*Του Τρύφωνα Μουζακιώτη
Τα τελευταία χρόνια και με αφορμή την κρίση, ο πολιτικός λόγος, ολισθαίνει συνεχώς σε έναν κατήφορο δίχως τέλος και μάλιστα με ραγδαία επιτάχυνση η οποία ενισχύεται συνεχώς από ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάθε συμφέρον να τον συμπαρασύρουν μαζί τους στον πολιτικό τους βούρκο.
Όταν όμως η χυδαιότητα αντικαθιστά πλήρως τον πολιτικό λόγο τότε δεν αργεί να εισχωρήσει και στην εξουσία η οποία με τη σειρά της μετατρέπεται σε εξουσία της χυδαιότητας.
Πολύ φοβάμαι ότι στη χώρα μας, η χυδαιότητα δεν έχει απλά μολύνει τον πολιτικό διάλογο αλλά έχει πλέον κάνει μετάσταση στην ίδια την άσκηση της εξουσίας, παραλύοντας σταδιακά τις όποιες αντιστάσεις και αντανακλαστικά έχουν απομείνει.
Δεν είναι μόνο τα τελευταία παραδείγματα που έχουμε , με το πιο πρόσφατο αυτό της κας Αυλωνίτου. Στο κάτω-κάτω δεν θα περίμενε κανείς από την ίδια να μην χρησιμοποίει χυδαία γλώσσα και λόγο, από τη στιγμή μάλιστα που υποστηρίζει και συμμετέχει ενεργά στην πιο χυδαία κυβέρνηση που γνωρίσαμε ποτέ. Τουλάχιστον πρέπει να της αναγνωρίσουμε ότι την χαρακτηρίζει συνέπεια λόγων και έργων, ως προς αυτή καθεαυτή, την χυδαιότητα.
Ούτε πρέπει να εστιάσουμε μόνο στην χυδαιότητα που αναδύθηκε από το σύνολο της κυβέρνησης στην τραγωδία στο Μάτι, όπου «κοστολόγησαν» την ανθρώπινη ζωή με διορισμούς στο Δημόσιο και προσπάθησαν να μετακυλήσουν , χωρίς να ορρωδούν προ ουδενός, την ευθύνη στους νεκρούς.
Όλα αυτά δεν πρέπει να μας «θολώνουν» την μεγαλύτερη εικόνα και το σημείο εκείνο από το οποίο ξεκίνησε η χυδαιότητα την πορεία της προς την εξουσία και η οποία σήμερα προσπαθεί να μας πλασαριστεί ως κανονικότητα. Είναι σημαντικό να δούμε τα πρώτα σημάδια αυτής της πολιτικής χυδαιότητας, τα οποία αν τα είχαμε εντοπίσει νωρίτερα ως κοινωνία θα είχαμε αποφύγει τα χειρότερα.
Θα χρειαστεί να ανατρέξουμε στα προεκλογικά λόγια, τα συνθήματα και τα σλόγκαν με τα οποία διεκδίκησαν και τελικά κέρδισαν την εξουσία.
Από τα «λιντσάρετε τον Πάχτα», τα «στα τέσσερα», τα «ή εμείς ή αυτοί», τα «γερμανοτσολιάδες», οι αναφορές σε «τσολάκογλου», «πηλιογούσηδες» και «κότες», μέχρι το τσιτάτο που κατά τη γνώμη συνοψίζει την απάτη και τη χυδαιότητα, το περίφημο «η ελπίδα έρχεται», γίνεται φανερό και εύκολα αντιληπτό ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι δεν ήξερε και δεν έβλεπε το μέγεθος της πολιτική αήθειας που διεκδικούσε την εξουσία.
Θα μου πείτε τώρα, γιατί το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα «η ελπίδα έρχεται» ήταν η επιτομή της πολιτικής προστυχιάς; Έτσι και αλλιώς ακούγεται ωραίο, καθόλα αθώο και πάντως σε καμία περίπτωση προσβλητικό.
Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει τίποτε πιο χυδαίο από το να πουλά ένα κόμμα ελπίδα χωρίς όραμα και να το διατυμπανίζει μάλιστα χωρίς ντροπή. Αυτό πολύ απλά, διότι το όραμα απαιτεί στρατηγική σκέψη, δουλειά και μετρήσιμους στόχους με μακροπρόθεσμα απτά αποτελέσματα. Η ελπίδα από την άλλη απαιτεί ψυχολογικό ντόπινγκ, επίκληση στο συναίσθημα, απουσία στοχοθεσίας, στρατηγικής και ένα αόριστο αφήγημα που αφορά μόνο το εδώ και τώρα.
Το εμπόριο ελπίδας λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο από την χυδαιότητα που αναζητά τον δρόμο προς την εξουσία. Την επόμενη φορά λοιπόν, ας είμαστε περισσότερο ψυλλιασμένοι…
O Τρύφων Μουζακιώτης είναι πολιτικός επιστήμονας
