Συχνά οι άνθρωποι όταν έχουν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση ή ένα πρόβλημα νιώθουν εγκλωβισμένοι και εμφανίζουν σημάδια άγχους, θυμού και πίεσης. Εξαντλούν τόσο την ψυχή τους όσο και το σώμα τους καθώς αδυνατούν να πάρουν αποφάσεις. Δημιουργείται ένα κουβάρι μέσα στο κεφάλι και αναζητούν την αρχή αυτού ώστε να ξετυλιχτεί.
Της Μίκας Πανάγου *
Σαν πρώτο βήμα θα βοηθήσει η αναγνώριση αυτού που συμβαίνει από το ίδιο το άτομο. Να δώσει την δίκη του ερμηνεία και οπτική του θέματος. Ιδανικό θα είναι όσοι εμπλέκονται σε αυτό να πουν και εκείνοι την δίκη τους ερμηνεία και οπτική. Στη συνέχεια βοηθάει να αναγνωρίσουμε τις επιπτώσεις που έχει σε εμάς και τα συναισθήματα που μας δημιουργεί. Ζούμε σε μια εποχή που δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος για τα συναισθήματα μας ή δεν θεωρείται επιτρεπτό. Είναι κακό να νιώσουμε θυμό ή εκνευρισμό ή πιεσμένοι, θα κριθούμε γιατί βάλαμε τα κλάματα ή προσπαθήσαμε να βάλουμε όρια σε κάποιον άλλον. Αυτόματα γινόμαστε προβληματικοί, επειδή μια κατάσταση μπορεί να μας οδηγήσει σε αδιέξοδο και το σώμα μας να μην αντέχει άλλο. Τα πιέζουμε και τα καταπίνουμε όλα γιατί έτσι μας μεγάλωσαν, μην κλαις δεν είσαι μωρό, μην στεναχωριέσαι δεν αξίζει, μην και μην χωρίς καμία προτροπή να εκδηλώνουμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε.
Ένα επόμενο βήμα αφού επιτρέψουμε να νιώσουμε ότι μας δημιουργεί η κατάσταση ή το πρόβλημα, είναι να σκεφτούμε διαφορετικές οπτικές από τις αρχικές. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει για εμάς αυτό, πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί θετικά, ότι θα υπάρχουν λύσεις που μπορούμε να επιλέξουμε. Να αναζητήσουμε και άλλες ερμηνείες αυτού που βιώνουμε. Μπορεί σε πρώτο επίπεδο να κάνουμε μια σκέψη όμως όσο δίνουμε χρόνο θα έρχονται και άλλες. Η εξάσκηση αυτού συχνά καλλιεργείται από ανθρώπους που έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους. Όταν αφορά και άλλους επιδιώκουμε επικοινωνία και διάλογο ώστε να ακούσουμε και άλλες όψεις. Κάθε συμμετέχων σε αυτό το βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια, το επεξεργάζεται μέσα από το δικό του μυαλό, το αναλύει μέσα από τα βιώματα του και τον τρόπο που μεγάλωσε. Μια σύγκρουση, μια συνεργασία, μια σχέση, απαιτεί να συναντηθούν δυο και παραπάνω ζωές με διαφορετικές ιστορίες, αλλά με κοινό στόχο και προορισμό. Κάτι που θυμώνει εμάς κάποιον άλλον δεν τον επηρεάζει. Αυτά που θέλεις εσύ για τον άλλον είναι αδιάφορα, αυτό όμως δεν σταματάει εσένα. Ακόμα και γονείς με εφήβους ζούμε σε δυο παράλληλους κόσμους, με διαφορετικά ερεθίσματα, μέσα από διαφορετικούς ρόλους που όμως καλούνται να συμβιώσουν, να συν αποφασίσουν, να συμμετέχουν στην ίδια οικογένεια.
Αν δεν επιτρέψουμε να χωρέσουν όλων τα συναισθήματα και οι προβληματισμοί πώς θα συνεργαστούμε; Σε όλα τα προβλήματα υπάρχει μια λύση, όλοι οι άνθρωποι περνάνε τόσο ευχάριστες περιόδους όσο και πιο πιεστικές. Ας παρατηρούμε το σώμα μας πως αντιδράει, ας δίνουμε διαλείμματα στο μυαλό, ας ψάχνουνε για εναλλακτικές προτάσεις στα θέματα μας. Πάντα υπάρχουν τουλάχιστον δυο πλευρές, δυο όψεις, δυο λύσεις και η επιλογή αποτελεί μια ευθύνη μας. Σε ότι και να κάνουμε κάτι κερδίζουμε κάτι χάνουμε.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία
