Φανταστείτε την αίθουσα της Ολομελείας του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ως άλλον Κήπο της Γεθσημανής. Στα υπουργικά έδρανα πρώτον, υπό το έργον, τον Ιούδα. Στην «ριζοσπαστική και προοδευτική» πτέρυγα, τους αργοκόλακες του Ιούδα. Και στο βάθος της νύχτας, μια σύλληψη. Όχι τη δική τους. Αλλά, της Χώρας. Κυανοζώνου και φαιόλενης, να ψιθυρίζει επώδυνα στο λαό της: «Περίλυπος εστίν η ψυχή μου, έως θανάτου» (Ματθ. 26, 38). Ο θάνατος πλησιάζει γοργά. Ο Ιούδας παρέλαβε την πρόκληση, ο ίδιος. Ούτε καν τη θυροκόλληση επεδίωξε. Δεν έλαβε υπ’ όψιν του ποτέ την εκ της εμπειρίας διαπίστωση των Αργοναυτών: «..τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη..»[1].
Οραματίζομαι, μιαν ανατολή, να μέ ‘βρει δίπλα στην άοκνη λάμπα, να γράφω αδέξια – ίσως κι επιδέξια – στο χαρτί, ψιμύθια. Σε κατωφέρειες θαλασσινές και αστερίες χωρίς αστερίσκους. Να γράφω για νερά, που έλουσαν παλάμες και ακροδάχτυλα με μνήμες Υπερορίου Ευτυχίας. Να περιγράφω Συλλέκτριες Κυμάτων, που ανασαίνουν Ελευθερία κι Αξιοπρέπεια. Η μια Αιγαιίς κι η άλλη Θράσσα και κοντά τους, Συλλέκτρια κι αυτή, μια Μακεδόνισσα με περικεφαλαία και το μαύρο λοφίο του Γιδά, να ανεμίζει μπρος στην Ανάσα και τη Φλόγα της Ιστορίας. Πότε – πότε, οι βασανισμένες αστραπές του Άλλοτε, να τους ρυτιδώνουν τα μέτωπα. Κρατούσαμε την Πατρίδα στην παλάμη μας και τους τη δώσαμε, με αντάλλαγμα όξος κι άλας. Να βάλουμε πάνω στις πληγές, μέσα κι έξω απ’ την παλάμη. Στα σημεία, ακριβώς, εκείνα, που το λάδι του Ευχελαίου γλυκαίνει τον πόνο.
Όσοι πιστοί Προμηθείς προσέλθετε! Μόνο η φλόγα της ψυχής δεν αρκεί. Ούτε να φωτίσει, ούτε να ζεστάνει. Χαθήκαμε στο σκότος. Έφθασε η δροσιά του τόπου να μας παγώνει. Σκοντάφτουμε ανήμποροι πάνω σε «τυφλά συντάγματα»[2], με τα χέρια σε ανάταση να αναμένουμε τον ιέρακα και τον γύπα. Περιστέρι πουθενά. Αρπακτικά, μονάχα, βουτηγμένα στην τύφλα τους, όπως ο ποντικός στο λάδι, να μουρμουρίζουν «σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες»[3].
Περισκέπτως άπελπις, λογίζομαι και ρωτώ: Κι αν μού στερήστε την Πατρίδα, την κάνατε δική σας; Αφού ούτε έχετε, ούτε θελήσατε ποτέ! Ένα τομάρι μόνο του, «Πατρίδα» δε νοείται! Ήταν ωραία τα λόγια σου, μα δεν ήξερες σε ποιόν να τα πεις. Ήταν εδώ το βλέμμα σου, μα δεν ήξερες ποιόν να κοιτάξεις. Τώρα, χωρίς Πατρίδα, εσύ, πρέπει να φύγεις! «Τώρα που η μέρα της πληρωμής χαράζει..»[4], να φύγεις! Χωρίς Πατρίδα αφήνεις κι εμένα, ναι. Αλλά, εγώ έχω την προσευχή, την Ιλιάδα, ένα αμπέλι σε ελαιώνα και μπόλικο γαλάζιο να ξοδέψω. Η αίτηση πτωχεύσεως είναι προσωπική σου υπόθεση.
Περισκέπτως άπελπις, με «περίλυπον την ψυχήν», δε μένω! Και να τα πεις του συν – εταίρου σου, ότι ο δικός μας ο Λαός αρνείται να παράξει Μέλλον, που δεν έχει στεριώσει στην Ιστορία του[5]! Ναι, εγχώριε Άπατρι! Είμαι για λίγο Άπελπις! Αλλά, «περισκέπτως». Που σημαίνει κλωθογύρισμα της Σκέψης, που διαθέτω και του Κοινού Λόγου, που κληρονόμησα και των Αξιών, που μού έδωσαν παρακαταθήκη για να κληροδοτήσω. Άπελπις! Αλλά, «περισκέπτως»! Δηλαδή, «προσωρινώς»! Γιατί η Ψυχή μου, ως μόνη, είναι ψηφίδα μιας συλλογικής Ψυχής. Και η συλλογική Ψυχή δε μένει για πολύ περίλυπος. Σύντομα θα βρει τη Γαλήνη της, έξω από το Κώμα. Απλώς, όταν φθάσει η ενάρετη εκείνη στιγμούλα, να δηλώσει «περιχαρής», εσύ θα είσαι πολύ μακριά για να τ’ ακούσεις!
[1] Γιώργος Σεφέρης – «Μυθιστόρημα» («Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα», Εκδ. Ίκαρος, 1989)
[2] Βλ. ανωτ. υποσημ. 1
[3] Βλ. ανωτ. υποσημ. 1
[4] Βλ. ανωτ. υποσημ. 1
[5] Δήλωση Ν. Δημητρώφ, Σεπτ. ‘18: «..the region produces future, not only history..»
