Ο ρυθμός ζωής πλέον της κοινωνίας που ζούμε γίνεται όλο και πιο έντονος. Διαρκώς τρέχουμε, δεν προλαβαίνουμε και αφήνουμε επιθυμίες μας ανεκπλήρωτες. Αν παρατηρήσει κάποιος το μεγαλύτερο βάρος δίνεται στην εργασία και σε οικογενειακές υποχρεώσεις ειδικά αν υπάρχουν παιδιά. Οι μέρες κυλάνε χωρίς να προφταίνουμε να σκεφτούμε ή να πάρουμε μια μικρή ανάσα. Είναι τελικά όμως επιλογή μας ή υποχρέωση όλο αυτό;
Της Μίκας Πανάγου*
Ζούμε όπως θέλουμε ή συμβιβαζόμαστε; Αν πάρουμε ένα χαρτί και σχηματίσουμε μια στρογγυλή πίτα μπορούμε εκεί να μοιράσουμε κομμάτια με όσα καλούμαστε να κάνουμε στην καθημερινότητα μας. Θα βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ίσως αν κάνουμε πολλά ταυτόχρονα αλλά και σε τι δίνουμε περισσότερο χρόνο. Συνήθως υπερισχύει η εργασία, που έχει σημασία για την ψυχολογία μας αν τελικά μας αρέσει το αντικείμενο που έχουμε επιλέξει, οι συνθήκες και το αντίτιμο σε ψυχική και σωματική κούραση. Αν μετρήσει κανείς πόσες ώρες εργάζεται θα συνειδητοποιήσει την σπουδαιότητα του να το αγαπάει και να το κάνει με ευχαρίστηση.
Μια άλλη παρατήρηση θα αφορά το μοίρασμα του υπόλοιπου χρόνου μας αν αφορά άλλους ή εμάς τους ίδιους. Αν έχουμε υποχρεώσεις που θα μπορούσαμε να έχουμε πει όχι και να κάνουμε κάτι άλλο πιο ευχάριστο. Πολλοί άνθρωποι συχνά δυσκολεύονται να πουν όχι σε αυτούς που τους ζητάνε μια χάρη, μια εξυπηρέτηση ή τους προτείνουν κάτι που δεν τους αρέσει.
Αφιερώνουμε τελικά χρόνο για εμάς τους ίδιους; Να κάνουμε μια δραστηριότητα που μας αρέσει, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να πάμε μια βόλτα, να φροντίσουμε το σώμα και την ψυχή μας ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε όσα θα έχει να διαχειριστεί. Είναι σημαντικό κομμάτι για τον ψυχισμό μας αυτό όσο και να μην το έχουμε συχνά στις προτεραιότητες μας γιατί κάπως μάθαμε να είναι οι άλλοι πιο σημαντικοί από εμάς.
Συχνό παράπονο έχουμε χαθεί με τον σύντροφο μου, με τον άντρα μου, με τους φίλους. Ότι αφήνεις σε αφήνει λέει ένα σοφό ρητό και καθημερινά το επιβεβαιώνουμε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι φαντασμαγορικό με τον σύντροφο μας ή μια φίλη για να νιώσουμε καλά. Μπορούμε μέσα από κάτι μικρό και απλό συνδεθούμε μετά από μια δύσκολη μέρα, να μοιραστούμε κάτι, να αναζητήσουμε μια αγκαλιά, ακόμα και να μείνουμε σιωπηλοί.
Επίσης και με τα παιδιά δεν χρειάζεται να μιλάμε μόνο για τα μαθήματα και τις υποχρεώσεις, μπορούμε να παίξουμε ένα παζλ, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Ακόμα και με το τηλέφωνο μπορείς να επικοινωνήσεις. Μας λείπει πολύ η επικοινωνία στις μέρες μας, η ουσιαστική όμως επικοινωνία όχι ένα γεια τι κάνεις, αναζητάμε την σύνδεση ότι κάποιος μας ακούει και μας καταλαβαίνει, νιώθουμε μόνοι μέσα στον κόσμο, έχουμε δικούς μας ανθρώπους αλλά ταυτόχρονα δεν τους έχουμε. Ανοίγει το ψαλίδι και το χάσμα στις σχέσεις και μένουμε θεατές γιατί έτσι είναι; Γιατί δεν προφταίνουμε, γιατί βολευτήκαμε, γιατί δεν έχουμε απόθεμα.
Σε όλα τα δεν έχω χρόνο, τρέχω όλη μέρα, είμαι πιεσμένος, αγχωμένος, απογοητευμένος ας μετρήσουμε και το πόσες ώρες αφιερώσαμε στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και στον νέο σύντροφο μας το κινητό. Κάτι που έχει αξία στη ζωή μας είναι οι στιγμές και οι αναμνήσεις που χτίζουμε με εμάς πρωταγωνιστές και με αγαπημένα μας πρόσωπα κοντά μας. Κανείς δεν θα μας επιστρέψει πίσω χρόνο και ενέργεια. Εμείς ορίζουμε προτεραιότητες και δίνουμε ζωή στη ζωή μας.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
