*Της Μαρίας Δημητρίου
Είχαμε συνηθίσει στους κλέφτες εισβολείς , που μπουκάρουν στα σπίτια και κλέβουν χρήματα και αντικείμενα . Ναι σ’ αυτούς που έλεγε η κυβέρνηση στους πολίτες να κάνουν ότι κοιμούνται για να γλιτώσουν από τα χειρότερα … Και εδώ δε μπορείς να κάνεις ότι κοιμάσαι …γιατί σου κλέβουν τη ζωή λίγο λίγο, θεραπεία τη θεραπεία , ασύστολα και μεθοδικά.
Και ξαφνικά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια νέα εκδοχή, με ένα νέο είδος . Κλέφτες κι αυτοί, αλλά σε πιο μεταλλαγμένη μορφή. Αυτοί δεν έκλεβαν χρήματα αλλά έκλεβαν ζωές…
Γιατί πως αλλιώς να ονομάσεις τους ανθρώπους που χορηγούσαν λιγότερη δόση αντικαρκινικών φαρμάκων σε ασθενείς, με σκοπό να πουλήσουν την επιπλέον ποσότητα στο εξωτερικό…
Ήταν εκείνοι οι ίδιοι που έχουν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη και εκείνοι που δούλευαν μαζί τους στον ευαίσθητο χώρο της υγείας και ιδιαίτερα με όσους παλεύουν με τον καρκίνο που έγιναν αφαιμάχτες της ζωής των άλλων . Πόσο τίποτα πρέπει να έχει μείνει μέσα σου για να κάνεις κάτι τέτοιο .
Και δε στέκομαι στους αρχηγούς της σπείρας γιατί αυτούς τους αντιμετωπίζω ως εμπόρους, γι αυτούς μετράει μόνο η ηδονή της επαφής με το χαρτονόμισμα .
Όμως αυτοί που θα έπρεπε να στέκουν με σεβασμό μπροστά στον πόνο του συνανθρώπου τους, αυτοί που θα έπρεπε το λειτούργημα που εξασκούν να τους έχει κάνει καλύτερους ανθρώπους συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή από την υγεία, τους στερούσαν χωρίς κανένα συναισθηματικό χειρόφρενο, το δικαίωμα στη ζωή , τόσο απλά τόσο ψυχρά τόσο διαδικαστικά …
Άνθρωποι που είχαν την τύχη να έχουν εργασία , που δεν ήταν άνεργοι όπως μεγάλη μερίδα των πολιτών , με μεγάλη ευκολία προσχώρησαν στη σπείρα που έβγαζε πλαστές συνταγές , που υπεξαιρούσε φάρμακα από το νοσοκομείο αφήνοντας ασθενείς χωρίς θεραπείες ελλείψη φαρμάκων ή ακόμα χειρότερα δίνοντας στους ασθενείς λιγότερη ποσότητα κατά τη θεραπευτική αγωγή , αφήνοντας τους με την ψευδαίσθηση ότι διαικπεραίωναν κανονικά τα πρωτόκολλα χημειοθεραπείας που έπρεπε να λαμβάνουν.
Όπως φαίνεται για κάποιους ανθρώπους όταν κάτι δε συμβαίνει στους ίδιους απλά δε συμβαίνει , με χαρακτηριστική ευκολία αποστασιωπούνται από την πραγματικότητα του συνανθρώπου τους και αυτόματα τον καθιστούν απέναντι και την όλη διαδικασία την εντάσσουν στα πλαίσια μιας κινηματογραφική σκηνής παίζοντας απλά ένα ρόλο που στο τέλος θα επιφέρει μια καλή αμοιβή …Ίσως είναι ένας τρόπος για να αντέξουν τον εαυτό τους.
Πολλοί είχαν την κρυφή ελπίδα ότι αυτή η κρίση ίσως οδηγούσε τους ανθρώπους σε ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα , ότι θα μπορούσε μαζί με τη πτώση της οικονομικής ευμάρειας ο άνθρωπος να αναζητήσει εναλλακτικές , να οδηγηθεί σε δρόμους που θα τον έφερναν σε επαφή με τη λευκή πλάκα της ζωής του για να ξαναγράψει από την αρχή το αλφάβητο της ζωής.
Όμως δυστυχώς τα πράγματα γίνονται καθημερινά όλο και χειρότερα και ο άνθρωπος αντί να ξεφορτωθεί τη μυρωδιά της ζούγκλας τη σκορπίζει όλο και πιο πολύ στην πολιτισμένη κοινωνία μας ….
