τρόπο  αναιρούν ολόκληρο το νόημα της Χριστιανικής πίστης , αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας .

Η στάση αυτής της οικογένειας που ξάφνιασε τους περισσότερους μας, είναι μια συνειδητή συμπεριφορά, δεν είναι απόρροια σοκ ή άλλου συναισθήματος, είναι στάση ζωής . Ειπώθηκε  ότι η θανούσα λίγες μέρες  πριν το γεγονός είχε ρωτήσει τα παιδιά της “ αν με κτυπήσει μια νταλίκα και σκοτωθώ τι θα πείτε στα μικρότερα ότι η μαμά σκοτώθηκε ή ότι πήγε στον ουρανό;”

Αυτή η πρόταση είναι και η πεμπτουσία αυτού που η ίδια πίστευε και μεταλαμπάδευσε στα παιδιά της γι αυτό κι αυτή η ηρεμία μπροστά σε ένα τόσο τραγικό γεγονός. Το να μπορέσεις να δαμάσεις το θάνατο και να του φωνάξεις καταπρόσωπο ότι δεν τον φοβάσαι γιατί είναι κάτι πρόσκαιρο, είναι τόσο παρήγορο που σου γαληνεύει τη ψυχή,  σου δίνει μια άλλη οπτική να αντιμετωπίσεις  τα πράγματα .

Μια νέα γυναίκα , μια ευτυχισμένη γυναίκα όπως φαίνεται ότι ήταν,  χάθηκε, αλλά  όπως έλεγε ο Σωκράτης

“ Δεν υπάρχει καλύτερο από το να πεθάνει κανείς τον καιρό που ευτυχεί .”

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ