today-is-a-good-day
10.8 C
Athens

Γιατί τελικά η συγχώρεση είναι τόσο σημαντική στη ζωή μας – Γράφει η Μίκα Πανάγου

Μια σημαντική έννοια στη γλώσσα της ψυχοθεραπείας είναι η συγχώρεση ανθρώπων που υπήρξαν ή υπάρχουν ακόμη στη ζωή μας. Όσο μεγαλώνει κανείς και σκαλίζει το παρελθόν του ανακαλύπτει συχνά λάθη και άσχημες συμπεριφορές από το οικογενειακό του περιβάλλον.

Της Μίκας Πανάγου *

Επειδή όμως κανένας δεν γεννιέται με το να είναι έτοιμος γονιός ή αδερφός ή γιαγιά/παππούς, επειδή το τέλειο και άριστο πρότυπο δεν υπάρχει, είναι φυσικό να υπάρξουν συμπεριφορές που θα επηρεάσουν τον καθένα στον χαρακτήρα αλλά και στα τραύματα που κουβαλάει. Κάποιοι δεν τα συνδέουν άμεσα, ούτε αντιλαμβάνονται την επιρροή στην ενήλικη ζωή τους. Εκείνοι όμως που αποφασίζουν να δουλέψουν με τον εαυτό τους, στο ταξίδι αυτό της αυτοβελτίωσης συχνά κάνουν συνειδητοποιήσεις και εξηγούν συμπεριφορές που τους στοιχειώνουν μέχρι και σήμερα. Υπάρχει και μερίδα ανθρώπων που ‘βολεύονται’ στο να φταίνε οι άλλοι για τυχόν λάθη τους.

Η συγχώρεση σαν λέξη και έννοια φαντάζει βαριά και δύσκολη. Αρκετοί πιστεύουν ότι θίγεται ο εγωισμός τους αν προσπαθήσουν να αποδεχτούν την συμπεριφορά κάποιου και ότι είναι σαν να μην τον τιμωρούν. Στην πραγματικότητα τιμωρούν τον ίδιο τους τον εαυτό καθώς από τα λάθη των άλλων  μπλοκάρουν την δίκη τους ζωή. Μια πληγή για να κλείσει θέλει φροντίδα, αν μένουνε απλά να την κοιτάμε ή προσπαθήσουμε να εκδικηθούμε αυτόν που την προκάλεσε θα καταφέρουμε να πονέσουμε ακόμα περισσότερο και να διατηρούμε την πληγή. Συχνά οι άνθρωποι δυσκολεύονται να τσαλακωθούμε και να παραδεχτούν λάθη ειδικά όταν βρίσκονται σε θέση ισχύος. Με αποτέλεσμα να αναπαράγεται το ίδιο πρότυπο.

Επίσης θεωρείται τεράστια επιτυχία να είναι κάποιος εγωιστής και να ζητάει εκδίκηση από αυτόν που τον πλήγωσε.Θεωρείται ανακουφιστικό να πονέσουμε κάποιον όσο μας πόνεσε αυτός. Χρησιμοποιείται συχνά και σαν χάπι ανακούφισης ότι φταίνε οι γονείς μου που δεν έγινα μουσικός, φταίνε οι γονείς μου παντρεύτηκα τον χ., έτσι ενηλικιωνόμαστε μόνο  αριθμητικά και όχι πρακτικά. Μήπως το να μην συγχωρούμε και με τον μην αποδεχόμαστε ποιοι ειναι οι γονείς μας, οι συγγενείς μας, οι σύντροφοι μας, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να παραμένει ένα παιδί στη γωνία που τιμωρείται και εξουσιάζεται από τους άλλους;

Μήπως η συγχώρεση τελικά είναι δείγμα δύναμης και τόλμης και όχι δείγμα ταπεινοφροσύνης. Ένας ενήλικας χαρακτηρίζεται από αυτονομία, ανεξαρτησία και αποφασίζει ο ίδιος για το τι θελει να πετύχει χρησιμοποιώντας την εσωτερική δύναμη της ψυχής του, μακριά από φαντάσματα και δράκους.

* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ