Περάσαμε απέναντι , το διαβήκαμε το ποτάμι , όχι το Ρουβίκωνα όπως έκανε ο Ιούλιος Καίσαρας το 49 πχ , αλλά κάτι παρόμοιο γιατί και για μας δεν έχει γυρισμό , όπως και για τον Καίσαρα που σύμφωνα με τα πρακτικά εκείνης της εποχής, όποιος περνούσε το Ρουβίκωνα με το στρατό του ( όπου Ρουβίκωνας, ποτάμι που ήταν τα όριο ανάμεσα στην Ιταλία και τη Γαλατεία), σήμαινε ότι κήρυσσε τον πόλεμο ενάντια στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και δεν υπήρχε γυρισμός, δεν μπορούσε να το αναιρέσει, ήταν σαν να είχε δώσει το σήμα για την έναρξη του πολέμου.
*Γράφει η Μαρία Ε.Δημητρίου
Μόνο που εμείς δεν επιλέγουμε να το διαβούμε το ποτάμι , μας περνάει από μόνο του , όποιοι είμαστε τυχεροί, γιατί είναι και άλλοι που μέσα σε τούτη τη χρονιά μείνανε πίσω και όχι γιατί το επέλεξαν , όχι γιατί δεν ήξεραν να κολυμπήσουν , αλλά γιατί μέσα σε μια στιγμή τα πάντα όλα άλλαξαν, σαν ένα αόρατο τοίχος να σταμάτησε τη δική τους διαδρομή …
Και όσοι συνεχίζουμε δεν συνειδητοποιούμε ότι μας έχει κληρώσει . Θεωρούμε αυτονόητα αυτά που έχουμε και εξακολουθούμε να γράφουμε και να σβήνουμε και να προσθέτουμε στη λίστα των επιθυμιών μας. Επικεντρωνόμαστε στην αναζήτηση του ονείρου , χαρτογραφώντας αυτά που θα θέλαμε και ταξινομώντας αυτά που μας λείπουν και που είμαστε σίγουροι, ότι αν τα πετύχουμε θα μας κάνουν ευτυχισμένους . Και μερικά από αυτά όντως τα πετυχαίνουμε όντως τα κάνουμε πραγματικότητα αλλά και πάλι διαπιστώνουμε με τρόμο ότι κάτι άλλο μας λείπει , αυτή η λίστα των επιθυμιών έχει το ατελείωτο ή δεν έχει ταβάνι , διαλέξτε εσείς την άρνηση ή την κατάφαση αλλά πρακτικά και τα δύο μας οδηγούν στο ίδιο αποτελέσμα, ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος .
Δεν είναι ποτέ πλήρης γιατί από την άλλη αν ήτανε, δε θα πήγαινε ποτέ για το παραπάνω, η ανθρωπότητα θα έφτανε στο τέλμα, όλα θα είχαν ένα όριο κι αυτός ο κόσμος εκεί έξω ο απέραντος κι ανεξερεύνητος , σαν έτοιμος από καιρό να μας αποκαλυφθεί θα παρέμενε απροσπέλαστος και γιγαντωμένος στη συνείδηση μας σαν ένα μυθικό τέρας .
Και δίνουμε σε αυτή την πρώτη μέρα του χρόνου μια φαντασιακή ιδιότητα, σαν να κάνουν μια ειδική επανεμφάση οι τρεις μοίρες , για να ξαναμοιράσουν την τράπουλα γι αυτό ακολουθούμε ένα μυστικό τελετουργικό για να τις καλοπιάσουμε, προσπαθούμε να περάσουμε όμορφα για να μας πάει καλά η χρονιά και φοράμε τα πιο καλά από τα καλά μας, μήπως και τις εντυπωσιάσουμε . Πόση αστερόσκονη δεν έχει αυτή η μέρα, που την τροφοδοτεί η ελπίδα που ξέμεινε στο κουτί της Πανδώρας.
Μα είναι και κάποιοι συνάνθρωποι μας που δεν πρωταγωνιστούν σε όλο αυτό το πολύχρομο πανηγύρι των εγκαινίων του καινούργιου χρόνου . Είναι αυτοί που στο κουτί των επιθυμιών δε θα γράψουν τίποτα άλλο παρά μόνο τη λέξη , Υγεία . Είναι αυτοί που συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να είσαι καλά σωματικά και ψυχικά και ότι όλα τα υπόλοιπα είναι απλά λεπτομέρειες όπως είναι σε έναν πίνακα η κορνίζα που πλαισιώνει το κυρίως έργο.
Και είναι και κάποιοι άλλοι που ζουν ανάμεσα μας , αλλά με τον καιρό έχουν γίνει αόρατοι , μια καθημερινή συνήθεια έτσι όπως τους προσπερνάμε στους δρόμους της πρωτεύουσας , να διεκδικούν μια γωνιά απλά για να υπάρχουν , να ορίζουν ένα χώρο κι ας μην τους ανήκει . Οι άνθρωποι χωρίς διεύθυνση , οι άνθρωποι που δε θα λάβουν ξανά ένα γράμμα , που απέρριψαν την κοινωνία αφού πρώτα τους απέρριψε αυτή . Είναι οι μόνοι που δεν περιμένουν καμιά μοίρα , γιατί ξέρουν ότι πέρα από τις τρεις βασικές την Λάχεσις , την Κλωθώ και την Άτροπο υπάρχει και μια καινούργια της σύγχρονης εποχής και λέγεται Αδιαφορία . Κανείς δε θα νοιαστεί γι αυτούς , κανένα κονδύλι δε θα εκταμιευτεί και καμιά ΜΚΟ δε θα δραστηριοποιηθεί για το πρόβλημα τους , γι αυτούς η πρώτη του χρόνου είναι ακόμα μια άδεια μέρα …
Και μαζί με αυτούς οι χιλιάδες αδέσποτες ψυχές στους δρόμους, εγκατελειμμένες από πρώην αφεντικά που για μια στιγμή πίστεψαν ότι το να πάρεις ένα ζώο στο σπίτι είναι απλώς ένα καπρίτσιο της στιγμής και μετά μπορούν πολύ εύκολα επειδή έχουν κουραστεί , βαρεθεί , τα βρήκαν σκούρα, να τα αποβιβάζουν σε άλλη περιοχή για να μην βρουν το δρόμο του γυρισμού … Μόνο που αυτά δεν μπορούν να στείλουν κανένα γράμμα στον Αη Βασίλη , αφήστε που και να μπορούσαν δεν θα ήξεραν τι ακριβώς να ζητήσουν και περιπλανιούνται στους δρόμους με την απορία τι λάθος έκαναν και τώρα πια δεν τα θέλει κανείς .
Είμαστε εμείς αλλά δεν είμαστε μόνοι, είναι και οι άλλοι αυτοί που δεν φάνηκαν τόσο τυχεροί στη ζωή, οι μοίρες που λέγαμε, είχαν ρεπό τη μέρα της γέννησης τους και έτσι πορεύτηκαν στη ζωή χωρίς τα δώρα τους , και πήραν μονοπάτια που τους οδήγησαν αλλού . Γιατί η ζωή δεν είναι Μετρό με προκαθορισμένη διαδρομή, ούτε καν Μετρό Θεσσαλονίκης χωρίς καθόλου διαδρομή, είναι μια δαιδαλώδης πορεία που μπορεί μια λάθος κίνηση να σε πετάξει εκτός, στο περιθώριο. ‘Η κάποιοι άλλοι που τα έχασαν όλα ακόμα και την πατρίδα τους και προσπαθούν σε άλλη γη να βολέψουν τη ζωή τους, ξένοι ανάμεσα σε ξένους.
Είναι και είμαστε όλοι αυτοί που προσδοκούμε κάτι καλύτερο, όμως ενώ ζητάμε, ενώ απαιτούμε πολλές φορές , δεν είμαστε σε θέση να μπούμε στα παπούτσια του άλλου και έτσι καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους , πετάμε σκουπίδια στους δρόμους γιατί δεν είναι το σπίτι μας , περνάμε με κόκκινο γιατί βιαζόμαστε και γιατί είμαστε και σούπερ οδηγοί και γιατί μπορούμε και κλείνουμε το δρόμο σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, γιατί δεν έχουμε που αλλού να παρκάρουμε και σιγά που τώρα θα βρούνε και αυτοί την ώρα να βγούνε μια βόλτα, στη δική μας βάρδια θα κάτσει η στραβή ; που έλεγε και μια ψυχή το καλοκαίρι …
Και η καινούργια χρονιά ήρθε και από τις τόσες προσδοκίες ξεχάσαμε να κοιτάξουμε αυτά που ήδη έχουμε, τα δεδομένα αυτά, που για άλλους μπορεί να είναι ζητούμενα , αυτά που έχει ο καθένας και τον κάνουν ευτυχισμένο, όλα τα μικρά και μεγάλα ζήτω της ζωής μας .
Το περάσαμε το ποτάμι και φέτος κι αυτό είναι ένα δώρο από μόνο του αλλά και μια ακόμα ευκαιρία να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας . Να χρωματίσουμε τον κόσμο μας και να δανείσουμε τις μπογιές μας στους άλλους !
Καλή χρονιά !!
