today-is-a-good-day
23.5 C
Athens

Το ροζ που… σκοτεινιάζει

Μικρό παιδί έμαθα να ξεχωρίζω τα χρώματα. Κι αργότερα, μεγαλώνοντας λίγο, έμαθα να διακρίνω (άλλες φορές εμπειρικά κι άλλες διαβάζοντας ή ακούγοντας) και το συμβολισμό τους.

Του Ηλία Ψυχογιού

Η αλήθεια είναι ότι το μαύρο το είχα ταυτίσει με τη νύχτα και το σκοτάδι. Διαπίστωσα λοιπόν ότι και ο υπόλοιπος κόσμος παρόμοιο συμβολισμό του είχε προσδώσει.

Παρόμοιο συμβολισμό μ’ αυτόν που εμπειρικά έδινα εγώ, είχε και το λευκό. Το χρώμα της καθαρότητας, της αθωότητας, της ειρήνης.

Και, αν και ως αγόρι συμπαθούσα περισσότερο το γαλάζιο, τον κοινώς αποδεκτό συμβολισμό είχα δώσει και στο ροζ. Το είχα συνδυάσει με τη γλυκύτητα των γυναικών που γίνονται μητέρες, με τα ροδαλά μάγουλα των βρεφών… με το καθαρό βλέμμα των μικρών παιδιών. Ροζ, ευγένεια και καλοσύνη ήταν έννοιες σχεδόν ταυτόσημες στην αντίληψή μου.

Σ’ αυτήν ακριβώς την κοινώς επικρατούσα αντίληψη πάτησαν οι σημερινοί κυβερνώντες και με σύμβολο το ροζ χρώμα πορεύτηκαν πολιτικά. Διότι, ως αριστεροί, γνωρίζουν εξαιρετικά καλά τη χρήση και τη χρησιμότητα και των συμβόλων και των συμβολισμών.

Από το λουλούδι του Τσίπρα στην Καισαριανή, μόλις ανέλαβε Πρωθυπουργός, έως την παρουσία του στην εγκαινίαση του «Μουσείου Μπελογιάννη» και τη γραβάτα στο Ζάππειο, οι συμβολισμοί χρησιμοποιήθηκαν άλλες φορές για να περάσουν κάποιο βαθύτερο μήνυμα και άλλες για να αποπροσανατολίσουν τον κοινό νου.

Συνειδητά λοιπόν και μεθοδικά στην κορωνίδα ίσως των συμβολισμών βρέθηκε το ροζ! Το χρώμα της τρυφερότητας και της αθωότητας των παιδικών χρόνων των κοριτσιών.

Όμως, τα σύμβολα και η ευλογοφάνεια των «υπονοουμένων» ηττώνται από τις πράξεις. Η σταθερή στήριξη παρακρατικών ομάδων που καίνε την Αθήνα κάθε Παρασκευή, η ιδεολογική σύμπτυξη με τρομοκράτες όπως ο Κουφοντίνας, η άρνηση της καταδίκης βίαιων ενεργειών εναντίον πολιτικών αντιπάλων, η ταυτόχρονη βάναυση καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου, οι παράνομες απολύσεις εργαζομένων οι οποίοι αρνούνται να υποκύψουν στα κελεύσματα της κυβέρνησης, το αποδεικνύουν περίτρανα.

Η υποκριτική «υποστήριξη» μειονοτήτων κάθε είδους, σε αντιπαραβολή με την ανοχή της θώπευσης, από τον ιδεολογικά συγγενή πρεσβευτή της Βενεζουέλας, γυναικών εργαζομένων στην πρεσβεία, κάποιες από τις οποίες ήταν κόρες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν την απίστευτη, σχεδόν θρησκευτικού τύπου, προσήλωση στα ιδεολογικά δόγματα της αριστεράς: «Τίποτα δεν είναι ανώτερο από το Κόμμα. Ούτε η οικογένεια, ούτε η πατρίδα, ούτε η Θρησκεία».

Γι’ αυτό άλλωστε υπέγραψαν με υπερβάλλουσα προθυμία τη συμφωνία των Πρεσπών, παραδίδοντας ιστορία 2.500 ετών σ’ ένα κράτος του οποίου ο λαός καμία σχέση δεν έχει με τη Μακεδονία της Ιστορίας μας.

Ας πάψουμε λοιπόν να έχουμε αυταπάτες: για την Αριστερά ο εθνικισμός αλλοεθνών είναι σύμμαχος, ενώ ο πατριωτισμός των Ελλήνων είναι ο χειρότερος εχθρός της.

Μόνο τυχαίο _τουλάχιστον εγώ_ δεν μπορώ να χαρακτηρίσω το γεγονός πως όλα τα εθνικιστικά ζητήματα των γειτόνων μας ταυτίζονται με αιτήματα της Αριστεράς (εντός της χώρας μας). Η «τσαμουριά», το «σκοπιανό ζήτημα», η «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη είναι αιτήματα και επιδιώξεις της ακροδεξιάς στις γείτονες χώρες. Και, ως εκ θαύματος, προκειμένου να ικανοποιηθεί η εμμονή στον αντιπατριωτισμό της Αριστεράς, γίνονται αιτήματα και επιδιώξεις της ίδιας της Αριστεράς στην Ελλάδα. Αν δεν ήταν τραγικές οι επιπτώσεις αυτών των επιδιώξεων, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον αστείες.

Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επειδή πολλές φορές οι συμβολισμοί δεν γίνονται απολύτως κατανοητοί,  κρίθηκαν ως απαραίτητες και οι ευθείες αναφορές στα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν από την Αριστερά προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Δυο μόνο φράσεις και το νόημα γίνεται απολύτως σαφές: «Οι μολότοφ δεν είναι κακές, αν είσαι από τη σωστή πλευρά» – (Τι το κακό έχουν λοιπόν οι μολότοφ; – A. Tσίπρας) και «Στα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν σε πείραζε κανείς αν ήσουν με το καθεστώς» –  (Πόσο πιο δημοκρατικές απόψεις θα μπορούσε να εκφράσει η  κατά τα άλλα απίθανη κ. Ε. Αυλωνίτου;).

Μήπως όμως πρέπει να πάψουμε να τα θεωρούμε όλα αυτά διασκεδαστικά φραστικά ατοπήματα και να διακρίνουμε την ουσιαστική στόχευσή τους; Μήπως πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για τα επερχόμενα, καθώς οι επόμενοι μήνες αναμένονται να αποδειχθούν ιστορικοί;

Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε πλέον τη διφυή υπόσταση των συμβολισμών και των λέξεων και να συνειδητοποιήσουμε πως οι προβλέψεις για επικείμενες μέρες πολιτικής και θεσμικής ανωμαλίας ίσως είναι ακριβείς;

«Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία», τι άλλο χρειάζεται να έχουμε κατά νου για να μην αιφνιδιαστούμε από τα μελλούμενα.

Τι άλλο πρέπει να έχουμε κατά νου για να αρχίσουμε να διακρίνουμε σταδιακά τις λεπτές αποχρώσεις όλου του φάσματος.

Τι άλλο πρέπει να δει κανείς σ’ ένα ανεξήγητα ποικιλόμορφο ροζ… που σιγά σιγά μαυρίζει…

*Ο Ηλίας Ψυχογιός σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρείες της ναυτιλίας, του τουρισμού και της πληροφορικής. https://twitter.com/psichogioselias

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ