Αμάν αμάν κάναμε να επανεκκινήσουμε την οικονομία και όλους τους κλάδους της, μαζί με τον κυριότερο, αυτόν του τουρισμού, μπας και σώσουμε ότι σώζεται από τις βαρύτατες οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας. Με αναλυτικότατες οδηγίες και σαφώς πολλά ενισχυτικά μέτρα από μέρους της Κυβέρνησης και με μία θερμή παράκληση, τη συμμετοχή όλων των πολιτών και των επιχειρήσεων σε αυτήν την προσπάθεια, με ευθύνη και ωριμότητα.
Της Αλίκης Τσίκα
Από ότι φαίνεται όμως πολλοί πολίτες αλλά και επιχειρηματίες είναι στο “πέρα βρέχει”, αγνοώντας καταφανώς όλες τις συστάσεις και τις οδηγίες, θέτοντας σε εκ νέου κίνδυνο, τόσο τους συμπολίτες τους, όσο και την οικονομία. Η πλειοψηφία των νέων συμπεριφέρονται σαν να μην έχει γίνει τίποτα και πάνε και συνωστίζονται σαν τις σαρδέλες σε κάθε είδους νυχτερινή πιάτσα, λες και θα έρθει η καταστροφή του κόσμου αν δεν κάνουν το ρημάδι το τσεκ-ιν στη δήθεν in μπαρότσαρκα.
Πάρα πολλοί δε επιχειρηματίες στην προσπάθειά τους να βγάλουν τα σπασμένα του χειμώνα, δεν δίνουν την παραμικρή σημασία στους κανόνες αποστάσεων και προστασίας, και τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, στην πλειονότητα των περιπτώσεων προσθέτοντας κι άλλα τραπεζοκαθίσματα στο χώρο που τους δόθηκε, αντί να τηρούν τις αποστάσεις. Ακόμη χειρότερα κάποιοι διαφημίζουν και μέσω των κοινωνικών δικτύων τον ωραίο πανικό που επικρατεί στα μαγαζιά τους, γράφοντας κυριολεκτικά στα παλιά τους τα παπούτσια την πολιτεία αλλά και όλες τις συστάσεις.
Εκτός Αθηνών η εικόνα γίνεται ακόμη χειρότερη αφού όλοι γνωρίζουν ότι λίγο πολύ στην επαρχία είναι στο μεταξύ μας, αρχές και καταστηματάρχες και οι έλεγχοι είναι απλώς ένα ανέκδοτο. Σε γνωστό κυκλαδονήσι η μάσκα και τα γάντια στην ταβέρνα ήταν μάλλον άγνωστες λέξεις, με τον καταστηματάρχη να επιδεικνύει τη γνωστή ελληνική νοοτροπία του “έλα μωρέ τώρα υπερβολές”, οι ομπρέλες στις παραλίες μόνο αποστάσεις δεν είχαν και για απολύμανση φυσικά ούτε λόγος.
Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από την περσινή σεζόν, πιτσιρίκια, ρακέτες, στρώματα και φραπεδιές, όλοι μαζί κολλημένοι στις παραλίες, με τις έξτρα ξαπλώστρες να γεμίζουν ασφυκτικά το δήθεν κενό χώρο ασφαλείας. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαγαζιών δεν μπαίνει στον κόπο ούτε για το εφέ να αφήσει έστω και ένα αντισηπτικό πάνω στο τραπέζι και νομίζω ουδείς θέλει να φανταστεί για το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στους χώρους προετοιμασίας φαγητού και ποτού.
Αλλά βέβαια, αν σε όλους αυτούς τους επιβληθούν πρόστιμά ή ακόμη χειρότερα αυξηθούν τα κρούσματα στην τοπική κοινωνία και τους εξαναγκάσουν σε lockdown, θα βγουν όλοι έξαλλοι και αγανακτισμένοι να ζητούν τα ρέστα γιατί πάει χάθηκε η χρονιά και θα πεινάσουν και πώς θα βγάλουν τον χειμώνα και να μεριμνήσει η πολιτεία και το Κράτος να τους πληρώσει για να επιβιώσουν.
Μυαλό δε βάζουμε και τελικά κανένας και τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει την παγιωμένη βλακεία που δέρνει αλύπητα την ελληνική κοινωνία και την καταδικάζει ξανά και ξανά στα ίδια δεινά. Κανείς δεν φέρει ευθύνη για κανέναν, κανείς δεν μπορεί να συνεισφέρει με ωριμότητα και μερικές φορές και αυταπάρνηση στο κοινό καλό, κανείς δε δέχεται να θυσιάσει έστω και το παραμικρό για τον συμπολίτη του, αλλά όλοι θέλουν κάτι από τους άλλους και όλοι μονίμως βρίσκονται σε μία κατάσταση γκρίνιας και ζητιανιάς από το Κράτος και μία εμμονή ζήλιας για το διπλανό τους.
Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο και να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα και καλό κουράγιο για τον χειμώνα που μας έρχεται…..
