Από τη σύνθετη ονομασία erga omnes , το γεωγραφικό προσδιορισμό, το αμετάφραστο ή το μεταφρασμένο του πράγματος, τις συζητήσεις για τη γλώσσα και την εθνικότητα, οδηγηθήκαμε σε ένα «κουκλοθέατρο παραιτήσεων», με δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς που συνοδεύτηκαν με « γυροβολιές» σε γνωστό νυχτερινό κέντρο διασκέδασης (λογικά για να πάνε τα φαρμάκια του χωρισμού κάτω ευκολότερα και ως μη νηφάλιος να βάλει σε λειτουργία σίγασης τη φωνή της συνείδησης του).
Του Σίμου Χριστοφάκη Σαρρή
Όλα αυτά τα δεινά συνυπάρχουν πάνω σε ένα ξεχαρβαλωμένο κυβερνητικό κάρο γεμάτο με προδοτικά δεμάτια και ξεπουλημένους κλήρους, για ένα όνομα που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ξέρετε , οι επικρατέστερες θεωρίες ορίζουν ότι ετυμολογικά ο όρος Μακεδονία , προέρχεται από το όνομα του βασιλιά Μακεδόνα, ή από τη φυλή των Μακέδνων (Δωρικό φύλο) κατά τον Ηρόδοτο , που εγκαταστάθηκε στη βόρεια Ελλάδα . Η ιστορία αυτού του τόπου είναι ταυτισμένη μέσα στους αιώνες με την ιστορία της ελεύθερης αλλά και της υποδουλωμένης Ελλάδας , της Μεγάλης μα και της προδομένης μας πατρίδας.
Και αν για κάποιους δεν έχουν αξία οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου , τα πύρινα λόγια του Σταγειρίτη Αριστοτέλη, οι νεκροί του Μακεδονικού αγώνα για μια Ελληνική Μακεδονία ,το άκουσμα από τις οπλές του αλόγου του Μαύρου Καβαλάρη , το αίμα των γενναίων Κρητών « ατάκτων» που χύθηκε ποτάμι και πότισε τα μακεδονικά εδάφη στη μάχη Κιλκίς- Λαχανά υπό της οδηγίες του Ελευθερίου Βενιζέλου και τέλος τα δάκρυα του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τη γενέτειρα του , για εμάς έχουν! Οι μικρασιάτες πρόσφυγες λίγο πριν να επιβιβαστούν στις βάρκες και βλέποντας τις περιουσίες του να φλέγονται ψιθύριζαν ένα σοφό παμπάλαιο ρητό «…..μόνο τα εδάφη που έχεις ποτίσει με το αίμα σου μπορείς να τα ονομάζεις πατρίδα….».
Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι τόσο στα περσινά, όσο και στο φετινό συλλαλητήριο της Κυριακής ανήκουν πιθανότατα σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και έχουν διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες , πολύ εξ ‘ αυτών ήταν διχασμένοι και κατά τη περίοδο του γελοιότερου δημοψηφίσματος της σύγχρονης ιστορίας μας ( στο οποίο συνειδητά εξαπατήθηκαν) . Ενώνονται όμως κάτω από την ασπίδα του Ελληνικού ιδεώδους που υπερνικά τον όποιο διχασμό. Παίρνουν εν αγνοία τους τη «θέση» του προδομένου βασιλιά Λεωνίδα που αν και αντικρίζει μπροστά του την ήττα και τη προδοσία του εφιάλτη , επιλέγει να ριχτεί στη μάχη υπηρετώντας αρχές, αξίες και ιδανικά αιώνων.
Η Μακεδονία πέρα από ένα μέρος αγώνων και ιστορικών νικών του στρατού μας υπήρξε και ένα πολυπολιτισμικό κέντρο, όπου οι ντόπιοι ήρθαν σε επαφή με τους Μικρασιάτικες , τους Πόντιους , τους Αρμενίους και τους σεφαραδίτες Εβραίους. Ο καθένας εκτός από το πόνο του ξεριζωμού κουβαλούσε μαζί του κουλτούρες , ιστορίες , εικόνες και αρώματα από το τόπο του. Όλα αυτά μαζί μετά από χρόνια ζυμώσεων καθόρισαν πολιτισμικά τόσο τη σύγχρονη Θεσσαλονίκη , όσο και ευρύτερα τη περιοχή της Μακεδονίας.
Τα δε ερωτήματα που τίθενται σε αυτό το σημείο είναι: προς τι η δική μας βιασύνη να κλείσει το θέμα της ονομασίας για να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ; Ποια η φυλετική ή ιστορική ταύτιση ενός έθνους που δημιουργήθηκε από Αλβανούς και Σλάβους με τους Μακεδόνες ; Από πού και ως που ένα κράτος παρίας μπορεί να ασκήσει τέτοια πίεση και να μας πετά τη μπάλα στο δικό μας γήπεδο; Πόσο αξιόπιστος , ουδέτερος και αμερόληπτος διαπραγματευτής ήταν ο κ. ΝΙΜΙΤΣ τη στιγμή που η όλη του στάση παρέπεμπε σε στυγνό εκβιαστή παρά σε διαπραγματευτή; Σε πόσο διάστημα ο γεωγραφικός προσδιορισμός θα εξαλειφθεί και θα μείνει σκέτο το Μακεδονία; Τι γλώσσα ομιλούν οι πολίτες αυτού του κράτους και πως αυτό διασφαλίστηκε μέσω της συνθήκης; Είναι σαφές πως τα Σκόπια είναι αυτά τα οποία φαινομενικά βρισκόντουσαν με τη πλάτη στο τοίχο στο μαραθώνιο των διαπραγματεύσεων , λειτούργησαν όμως και σαν μέσο πίεσης και συναλλαγής ανάμεσα στον ισχυρό ξένο δάκτυλο και την ελληνική κυβέρνηση για κάποια ανούσια οικονομικά ανταλλάγματα. Το θέμα είναι κατά πόσο μια κυβέρνηση με κύρια χαρακτηριστικά την υποκρισία , την οσφυοκαμψία και την άρνηση προς οτιδήποτε το εθνικό αντί να λειτουργήσει ως εκπρόσωπος της Ελλάδας και να σηκώσει το ανάστημα της μπροστά στο Δούρειο Ίππο Τούρκων και Αλβανών επέλεξε να ανοίξει τη κερκόπορτα και να μας ρίξει σιδηροδέσμιους πιο βαθιά σε αυτό το σκοτεινό Βαλκανιζατέρ. Και όλα αυτά γιατί; Διότι τα νταούλια, οι ζουρνάδες και τα go back μετατράπηκαν σε βαθιές εμετικές υποκλίσεις.
Κανένας μισθοδοτούμενος πραιτοριανός της χειρότερης και καταστροφικότερης κυβέρνησης των τελευταίων ετών δεν είναι ικανός να λυγίσει τη φωνή των συγκεντρωμένων στη πλατεία Συντάγματος το μεσημέρι της Κυριακής. Επιλέγουμε συνειδητά τον ανηφορικό δρόμο που ορίζει στην «Ασκητική» ο Νίκος Καζαντζάκης και είμαστε πανέτοιμοι να κάνουμε το χρέος μας και να τα καταφέρουμε . Φάρος ελπίδας, όπως και πέρυσι ο αιώνιος έφηβος-επαναστάτης , σημαία της μεταπολεμικής Ελλάδας, ο Μίκης, που μας κόσμησε με τη παρουσία του, μα και ο ασυμβίβαστος Σαράντος Καργάκος που αν και πλέον βρίσκεται εκεί ψηλά, συνεχίζει να στέκει δίπλα μας και να μας καταδεικνύει όχι το δρόμο του ΕΥ-ΖΗΝ, μα του ΕΛ-ΖΗΝ.
Και επειδή «το κατά συνείδηση» ως προς τη ψηφοφορία φοριέται από κάποιους πολύ τελευταία και επειδή οι πολιτικές κυβιστήσεις διαδέχονται η μια την άλλη από τους εκφραστές του «χώρου της κοινής λογικής» , ας ανατρέξουμε στους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου…..
Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που `χε βρει
Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία…..
*Ο Σίμος Χριστοφάκης Σαρρής είναι Νομικός – Αρθρογράφος
