Με μια «αιφνιδιαστική» (όπως χαρακτηρίστηκε από πολιτικούς αναλυτές) ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του τη Δευτέρα το βράδυ, o πρώην επικεφαλής της Κ.Ο. των CDU/CSU, νομικός σύμβουλος επιχειρήσεων και επικεφαλής του εποπτικού συμβουλίου της γερμανικής θυγατρικής της BlackRock, Friedrich Merz, εμφανίζεται ως ο τρίτος – προς το παρόν – μνηστήρας διαδοχής της Μέρκελ (μετά τη νυν Γ.Γ. του κόμματος Annegret Kramp-Karrenbauer και τον Υπ. Υγείας Jens Spahn) στην προεδρία του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU), στην ψηφοφορία που θα λάβει χώρα στο συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών στο Αμβούργο, στις αρχές Δεκεμβρίου.
«Ο Αντι-Μέρκελ», όπως χαρακτηρίζει τον Merz – μεταξύ άλλων – η Süddeutsche Zeitung, θεωρείται από τα συντηρητικότερα στελέχη της παράταξης, αντίθετος με τις εκσυγχρονιστικές επιλογές της Μέρκελ προς μια πιο κεντρώα πολιτική και πιο κοντά στον οικονομικό-επιχειρηματικό κόσμο.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις, που κυκλοφορούν από χτες για τις πιθανότητές του να εκλεγεί ως επόμενος πρόεδρος του CDU, τον φέρουν πρώτο στις προτιμήσεις των κομματικών στελεχών και φίλων, γεγονός που ήδη εντείνει το κλίμα εσωστρέφειας και καχυποψίας στους κόλπους του CDU. Πολλά γερμανικά ΜΜΕ μάλιστα επισημαίνουν σήμερα ότι, αν εκλεγεί στο συνέδριο του Δεκεμβρίου ο Merz πρόεδρος, αυτό θα σημάνει το τέλος της καγκελαρίας της Α. Μέρκελ λόγω των κακών σχέσεων που έχουν (τον είχε ωθήσει στην έξοδο από την προεδρία της Κ.Ο. το 2002).
Παραθέτουμε ενδεικτικά τα βασικά σημεία του κύριου άρθρου του πολιτικού συντάκτη και αναλυτή της οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, Thomas Sigmund, με τίτλο «Θάρρος αντί Μεγάλου Συνασπισμού», το οποίο αναφέρεται στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, που δρομολόγησε η ανακοίνωση Μέρκελ για τη σταδιακή αποχώρησή της από τη γερμανική πολιτική σκηνή:
“Θα μπορούσαν όλα να εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Η Άνγκελα Μέρκελ με την αποχώρησή της από το αξίωμα της Προέδρου του CDU δεν προκάλεσε κύματα αναταραχής μόνο στους κόλπους του δικού της κόμματος. Σε δύο εβδομάδες θα ληφθεί απόφαση για την πολιτική τύχη του προέδρου του CSU; Horst Seehofer, που κατά τη γνώμη πολλών κομματικών φίλων του θα πρέπει κι αυτός σαν τη Μέρκελ να υποστεί τις συνέπειες μετά τις εκλογικές ήττες στη Βαυαρία και την Έσση.
Το SPD παρακολουθεί μπερδεμένο. Κύριος οίδε αν οι σοσιαλδημοκράτες θα εγκαταλείψουν τις επόμενες μέρες τον Μεγάλο Συνασπισμό. Η πληγείσα αρχηγός του κόμματος Andrea Nahles προσπαθεί μεν μαζί με τον Αντικαγκελάριο Olaf Scholz να υψώσει φράγματα για την προστασία της κυβέρνησης συνασπισμού, αλλά αυτά, λόγω της ατμόσφαιρας που επικρατεί στη βάση του SPD, πολύ γρήγορα θα μπορούσαν να σπάσουν.
Το CSU ροκανίζει την καρέκλα του αρχηγού του και το SPD παλεύει για την επιβίωσή του. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης δίκαια οι πολίτες ρωτούν: Πώς θα ηρεμήσει αυτός ο συνασπισμός και θα κυβερνήσει για το καλό της χώρας μέχρι το τέλος της κοινοβουλευτικής περιόδου 2021;
Αλλά και στο CDU, που του αρέσει να αυτοχαρακτηρίζεται άγκυρα σταθερότητας αυτής της κυβέρνησης, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Η ανακοινωθείσα ανανέωση του κόμματος κινδυνεύει να μεταβληθεί σε έναν αγώνα εξουσίας μακρύ και βασανιστικό. Μέχρι το συνέδριό τους το Δεκέμβριο στο Αμβούργο οι χριστιανοδημοκράτες θα είναι απασχολημένοι αποκλειστικά με τους εαυτούς τους.
Η κούρσα των υποψηφίων για τη διαδοχή της Α. Μέρκελ δεν έχει αρχίσει ακόμα καλά-καλά και όμως ήδη ο καθένας μπορεί να δει τα εσω-πολιτικά χάσματα και τις διαφορετικές τοποθετήσεις των στελεχών…
Ο Friedrich Merz ανακοίνωσε χθες επίσημα την υποψηφιότητά του και από τώρα προκαλεί τέτοια πόλωση μέσα στο κόμμα του, που σπάνια έχει βιώσει το CDU. Ο Merz συνιστά ένα rollback στην προ Μέρκελ εποχή. Ούτε οι σοισλαδημοκράτες ούτε οι Πράσινοι θα τον αποδεχτούν…
Παράλογη είναι και η κατάσταση του SPD: Οφείλει να στηρίξει μια Καγκελάριο, που δεν την ανέχεται πια ούτε το ίδιο της το κόμμα. Τουλάχιστον ο στενός ηγετικός πυρήνας περί τη Nahles και τον Scholz είναι πρόθυμος να το κάνει. Αυτό δείχνει την απόλυτη αδυναμία των σοσιαλδημοκρατών. Σε παρόμοιες περιστάσεις πολιτικοί ηγέτες μεγάλου βεληνεκούς, όπως οι Gerhard Schröder, Willy Brandt ή ο Herbert Wehner θα προσπαθούσαν να ορίσουν οι ίδιοι τον Καγκελάριο.
Αλλά η ηγεσία του SPD βυθίζεται στην κινούμενη άμμο της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων της και προσπαθεί πρώτα από όλα να βρει σταθερό έδαφος να πατήσει, πριν μπορέσει να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο. Ο οδικός χάρτης για την κυβέρνηση συνασπισμού, που παρουσίασε η Nahles αυτήν την εβδομάδα, είναι ένας μικροαστικός λίβελλος αναγκαστικής λύσης.
Δεν είναι ούτε έγγραφο διαζυγίου τύπου Otto Graf Lambsdorff ούτε αριστερή Agenda 2010. Αν σκεφτούν ποιους λαμπρούς πρωτοπόρους στοχαστές είχε κάποτε το SPD, μερικοί σοσιαλδημοκράτες βάζουν τα κλάματα. Εν μέσω τέτοιας κακής κατάστασης χρειάζεται θάρρος. Στην πραγματικότητα τώρα, ο αρχηγός των Πρασίνων Robert Habeck, ο πρόεδρος του FDP; Christian Lindner, και ο πρωθυπουργός της Βόρειας ρηνανίας-Βεστφαλίας Laschet θα έπρεπε να ωθήσουν τα πράγματα στη δημιουργία μιας κυβέρνησης συνασπισμού τύπου Τζαμάικα. Κι αυτό θα ήταν εφικτό μόνο με μια εποικοδομητική πρόταση δυσπιστίας εναντίον της Α. Μέρκελ.
Οι Hans-Dietrich Genscher και Helmut Kohl ήταν αρκετά θαρραλέοι, ώστε να ρίξουν τον Helmut Schmidt. Τίθεται λοιπόν τώρα το ερώτημα πόση τέχνη κρύβεται στον Habeck και στον Lindner και πόσο θάρρος στον Laschet”.
