Πόσο συχνά νιώθετε ενοχές ή ότι δεν δώσατε αρκετά σε κάποιο δικό σας άτομο; Αναλογιστείτε όταν εσείς χρειαστήκατε βοήθεια αν ο αριθμός των ατόμων που ανταποκρίθηκαν ήταν αυτός που είχατε στο μυαλό σας. Η λέξη θυσία κοινή και γνωστή σχεδόν σε όλους μας και απαραίτητη για την αποδοχή μας από τους άλλους.
Της Μίκας Πανάγου*
Η καλύτερη δοσολογία στο δίνω και παίρνω λέει ότι θα πρέπει να υπάρχουν με μικρές αποκλίσεις μεταξύ τους. Επίσης σημαντικό είναι όταν καλεστούμε να υποστηρίξουμε κάποιον να έχουμε οι ίδιοι ψυχικά αποθέματα. Το σημερινό άρθρο διαπραγματεύεται τον εσωτερικό μας κόσμο και τον κόσμο γύρω μας. Το πόσο δύσκολο μας είναι να πούμε όχι, να συνδεθούμε τόσο όσο μπορούμε και να μην κοιμόμαστε με ενοχές που δεν γίναμε σωτήρες όλων όσων μας το ζήτησαν. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει την ίδια διάθεση και ψυχολογία όλες τις ημέρες της ζωής του. Τα προσωπικά μας όρια είναι μεταβλητά και υπάρχουν για να δημιουργούν μια νοητή γραμμή μεταξύ του εαυτού μας και του διπλανού μας (φίλος, σύντροφος, συγγενείς, συνάδελφος). Αν πρώτη εγώ δεν σεβαστώ την φάση στην οποία βρίσκομαι τότε θα παραβιαστώ από άλλους άθελα τους.
Στην καθημερινότητα μας υπάρχουν προτεραιότητες και προσωπικές ανάγκες, που αλλάζουν ανά διαστήματα. Η διαθεσιμότητα μας ορίζεται με διαφορά κριτήρια που έχουμε επιλέξει εμείς. Η επικοινωνία με τα αγαπημένα μας πρόσωπα μπορεί να έχει ποιότητα και όχι απαραίτητα συχνότητα. Το να εξηγούμαι αυτό που νιώθουμε ή σκεφτόμαστε θα δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης με όποιον μας καλέσει να συσχετιστούμε.
Η σιωπή ή το ψέμα δημιουργεί εντάσεις και παρεξηγήσεις. Πώς θεωρείς κάποιον δικό σου άνθρωπο αν δεν αντέχει την μη διαθεσιμότητα σου; Αν δεν μπορεί να χαρεί με την εξέλιξη σου; Στη ζωή μας θα περάσουν κάποιοι που θα επιδιώξουν μόνο να πάρουν ή να ικανοποιήσουν τα δικά τους συμφέροντα, άλλοι που θα ταιριάξουν σε κάποια κοινή σας φάση, λίγοι και σημαντικοί θα παραμείνουν δίπλα σας, συνεχώς και σταθερά σαν βράχοι, στα δύσκολα και στα εύκολα. Όλοι όμως θα αφήσουν κάτι κοινό ένα μάθημα στον καθένα ώστε να αξιολογήσει μια επόμενη κατάσταση καλύτερα.
Ένα αποτύπωμα θα μείνει για κάθε έναν από εμάς, μεγάλο ή μικρό, στρογγυλό ή τετράγωνο, αγαπημένο ή ζόρικο. Αυτό που σκορπίζουμε αυτό χαρίζουμε και μας χαρακτηρίζει. Να αντέχεις τόσα όσα μπορείς και δεν σε αλλοιώνουν. Όταν νιώσεις να γίνεσαι κάτι άλλο τότε η φθορά σε φλερτάρει και αν χάσεις το πολύτιμο «φυλαχτό» σου θα δυσκολευτείς πολύ να τον ξανά βρεις. Χωρίς οξυγόνο δεν αναπνέεις, χωρίς αναπνοή πώς θα ζεις;
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
