Υπάρχουν κάποιες αρχές και αξίες που μπορεί να μας επηρεάζουν για μια ζωή. Αυτό που είμαστε στο εδώ και τώρα είναι αποτέλεσμα της ωρίμανσης και εξέλιξης μας του τότε. Θα ακούτε συχνά τους ειδικούς να συμβουλεύουν γονείς ώστε να παροτρύνουν τα παιδιά τους να αναλαμβάνουν ευθύνες που αναλογούν στην ηλικία τους.
Της Μίκας Πανάγου*
Η ίδια η ζωή έχει καθημερινές απαιτήσεις και η αυτονομία ενός ενήλικα συνοδεύεται από ευθύνες που ακριβώς η διεκπεραίωση αυτών αποτελεί ένα κομμάτι του παζλ της ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης κάποιου. Η εκπαίδευση είναι από τα πιο σημαντικά στάδια για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού μας, πρέπει να του διδάξουμε τι σημαίνει αναλαμβάνω κάτι; Πως μπορώ να το πετύχω; Τι μπορώ να κάνω αν νιώσω ότι δεν μπορώ;Γιατί δεν συνίσταται να λέμε σε άλλους να κάνουν κάτι δικό μας; Είναι κάποια από τα ερωτήματα που καλούμαστε μέσα από δικές μας εμπειρίες να μεταδώσουμε. Αν για παράδειγμα προσφερθούμε να γράψουμε εμείς μια εργασία του σχολείου τότε αυτόματα περνάμε το μήνυμα του εσύ δεν μπορείς να τα καταφέρεις ή στη ζωή σου θα αναλαμβάνουν άλλοι τις ευθύνες σου.
Άθελα μας συχνά κοιτάμε την πιο εύκολη λύση στο εδώ και τώρα από το να ψάξουμε το κρυφό μήνυμα πράξης μας. Προτρέπουμε και επιτρέπουμε στα παιδιά να διαχειρίζονται αυτά που τους αφορούν, για παράδειγμα το χαρτζιλίκι τους, τον προγραμματισμό για το διάβασμα, έναν τσακωμό με μια φίλη, τον θυμό τους με τον αδερφό τους και όσα άλλα θέματα προκύπτουν. Είμαστε δίπλα τους να τους σηκώσουμε αν πέσουν, να τους στηρίξουμε αν απογοητευτούν όχι όμως να τους λύσουμε εμείς ότι τους απασχολεί.
Το να ζουν σε μια γυάλα και να νιώθουν ότι πάντα κάποιος άλλος θα με σώσει καταφέρνουμε να μειώνουμε την αυτοπεποίθηση τους και την πίστη στον εαυτό τους. Τσαλακωνόμαστε και μοιραζόμαστε δικά μας τυχόν λάθη σε ευθύνες που είχαμε και τους περνάμε το μήνυμα ότι δεν υπάρχει το τέλειο και μέσα από αυτά μαθαίνεις. Δυναμώνουν λοιπόν οι άνθρωποι όταν έχουν ευθύνες και γίνονται πιο ευέλικτοι στα προβλήματα τους. Τονίζουμε την σπουδαιότητα να αναλαμβάνουμε ευθύνη των πράξεων μας και όχι να τα τα ρίχνουμε στον διπλανό μας.Αναγνωρίζουμε που φταίξαμε χωρίς να κρυβόμαστε για να μην φανούμε αδύναμοι. Ζητάμε βοήθεια όταν δυσκολευόμαστε από κάποιον που νιώθουμε οικεία ή ξέρουμε ότι είναι καλός για να συνεργαστούμε και όχι να του φορτώσουμε το δικό μας θέμα. Ίσως πολλές μας προσδοκίες να συνδέονται με την δυσκολία ανάληψης ευθυνών. Κάπως έμαθα να περιμένω από κάποιον άλλον να με κάνει ευτυχισμένη, να μου φέρνει λεφτά, να με αγαπάει, να μου παίρνει δώρα, κάποιον να είναι εκεί για μένα πριν από εμένα…χάνοντας όμως εμένα.
Η ζωή όλων έχει τόσο ωραίες στιγμές, αναμνήσεις, στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα ταυτόχρονα όμως έχει και υποχρεώσεις που προσπαθούμε να καλύψουμε και να ανταπεξέλθουμε. Η επιτυχία ξεκινάει και σταματάει στην προσπάθεια πολλές φορές και όχι στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η αναγνώριση και μόνο,σε μια δουλειά, σε μια σχέση, σε μια κατάσταση, της ατομικής μας ευθύνης αρκεί για να γινόμαστε άνθρωποι μεταξύ ανθρώπων.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
