Είναι τέτοιος ο ιδεοληπτικός φονταμενταλισμός της σκληροπυρηνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς και κοιτίδας του ΣΥΡΙΖΑ, που μερικές φορές σοκάρει, όσο κι αν ξέρεις ότι «καλλιεργείται» με ζήλο στα πέριξ, ιδιαίτερα στους κύκλους του σκληρού συντεχνιακού συνδικαλισμού του Δημοσίου.
Του Βαγγέλη Μωυσή
Δεν γίνεται να μη σοκάρει, όταν ασυγκράτητα επιδεικνύεται από εκπαιδευτικούς, σε βάρος των προοπτικών και των συνθηκών μάθησης των παιδιών μας. Από εκπαιδευτικούς, που αντί να χαίρονται για κάθε βοήθεια στην προσπάθειά να έχουν μαθητές καλύτερα σχολεία, καλύτερες συνθήκες μάθησης και περισσότερα σύγχρονα εργαλεία εμπέδωσης της γνώσης, προτιμούν να βλέπουν τα παιδιά να κρυώνουν σε αίθουσες χωρίς θέρμανση, να φαντάζονται πως θα μπορούσε να είναι διαδικασία μάθησης με υπολογιστή στη διάθεσή τους, ή να στερούνται την πρόσβαση σε μια εμπλουτισμένη βιβλιοθήκη… Επειδή, λέει, η αποδοχή χορηγιών από εταιρείες για τέτοια πράγματα, ισοδυναμεί με «παράδοση του σχολείου στις δυνάμεις της αγοράς και του κέρδους»…
Σε όλο τον κόσμο, μεγάλες και μικρότερες επιχειρήσεις, «τρέχουν» προγράμματα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης. Βελτιώνοντας με μικρές ή μεγάλες πινελιές, κάποια πτυχή της καθημερινότητας της τοπικής κοινωνίας. Μπορεί να είναι η χρηματοδότηση ενός σχολείου, η δωρεά ενός ασθενοφόρου, η χορηγία κάποιων υποτροφιών για σπουδές. Στο πλαίσιο ενός παγκοσμίου θεσμού, που αποτελεί κινητροδοτούμενο από τα κράτη δίαυλο διασύνδεσης και διάθεσης μέρους τους κέρδους της επιχερηματικότητας, στις τοπικές κοινωνίες.
Στην Ελλάδα λοιπόν, υπάρχουν άνθρωποι που όλα αυτά τα θεωρούν λίγο-πολύ… σατανικά! Τέτοιος είναι ο «ταξικός» φανατισμός απέναντι στον Ιδιωτικό Τομέα και στην επιχειρηματικότητα, με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να περιχαρακώσει τη νεοδομηθείσα επιρροή του σε διάφορες ψηφοθηρικές «δεξαμενές», κυρίως του Δημοσίου Τομέα. Και από την άλλη προσπαθεί να εμφανίσει… φιλοεπενδυτικό πρόσωπο.
«Έχουμε ήδη εκφράσει την αντίθεσή μας στην παράδοση των σχολείων στις δυνάμεις της αγοράς και του κέρδους και την απαίτησή μας για την εξασφάλιση από το κράτος όλων των αναγκαίων όρων για τη λειτουργία των σχολείων αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό», επισημαίνεται σε πρόσφατη τοποθέτηση της Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης. Διαβάζουμε ακόμα, στην τοποθέτηση… εκπαιδευτικών επαναλαμβάνω, πως «αν δεν αντιδράσουμε, τα σχολεία της αγοράς θα αρχίσουν να ξεφυτρώνουν πάνω στα συντρίμμια που αφήνουν τα μέτρα οπισθοδρόμησης που μας επιβάλλουν ΕΕ και ΔΝΤ». Καλούν δε τους διευθυντές σχολείων να αρνούνται τις χορηγίες.
Πριν λίγες μέρες η ΕΛΜΕ Μαγνησίας απευθυνόμενη σε συλλόγους κηδεμόνων και διευθυντές σχολείων ζητούσε «να μην δεχθούν τη χορηγία του Ιδρύματος Μποδοσάκη για το βασικό εξοπλισμό των εργαστηρίων των Γυμνασίων» και σε περίπτωση που το προηγούμενο διάστημα την αποδέχθηκαν, «με συλλογικές διαδικασίες να ακυρώσουν τη χορηγία».
Όσο κι αν είναι γνωστές και οι φωνές της ΟΛΜΕ με ανάλογη χροιά, δεν είναι δυνατόν να μη σοκάρεσαι, όταν βλέπεις εκπαιδευτικούς, αντί για τη μάθηση και την ευζωία των παιδιών, να προτάσσουν την ιδεοληπτική τους γυμναστική.
Δεν γίνεται να μη σοκάρεσαι, όταν βλέπεις απέναντι στους θεσμούς της Χορηγίας και της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης που τόσα έχει προσφέρει στην Ελλάδα, από την εποχή που λεγόταν απλά «ευεργεσία», να αντιπαρατίθεται τόση, μα τόση, αντιεταιρική, αντικοινωνική ανευθυνότητα…
