Και να θέλεις ν’ αγιάσεις δεν σ’ αφήνουν!
Το βλέπεις γύρω σου βρε παιδί μου, παντού, όπου και να κοιτάξεις.
Λες και έχουν όλα και όλοι συνωμοτήσει σιωπηρά με στόχο να σε βγάλουν έξω από τα ρούχα σου και ακόμη χειρότερα, να σου αφαιρέσουν το δικαίωμα να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να προσδοκάς το καλύτερο αύριο…
*Του Γιάννη Κεΐσογλου
Θέλεις να φωνάξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου: Αφήστε μας να ζήσουμε, να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να δημιουργήσουμε.
Γύρω σου βουή, ακατανόητοι θόρυβοι, δεν μιλάμε πια μεταξύ μας, μόνο φωνάζουμε και μαλώνουμε.
Η ευγένεια και η αβρότητα πήγαν περίπατο, ο σεβασμός στα δικαιώματα του άλλου πουθενά, υπάρχει μόνο το εγώ και το συμφέρον μου.
Το κράτος είναι αδύνατο να παρέμβει και απλά παρακολουθεί, κοιτάζει με απάθεια.
Ανθρώπους να καίγονται ζωντανοί, να πνίγονται στα λασπόνερα, να πέφτουν νεκροί, και το παράλογο; Να τους επιρρίπτουν ευθύνη για το θάνατο τους που άλλοι τον προκάλεσαν ή τουλάχιστον δεν τον απέτρεψαν.
Το παράλογο έχει αντικαταστήσει τη λογική και το αυτονόητο.
Το προφανές δεν υπάρχει και πρέπει να επιχειρηματολογείς για το μαύρο που είναι μαύρο και όχι άσπρο.
Έχεις την αίσθηση ότι όλα έχουν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο.
Πας και δεν ξέρεις ούτε που θα σε βγάλει, ούτε τη διαδρομή που θα ακολουθήσεις.
Δείτε πόσα γεγονότα μέσα σε λίγες ώρες και άλλες τόσες αντικρουόμενες αναλύσεις.
Ένας νεκρός μετά από διάρρηξη, μια ατέρμονη συζήτηση περί αυτοδικίας, αποφάσεις στα social media ελαφρά τη καρδία, κάποιες ενοχοποιητικές, άλλες αθωωτικές, γίναμε πάλι από δύο χωριά και σταθήκαμε και πάλι ο ένας απέναντι στον άλλο.
Ούτε στον θάνατο δεν τα βρίσκουμε.
Ούτε όμως και στον πόνο της αρρώστιας, όταν ο δημοσιογράφος ανακοίνωσε τη νοσηλεία του, ούτε στον χειρότερο εχθρό σου τέτοιες κατάρες, ένας υπουργός ζητά τη σύλληψη δημοσιογράφων γιατί δεν του άρεσε το πρωτοσέλιδο, νάτες πάλι οι συζητήσεις για την ελευθερία του τύπου, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, μια παρέμβαση ανωτάτης εισαγγελέως για την φωτιά στο Μάτι που ενώ θρηνούμε 99 νεκρούς ζητήθηκε η έρευνα να παγώσει, παγώνοντας την κοινωνία.
Μια κοινωνία που δεν έχει πλέον αντανακλαστικά.
Ένας κόσμος που θα έπρεπε για τους πολιτικούς να είναι γυάλινος, διαφανής, πεντακάθαρος τείνει όμως όποιος το επισημαίνει να θεωρείται υβριστής, φασίστας, πατριδοκάπηλος, τραμπούκος, κινδυνεύοντας να ζητηθεί η σύλληψή σου.
Ζούμε σε μια χώρα που τα νέα μυαλά φεύγουν και οι μόνοι που έρχονται είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, είτε νόμιμα, είτε παράνομα.
Σε μια κοινωνία που κυβερνά η ημιμάθεια, το κόμπλεξ και οι ιδεοληψίες, που στοχοποιείται η αντίθετη άποψη και κινδυνεύει από «Πολακισμό» και «Καρανίκες», που η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί προ πολλού, που η κατσίκα του γείτονα έχει ψοφήσει και ο άνθρωπος «εύχεται» για το συνάνθρωπό του ψόφο, που ζούμε το παράδοξο, οι κατήγοροι του bulling να είναι συγχρόνως και οι κυριότεροι εκφραστές του, που οι αγανακτισμένοι βολεύτηκαν, κατά πως κάνανε ορισμένοι από εκείνη την περήφανη γενιά του πολυτεχνείου, που κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι γιορτάζουμε ή ακόμη χειρότερα που μπορεί να δούμε τη μεγαλειώδη πορεία αντί να κατευθύνεται προς την αμερικάνικη πρεσβεία, να ξεκινά από αυτή…
Σε μια τέτοια λοιπόν κοινωνία πρέπει να αντιδράσουμε γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές μόνο τη χλεύη προς τη δική μας!
