Τις τελευταίες μέρες όλοι παρακολουθούμε παγωμένοι και μουδιασμένοι το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου που λαμβάνει χώρα κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι μας. Μέχρι πριν την έναρξη αυτού του πολέμου λίγοι πιστεύαμε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στην Ευρώπη του 2022. Τα άρματα προελαύνουν, οι στρατιώτες χάνονται στα χαρακώματα και οι ξεριζωμένοι πολίτες της εμπόλεμης ζώνης κάνουν ουρά στα σύνορα για να γλιτώσουν. Σκληρές εικόνες ενός πραγματικού πολέμου. Είναι όμως αυτός ο πόλεμος ο μόνος που βιώνουν οι νέες γενιές;
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Η σκληρή απάντηση είναι όχι. Από το 2008 και μετά που ξέσπασε η οικονομική κρίση, οι νέες γενιές δέχονται έναν ανηλεή και ασταμάτητο πόλεμο που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται από ότι φαίνεται για πολλά χρόνια ακόμα. Όνειρα, σπουδές, κόποι και μέλλον όλα είναι θύματα ενός «ακήρυχτου πολέμου» με τους νέους να μην έχουν κυριολεκτικά καμία ελπίδα για το αύριο.
Η μια κρίση διαδέχεται την άλλη και το μόνο που αλλάζει είναι ο τόνος στις δραματικές δηλώσεις των ηγετών που μας λένε ξανά και ξανά για οικονομική, ενεργειακή, ανθρωπιστική και ότι άλλη κρίση υπάρχει. Εν τω μεταξύ γενιές χάνονται μέσα στις κρίσεις αφού επί της ουσίας μέλλον δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά, εντός ή εκτός ευρωπαϊκών συνόρων.
Οι συνθήκες ζωής τους έχουν αμυδρές ελπίδες βελτίωσης, όπως και η εξέλιξη τους (επαγγελματική ή προσωπική) αφού κακά τα ψέματα χωρίς χρήματα εξέλιξη δεν υπάρχει και οι κρίσεις δεν αφήνουν περιθώρια εσόδων.
Παλαιότερα ακόμα και μετά τον ΒΠΠ υπήρχαν παράθυρα ανάκαμψης. Οι οικονομίες πάσχισαν αλλά ξανά χτίστηκαν από την αρχή και οι άνθρωποι κατάφεραν να δημιουργήσουν και να αφήσουν κάτι στις επόμενες γενιές. Οι παππούδες μας δούλεψαν σκληρά αλλά κατάφεραν να ξαναχτίσουν χώρες και όνειρα. Οι γονείς μας πήραν αυτά που βρήκαν και με τη σειρά τους και αυτοί τα αύξησαν και έδωσαν σε εμάς. Μας πρόσφεραν μια καλύτερη ποιότητα ζωής, σπουδές, γνώσεις και εφόδια για να δημιουργήσουμε και εμείς με τη σειρά μας. Όμως μετά; Μετά το χάος.
Μετά παύει πλέον να φαίνεται η οποιαδήποτε αχτίδα φωτός και το τούνελ δείχνει να μην τελειώνει ποτέ. Μισθοί, προοπτικές, ανάπτυξη και εξέλιξη χάνονται όλα μέσα σε μια μαύρη τρύπα που συνοψίζεται στη λέξη κρίση από το 2008 μέχρι και σήμερα. Υπογεννητικότητα, μεταναστευτικές κρίσεις, εγκληματικότητα, διχασμός είναι λίγες μόνο από τις επιπτώσεις που φέρνουν οι ασταμάτητες περικοπές και τα σκοτωμένα όνειρα.
Οι κεντρικές ηγεσίες σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο φαίνονται πλέον παντελώς ανίκανες να ελέγξουν την κατάσταση και μοιάζουν περισσότερο με κακοκουρδισμένες μαριονέτες, παρά με ηγετικές φιγούρες που μπορούν να εμπνεύσουν ελπίδα και εμπιστοσύνη. Το χάος συνεχίζει να καταπίνει τους πάντες και τα πάντα και η ανθρωπότητα πορεύεται στη σκιά μιας κρίσης.
Ο πόλεμος όπως απεικονίζεται τις τελευταίες μέρες στις οθόνες μας μπορεί να είναι σκληρός, όμως δεν πρέπει να λησμονούμε τον «άλλο πόλεμο» που σκοτώνει γενιές ολόκληρες και μαίνεται χρόνια τώρα ενώ κανείς μας δεν βλέπει στον ορίζοντα την κατάπαυση του πυρός.
