Tου Γιάννη Χρηστάκου
( too good to be true)
Τον χαρακτηρισμό του αποστάτη «κέρδισαν» αρκετοί πολιτικοί στην Ελλάδα. Αλλωστε o χαρακτηρισμός έμεινε στην ιστορία απο τα γεγονότα του 1965 όπως μνημονεύουμε τα Ιουλιανά.
Εκτοτε χρειάζονται πολλές σελίδες ιστορίας γιά να περιγράψει κανείς αποστάτες και αποστασίες, έτσι όπως καθιερώθηκε ο όρος στην μεταπολίτευση. Και όπως ευτελίστηκε στην συνέχεια.
Τελευταία ακούστηκε από τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο με αφορμή την αποχώρηση του βουλευτή Γιώργου Λαζαρίδη. Γιά το «μακεδονικό». Εδώ είναι και το «ζουμί».
Ο λόγος για τον οποίο παραιτείται κάποιος τον χαρακτηρίζει από κάποιους ως αποστάτη και από άλλους ως πολιτικό που άκουσε την φωνή της συνείδησής του, ή απλώς έκανε το σωστό.
Ομως το πράγμα μπερδεύεται όταν εκείνος που χαρακτηρίζει έναν άλλο αποστάτη, έχει κάνει ακριβώς το ίδιο στο πρόσφατο παρελθόν. Το οποίον όμως δεν ήταν αποστασία αλλά πράξη εθνικής ευθύνης μπροστά στις κρίσιμες στιγμές που περνούσε η χώρα.
Ο Πάνος Καμμένος είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση αποστάτη που όμως δεν είδε ποτέ τον εαυτό του ως αποστάτη όπως και τους άλλους 20 που έκαναν το ίδιο εκείνο το μοιραίο γιά τη ΝΔ βράδυ. Ολοι ήταν στα μάτια του ήρωες που όρθωσαν το ανάστημά τους στα μνημόνια.
Στην πορεία, και κάποιοι από εκείνους που αποστάτησαν , τον ακολούθησαν αλλά δεν θέλησαν να συνεχίσουν τον ίδιο δρόμο, προφανώς «αποχαρακτηρίστηκαν» και έγιναν αποστάτες.
Η αποστασία είναι λοιπόν μία έννοια πολιτική η οποία ερμηνεύεται ως τέτοια κατά το δοκούν. Ο ηρωισμός από την προδοσία,μία ανάσα δρόμος.
Ας μην ψάχνουν λοιπόν αποστάτες οι ΑΝΕΛ εφόσον τοποθετούν την πράξη αυτή στο πλαίσιο της άρνησης να ακολουθήσει κάποιος μία κομματική γραμμή σε θέματα που ξεπερνούν τις δικές του κόκκινες γραμμές.
«Too good to be true» που θα λεγε κι ο πρωθυπουργός αν του ζητούσαν να πει το γνωστό τραγούδι που όμως έχει τον τίτλο « can’t take my eyes off you».
