today-is-a-good-day
24.7 C
Athens

«Μεταμνημονιακές οδύσσειες»: Vol.1

*Του Τρύφωνα Μουζακιώτη

Για το ποια ήταν στα αλήθεια, η ομηρική Ιθάκη μέχρι το ποια είναι η «Ιθάκη» της «σύγχρονης ελληνικής Οδύσσειας»,  έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς πολλές και διαφορετικές απόψεις και θεωρίες. Για τη μεν πρώτη, την Ιθάκη του ομηρικού Οδυσσέα, η επιστήμη της αρχαιολογίας είναι αρμόδια να δώσει τις απαντήσεις της. Για τη δε δεύτερη περίπτωση, καλούμαστε όλοι, ο καθένας μας ξεχωριστά ως πολίτες, να εξάγουμε τα δικά μας συμπεράσματα.

Θα μου πείτε τώρα, γιατί μπλέκω την μυθική Ελλάδα  με τη σύγχρονη, πεζή και δύσκολή πραγματικότητα που βιώνουμε συνολικά ως χώρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα έμπαινα στον πειρασμό να το κάνω, αν προηγουμένως ο Πρωθυπουργός μας δεν επιχειρούσε να προχωρήσει σε αυτόν τον περίεργο και ολίγον άτοπο, από πολλές απόψεις,  παραλληλισμό.

Ίσως βέβαια να έχει ένα δίκιο και θα  πρέπει να του το πιστώσουμε αυτό. Η μυθική Ιθάκη, του πολυμήχανου Οδυσσέα με την σύγχρονη «Ιθάκη» του πολιτικά μυθομανή Αλέξη Τσίπρα έχουν ένα κοινό. Είναι και οι δύο ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας και του μύθου, μέχρι να αποδειχθούν. Αν και για την πρώτη, για να είμαι δίκαιος, υπάρχουν πλέον αρκετά πειστήρια για την ύπαρξη της, αν και απομένει να προσδιοριστεί και γεωγραφικά.

Ο «πολυμήχανος» Πρωθυπουργός μας λοιπόν, ακολουθώντας αυτό το αλλόκοτο σκεπτικό,  επέλεξε το νησί της Ιθάκης για να διαβάσει (από auto cue) το διάγγελμα της «μεταμνημονιακής εποχής» την οποία καλωσόρισε (μόνος του), απευθύνοντας  έναν διχαστικό και πολωτικό λόγο σε όλους τους Έλληνες. Σε όλους; Για την ακρίβεια, όχι σε όλους παρά μόνο στο στενό κομματικό του ακροατήριο. Μικρή διαφορά έχει βέβαια αυτό για τον Αλέξη Τσίπρα. Άλλωστε στην αντίληψη τη δική του και των συντρόφων του, κόμμα, κράτος, εξουσία και λαός ταυτίζονται (αλλά αυτό είναι μια ολόκληρη συζήτηση, την οποία δεν θα την προχωρήσουμε περαιτέρω στο παρόν άρθρο).

Τα πρώτα λόγια σε αυτό το παράδοξο διάγγελμα, που παρακολουθήσαμε, ήταν ότι «στην πατρίδα μας ξημέρωσε μια καινούρια μέρα, μια μέρα ιστορική». Μπορεί η μελέτη της   ιστορίας βέβαια , να μην είναι το δυνατότερο σημείο του Πρωθυπουργού μας και να μην περιλαμβάνεται στα ενδιαφέροντα του, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί να κάνει λόγο για ιστορικές μέρες, ιστορικές συμφωνίες και ιστορικές νίκες. Ίσως πάλι,  η αδυναμία του αυτή, να είναι και ο λόγος που δεν μπορεί εύκολα να αντιληφθεί την έννοια της ιστορικότητας και να φανεί αντάξιος της ιστορικότητας των στιγμών.

Εν συνεχεία μας ενημέρωσε ότι «τα μνημόνια της λιτότητας και της κοινωνικής ερήμωσης επιτέλους τελείωσαν», για να προσθέσει αμέσως μετά ότι « η χώρα μας ανακτά επιτέλους το δικαίωμα της, να ορίσει αυτή τις τύχες και το μέλλον της, σαν μια κανονική χώρα, χωρίς άλλες θυσίες».  Όλα τα παραπάνω θα ήταν πραγματικότητα βέβαια, αν δεν είχε ο ίδιος υπονομεύσει την προσπάθεια της χώρας να ανακτήσει τις δυνάμεις της και να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα τόσο ως αντιπολίτευση όσο και ως κυβέρνηση.

Θα ήθελα όμως να σταθώ λίγο περισσότερο σε αυτό το σημείο. Πέρα από το καταφανές ψεύδος ότι η Ελλάδα  ανακτά πλέον το δικαίωμα να ορίσει το μέλλον της, τη στιγμή που μπαίνουμε σε μια μακρά περίοδο ενισχυμένης εποπτείας ( η Κομισιόν θα μας επιβλέπει εντατικά 4 φορές ετησίως, ενώ έχουμε δεσμευτεί για πλεονάσματα ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% μέχρι το 2060!),  η επίκληση στην κανονικότητα, όπως αυτή την αντιλαμβάνεται ο Πρωθυπουργός, έχει μια αξία. Αυτό διότι με την λέξη κανονικότητα εννοεί, την επιστροφή στον χειρότερο εαυτό μας. Κανονικότητα για τους συντρόφους της Κουμουνδούρου, αποτελεί η οικονομία «σοβιέτ» και η δημιουργία ενός κράτους μαμούθ. Κανονικότητα αποτελεί οι επιθέσεις στη Δικαιοσύνη και η χειραγώγηση των ΜΜΕ. Κανονικότητα αποτελεί η αναξιοκρατία και το βόλεμα των ημετέρων. Κανονικότητα τέλος αποτελεί η αντίληψη ότι το εκάστοτε κόμμα  μπορεί να διεκδικεί εκτός από την κυβέρνηση και την ίδια την εξουσία.

Όσο το κύριο αφήγημα παραμένει από την κυβέρνηση  ότι τα μνημόνια ευθύνονται για την χρεωκοπία και όχι τι αντίστροφο, ότι δηλαδή πρώτα χρεοκοπήσαμε και ακολούθως μπήκαμε στα μνημόνια, προοπτική για να μάθουμε από τα λάθη μας προκειμένου να ανακτήσουμε την κυριαρχία μας και να γίνουμε μια κανονική , σύγχρονη χώρα δεν υπάρχει. Όσο δεν ανοίγει επιτέλους με ειλικρίνεια  η συζήτηση για τις χρόνιες στρεβλώσεις του ελληνικού οικονομικού μοντέλου, το οποίο βασίστηκε επί χρόνια στους λεγόμενους μη εμπορεύσιμους κλάδους της οικονομίας (πχ. υπηρεσίες) και όχι στην εξωστρεφή και εξαγωγική οικονομία, είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε μια ατέρμονη περίοδο θλιβερής εσωστρέφειας και φυγής εγκεφάλων στο εξωτερικό.

Όλα αυτά βέβαια ουδόλως όμως δείχνουν να απασχολούν τον σημερινό κυβερνήτη. Αντιθέτως μάλιστα αποτελούν αλήθειες που θέλει να ξορκίσει αφού έρχονται σε σύγκρουση με τον πυρήνα των απολιθωμένων ιδεολογικών του πεποιθήσεων. Όσο και να κηρύττει το τέλος των μνημονίων (παρεμπιπτόντως τα 2 από τα 4 έχουν την δική του υπογραφή) και της κρίσης , όποιο αφήγημα και αν επιλέξει, όποιο φόντο  και αν διαλέξει για να το «ντύσει», η πραγματικότητα παραμένει εκεί έξω αμείλικτη και δεν αλλάζει ούτε με ευχολόγια ούτε με «επαναστατική γυμναστική».

Από ότι φαίνεται λοιπόν η επιλογή των συμβούλων του, να παρουσιαστεί ως ο σύγχρονος «πολυμήχανος» Οδυσσέας , μάλλον μόνο  γέλωτα και θλίψη προκαλεί. Αν πάλι ντε και καλά ήθελε να χρησιμοποιήσει για συμβολικούς λόγους παραλληλισμούς με πρόσωπα της Οδύσσειας, ίσως να ήταν πιο εύστοχο να ταυτιστεί με τον Αντίνοο και όχι τον Οδυσσέα.

Άλλωστε ο Αντίνοος, αρχηγός των μνηστήρων, εκμεταλλευόμενος της φιλοξενία κατασπατάλησε χωρίς ντροπή την περιουσία του Οδυσσέα. Όπως κατασπατάλησε και ο σημερινός Πρωθυπουργός τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών, με την καταστροφική διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου, φορτώνοντας τους 2 ακόμα μνημόνια στην πλάτη, εκμεταλλευόμενος την ψήφο τους  κα την εμπιστοσύνη τους.

Οι «μεταμνημονιακές οδύσσειες» συνεχίζονται και δυστυχώς, αν δεν αλλάξουμε τρόπο σκέψης, θα καταλήξουν σε Λαιστρυγόνες παρασυρόμενοι από τις «Σειρήνες τους λαϊκισμού»,  έχοντας «Αντίνοες» για καπετάνιους…

Τρύφων Μουζακιώτης,

πολιτικός επιστήμονας

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ