today-is-a-good-day
14.7 C
Athens

Κυρών Σαράντου και Παύλου, Υπερτίμων και Εξάρχων Μακεδονίας το μνημόσυνον

 Της Βασιλικής Τζότζολα

«Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος». Πρόκειται για φράση του Νίκου Καζαντζάκη. Τα εκ της απειρίας βήματα στη ζωή τον επιβεβαιώνουν. Τα εκ της εμπειρίας ίχνη στην Ιστορία τον δικαιώνουν.

Το πρώτο που διδάσκεσαι στην ορειβασία είναι ο «κανόνας των δύο σημείων». Χρειάζεσαι ένα σημείο για να πατήσεις. Κι ένα για να κρατηθείς. Διαδοχικά. Ποτέ ταυτόχρονα. Πατάς. Κρατιέσαι. Και ξανά…

Ο Σαράντος Καργάκος υπήρξε για τον Ελληνισμό εύβατον[1] σημείο να πατήσεις, αφού ο ίδιος φρόντιζε να διανύσει ό,τι ιστορικά και παιδευτικά δύσβατον. Μόλις είχε εκδώσει το «Συντακτικό της Ηγεμονικής»[2], το 1998, όταν τον πρωτοσυνάντησα με την ήδιστη κι ευγενεστάτη Ιωάννα, σύζυγό του. Ένα βράδυ για δείπνο, στο σπίτι τους. Έφθασα κλαμένη. Ήταν η εποχή που αγαπούσα μόνο τη γλώσσα, την πατρίδα και τον έρωτα. Αυτός ο τελευταίος με είχε πληγώσει. Η γλώσσα και η πατρίδα ποτέ. Με το συντακτικό και τη γραμματική, εκείνο το βράδυ, με παρηγόρησε ο κυρός Καργάκος. Με την «έλξη του ρήματος» και τον «γνωμικό αόριστο». Με την αντίληψή του, ότι οι άπειρες εξαιρέσεις στο Ελληνικό Συντακτικό και στην Ελληνική Γραμματική είναι η Ελληνική Δημοκρατία της Γλώσσας. «Γίνεται μονοκομματική δημοκρατία;», διερωτάτο. Όχι, κυρέ Δάσκαλε. Δε γίνεται.

Ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, Παύλος, στάθηκε για τον Ελληνισμό σημείο να κρατηθείς, ως ποιμήν πνευματικός και κήρυξ απαράμιλλος. Μορφή ανυπέρβλητη της συγχρόνου μας Εκκλησίας. Με όλα εκείνα τα εσωτερικά κι εξωτερικά χαρακτηριστικά, με τα οποία κάποιοι εξ ημών «ενδύουμε» την υπόσταση ενός Αρχιεπισκόπου. Για τον κυρό Παύλο δεν ήταν τυχαία η εκ Πνεύματος Αγίου απορρεύσασα εκλογή σε Σιατίστης. Και δεν ήταν τυχαία η χρονική στιγμή αποδημίας του εις Κύριον. Και το γράφω με πλήρη γνώση και συνείδηση ότι, η εκκλησιαστική «φήμη» του, ορίζει τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης ως Υπέρτιμο και Έξαρχο .. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ..!

13 και 14 Ιανουαρίου 2019. Εκοιμήθησαν αμφότεροι, με μια μέρα διαφορά. Ο Καργάκος, του Ανήφορου, ως εύβατον σημείο να πατήσουμε. Και ο Σιατίστης Παύλος του Ανήφορου, ως άβατον σημείο να κρατηθούμε. Έχει σα σφήνα καρφωθεί στο μυαλό μου ο φόβος μη και .. ο Θεός της Ελλάδος μας εγκαταλείπει. Όταν αυτές οι γραμμές θα δημοσιεύονται, η ψήφος εμπιστοσύνης στην Αναξιοπιστία θα έχει δοθεί. Και η ψηφοφορία υπέρ της Εθνικής Απιστίας θα είναι προ των πυλών. Μόνη διαπίστωση, που μπορεί να επέχει θέση παρηγορίας,  οι στίχοι του Καβάφη:

«Δεν αποθνήσκουν οι θεοί.

Η πίστις αποθνήσκει του αχαρίστου όχλου των θνητών.

Είν’ οι θεοί αθάνατοι».

Όταν οι γιοί μου με ρωτούν ποιός είναι ο καλός δρόμος, ένα τους απαντώ: «Ούτε καλός, ούτε κακός. Ο δύσκολος».

Κυρέ Σαράντο, Κυρέ Παύλε, ανηφορίσατε! Ανηφορίσατε στο Φως!

Πορευόμαστε κι εμείς, θνητοί, το δρόμο τον ανηφορικό. Είναι δύσκολος. Είναι ο μόνος.

 

 

[1] Ευ+βατόν, ευ και βαίνω: εύκολα βατόν, αντιθ. «δύσβατον», επίσης, «άβατον»

[2] Σ. Καργάκος – Χ. Λεμπέσης, Εκδ. «Πατάκη»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ