Η Πανδημία του Covid19, προκάλεσε μια κοινωνική απομόνωση, η οποία έφερε στην επιφάνεια με πολύ πιο έντονο τρόπο από ότι πριν, μια σειρά από παθογένειες της ανθρώπινης φύσης οι οποίες προϋπήρχαν, αποτελούσαν θέμα συζήτησης και προβληματισμού, αλλά δεν είχαν καταφέρει να αναδειχθούν σε μείζον κοινωνικό και γιατί όχι πολιτικό πρόβλημα σε παγκόσμια κλίμακα. Μια τέτοια παθογένεια, η οποία δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηριστεί εγκληματική παθογένεια της ανθρώπινης φύσης, στις σύγχρονες κοινωνίες, είναι η βία, σε όλες τις μορφές της, κατά των γυναικών. Αυτό το αναμφισβήτητο πλέον γεγονός, αναπόφευκτα μας οδηγεί στο να θέσουμε, ένα αμείλικτο και καθόλου υπερβολικό ερώτημα. Κινδυνεύει το γυναικείο φύλο με αφανισμό?
Γράφει η Φωτεινή Ανέστη*
Τα τραγικά γεγονότα, με την επάνοδο των Ταλιμπάν στην εξουσία στο Αφγανιστάν, και τις καθημερινές πλέον αναφορές για κακοποίηση των γυναικών από αυτούς τους εξτρεμιστές – ισλαμιστές τζιχαντιστές στην πολύπαθη αυτή χώρα, ενισχύει ακόμη πιο πολύ το δραματικό αυτό ερώτημα και την ανάγκη απάντησης του από τις κοινωνίες και τις κυβερνήσεις σε παγκόσμια κλίμακα.
Οι κοινωνίες και οι κυβερνήσεις διεθνώς, απορροφημένες από την παγκόσμια οικονομική κρίση και πρόσφατα τις δραματικές επιπτώσεις της Πανδημίας, τα τελευταία χρόνια δεν έδιναν την απαιτούμενη σημασία στην κατακόρυφη αύξηση της έμφυλης βίας, μιας παγκόσμιας κοινωνικής παθογένειας, που δυστυχώς η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στις πρώτες θέσεις με τα φαινόμενα κακοποίησης είτε αυτά λέγονται ενδοοικογενειακή βία ή σεξουαλική βία να έχουν αυξηθεί δραματικά.
Σχεδόν καθημερινά πλέον στην ειδησεογραφία στην Ελλάδα και διεθνώς, υπάρχουν δολοφονίες, απόπειρες βιασμού, απαγωγής, αιχμαλωσίας, ξυλοδαρμού, γυναικών, και το γεγονός αυτό, τείνει να γίνει μια αποδεκτή φυσιολογική είδηση. Ένα νέο”trend.”
Είναι πραγματικά τραγικό και ταυτόχρονα αποκαρδιωτικό να ακούγεται όλο και πιο συχνά στις συζητήσεις για αυτή την παθογένεια, η φράση, “έτσι γίνεται πια στις μέρες μας.”
Λίγο ο Covid19, λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η κλιματική αλλαγή, λίγο οι καταστροφικές πυρκαγιές, λίγο η γενικότερη καταστροφή του πλανήτη σε όλα τα επίπεδα, με μια ξαφνική εισβολή και έναν αόρατο πόλεμο, οι συνθήκες διαβίωσης για τις γυναίκες γίνονται όλο και πιο δύσκολες, και όλο και πιο επικίνδυνες. Όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε πόλεμο με τα περισσότερα θύματα να είναι οι γυναίκες. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 35% των γυναικών σε παγκόσμια κλίμακα έχει υποστεί σεξουαλική βία.
Η επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία στο Αφγανιστάν, επιφέρει ακόμα ένα μεγάλο κτύπημα στο καυτό θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών, της καταπίεσης και της ωμής βίας σε όλα τα επίπεδα εναντίον τους. Το μέλλον των γυναικών και των νεότερων κοριτσιών προδιαγράφεται από αβέβαιο έως επικίνδυνο, με όλο το δυτικό κόσμο, δυστυχώς, να παρακολουθεί από απόσταση, θεωρώντας ότι σε ευνομούμενες δημοκρατίες με ισχυρούς πολιτισμούς είναι αδιανόητο να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο φόβος και η σιωπή κυριαρχούν παντού. Καθημερινά φαινόμενα βίας και καταπίεσης, πλημμυρίζουν τις ζωές των γυναικών προκαλώντας τεράστια ανασφάλεια, ψυχικά τραύματα, και βαθιά απογοήτευση.
Στην Ελλάδα, μπορεί να μην απειλούμαστε από έναν θρησκευτικό πόλεμο, που δυστυχώς αφανίζει δια νόμου πληθυσμούς γυναικών όμως τα θύματα παραμένουν τα ίδια. Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι σκληρές δολοφονίες, οι βιασμοί, τα περιστατικά κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας εναντίον γυναικών κάθε ηλικίας, ακόμα και εναντίον ανήλικων κοριτσιών.
Η εξουσία των Ταλιμπάν είναι ίδια με την εξουσία του κάθε ταλιμπανέζου συζύγου, συντρόφου, φίλου, που πάνω στα νεύρα του σκότωσε στον ύπνο της, την γυναίκα του ή επειδή δεν του είπε καλημέρα την σακάτεψε στο ξύλο ή επειδή του ζήτησε να χωρίσουν την πυροβολεί καταγράφοντας την πράξη του στο κινητό το. Μπορεί στις ανεπτυγμένες χώρες η βία και η καταπίεση εναντίον των γυναικών να μην προέρχεται από ισλαμιστές τζιχαντιστές, που εφαρμόζουν τη Σαριά, τον ισλαμικό νόμο, αλλά στο δια ταύτα δεν υπάρχει καμία διαφορά.
Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να αναρωτηθούμε, τι θα απογίνουν οι γυναίκες και τα κορίτσια του Αφγανιστάν? Τι θα απογίνουν οι γυναίκες και τα κορίτσια της Ελλάδας?
Έχει, δυστυχώς, παρέλθει η ώρα που οι πολιτικές ηγεσίες, οι κοινωνίες, και κάθε ένας από εμάς σε προσωπικό επίπεδο, θα πρέπει όχι μόνο να σκύψουμε με ενδιαφέρον και προσοχή πάνω σε αυτή την τραγική παθογένεια, που έχει πλέον αποκτήσει διαστάσεις πανδημίας από άκρη σε άκρη του πλανήτη, αλλά να δράσουμε αποτελεσματικά, για την αντιμετώπισή της.
Η δράση αυτή δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε βαρύγδουπες εξαγγελίες, κυβερνήσεων, οργανώσεων και διεθνών οργανισμών, αλλά να πάρει τη μορφή συστηματικής μόρφωσης, νωρίς, από τις χαμηλές βαθμίδες εκπαίδευσης, διεθνώς, έτσι ώστε κάθε παιδί, κάθε εκκολαπτόμενο μέλος της κοινωνίας, να γίνει ένας σωστός, ολοκληρωμένος άνθρωπος απέναντι σε αυτή τη νοσηρή παθογένεια της εποχής μας.
Οι γυναίκες και τα νέα κορίτσια του πλανήτη κραυγάζουν με αγωνία για το μέλλον το οποίο δεν διαγράφεται ρόδινο, με δεδομένο ότι ξαφνικά πρέπει να πολεμήσουν για το ανθρώπινο και το αυτονόητο. Ας ακούσουμε αυτή την κραυγή αγωνίας και ας δράσουμε σε όλα τα επίπεδα.
*Η Φωτεινή Ανέστη είναι Διερμηνέας Νοηματικής Γλώσσας και Δημοσιογράφος.
