Έχουν περάσει λίγα μόλις εικοσιτετράωρα από το έγκλημα που έλαβε χώρα στα Τέμπη, στοιχίζοντας τη ζωή 57, κατά κύριο λόγο νέων παιδιών, συνανθρώπων μας και όλοι μας συνεχίζουμε να τελούμε υπό κατάσταση ενός τεράστιου σοκ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Εκείνο που δεν είναι καθόλου σίγουρο είναι το κατά πόσο αυτό το έγκλημα και το σοκ που έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία, θα οδηγήσει σε μια ουσιαστική ενδοσκόπηση όλων μας, με απώτερο στόχο την μετά από δεκαετίες αφύπνισή μας και ανάδειξη μας σε υπεύθυνους πολίτες μιας πραγματικής ευνομούμενης δημοκρατίας και την απαλλαγή μας από το εθελοντικά αποδεχόμενο ρόλο του υπηκόου, ενός πολιτικού συστήματος που με δική μας κυρίως ευθύνη έχει οδηγήσει τη χώρα σε αυτό το αβάσταχτο χάλι που ανέδειξε το έγκλημα των Τεμπών.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Μετά τις πρώτες ώρες του σοκ και της αμηχανίας που υπέστη το πολιτικό προσωπικό της χώρας από τη γύμνια, την ανικανότητα και την εγκληματική αδιαφορία που αποκάλυψαν τα Τέμπη, αρχίζει να επανέρχεται αργά, αλλά σταθερά, το σκηνικό που εμείς οι ίδιοι με τη αδιαφορία, την ανοχή μας και τη συμμετοχή μας, έχουμε επιτρέψει να κυλήσει αυτός ο ευλογημένος τόπος που λέγεται Ελλάδα.
Εάν βάλει κανείς στην άκρη τα κροκοδείλια δάκρυα των πρώτων ωρών και τις μετέπειτα συγγνώμες, έχει αρχίσει πάλι το σήριαλ του ξεκατινιάσματος στα κανάλια και των βαρύγδουπων δηλώσεων, δεν φταίω εγώ αλλά ο άλλος, ο προηγούμενος, ο σταθμάρχης, ο επιθεωρητής, η εταιρία, ο οργανισμός, ο συνδικαλιστής, και βέβαια ο κακός δημόσιος υπάλληλος.
Για το μόνο για το οποίο δεν έχει διαταχθεί έρευνα και δεν έχουν γίνει διώξεις από τη δικαιοσύνη, είναι για το ποιος ευθύνεται για τους εγκληματικά ανεύθυνους σταθμάρχες και επιθεωρητές, για τις ασύδοτες και χρυσοπληρωμένες με χρήματα των Ελλήνων πολιτών εταιρίες, για τους διαπλεκόμενους συνδικαλιστές, και για το επίπεδο των δημοσίων υπαλλήλων που έχουμε μέχρι σήμερα που όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά είναι χειρότερο από τη δεκαετία του 1950.
Ο αείμνηστος Αμερικανός Πρόεδρος, Χάρι Τρούμαν, είχε πάνω στο γραφείο του τη διάσημη επιγραφή, “The Buck Stops Here” (Το Κόστος Σταματά Εδώ), θέλοντας να κάνει σαφές ότι τα όποια λάθη της κυβέρνησης του αρχίζουν και τελειώνουν με δική του ευθύνη. Και το μήνυμα αυτό το έστελνε πέρα από τον εαυτό του και την κυβέρνησή του, στους ίδιους του Αμερικανούς πολίτες, λέγοντας του ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι να αποδώσουν την ευθύνη.
Αυτό δυστυχώς είναι κάτι που εδώ στην Ελλάδα, ως πολίτες αυτής της χώρας δεν εννοούμε να καταλάβουμε εδώ και αρκετές δεκαετίες. Το πολιτικό μας προσωπικό, τα πολιτικά κόμματα και οι κυβερνήσεις μας, λειτουργούν όπως λειτουργούν, διότι εμείς τους το έχουμε επιτρέψει και συνεχίζουμε να το επιτρέπουμε, έχοντας απωλέσει το βασικό μας καθήκον του ελέγχου της εξουσίας και της απαίτησης για ένα εύρυθμο και αξιοκρατικό στη λειτουργία του, κράτος.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι ένα εκτελεστικό όργανο που την εξουσία του την αντλεί από την εντολή των πολιτών. Κατά τη διάρκεια που κυβερνούν, δημιουργούν ένα προϊόν το οποίο πρέπει να είναι μετρήσιμο και πάνω από όλα να αξιολογείτε. Δεν πρέπει απλά να κρίνονται από το πόσα ευχάριστα νομοσχέδια ψήφισαν.
Για τον ανεύθυνο, ανεκπαίδευτο και επικίνδυνο δημόσιο υπάλληλο, δεν φταίει κάποια αόρατη δύναμη, αλλά οι έχοντες την εξουσία που με αποκλειστικό στόχο την εξασφάλιση ψήφων, την άνοδο και παραμονή στην εξουσία, δεν στελεχώνουν το δημόσιο αξιοκρατικά, αλλά συμφεροντολογικά.
Κραυγαλέο παράδειγμα, ότι ακόμη και μετά το έγκλημα των Τεμπών, ανάμεσα στα μέτρα ανακούφισης, εάν μπορεί να υπάρξει ανακούφιση, των οικογενειών των θυμάτων, είναι απευθείας διορισμός στο Δημόσιο. Αυτό το κατά τα άλλα κακό Δημόσιο, που ευθύνεται για το έγκλημα.
Σήμερα και όχι μόνο στην Ελλάδα, απλά εδώ το πράγμα έχει ξεφύγει, υπάρχουν εδραιωμένες ελίτ που έχουν διαχρονικά οδηγήσει το έθνος μας στα τάρταρα. Με δική μας, ως πολίτες, ευθύνη, υπάρχει μια άρχουσα τάξη, που ελέγχει την γραφειοκρατία του δημοσίου, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τα μέσα ενημέρωσης, την τεχνολογία, και βέβαια τα πανεπιστήμια. Αυτές οι ελίτ έχουν οικειοποιηθεί την ταμπέλα της προόδου, και πιστεύουν, το δείχνουν καθημερινά, ότι η χώρα μας πρέπει να διοικείται από ένα αποκλειστικό επιτελείο εμπειρογνωμόνων που ασκούν εξουσία μέσω ενός ασύδοτου και μαζικού διοικητικού κράτους. Τείνουν να βλέπουν το μέσο πολίτη με περιφρόνηση.
Αυτό που χρειάζεται η χώρα και το έγκλημα των Τεμπών, το έφερε με άγριο τρόπο στο προσκήνιο, είναι ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο είναι αποφασισμένο να πολεμήσει αυτή την κουλτούρα, ηγέτες που είναι πραγματιστές, πρακτικοί, και παράγουν έργο και όχι σλόγκαν και συγγνώμες μετά θάνατον. Ηγέτες που είναι αποφασισμένοι να γνωρίζουν πραγματικά τα σπλάχνα της κυβέρνησης και έχουν πραγματικά την πρόθεση να την κάνουν να αποδώσει.
Και το πολιτικό προσωπικό και οι ηγέτες θα υλοποιήσουν αυτές τις προτεραιότητές, μόνο ένα αποτελέσουν δικές μας προτεραιότητες και τους το πούμε, με εκκωφαντικό τρόπο. Μόνο με ένα πραγματικό πολιτικό σοκ θα καταστεί δυνατό να αντιστραφεί αυτό το σπιράλ της διάλυσης και η αποκλειστική ευθύνη για κάτι τέτοιο επαφίεται σε Έλληνα πολίτη ξεχωριστά.
Το οφείλουμε όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά, στους αδικοχαμένους συμπολίτες μας στα Τέμπη και στο μέλλον της πατρίδας μας.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies του Λονδίνου, και ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
