Σοκ έχει προκαλέσει στο πανελλήνιο η αποκάλυψη ότι τελικά ο δολοφόνος της Καρολάιν ήταν ο ίδιος ο σύζυγος της, που επί 37 ημέρες θεωρούσε ότι έδινε οσκαρική ερμηνεία, τόσο στους αστυνομικούς, όσο και σε όλους όσους παρακολουθούσαμε παγωμένοι την υπόθεση.
Προσωπικά βρίσκομαι σε ακόμα μεγαλύτερο σοκ, καθώς τον συγκεκριμένο άνθρωπο έτυχε να τον γνωρίσω μέσω κοινού φίλου λίγα χρόνια πριν. Μας σύστησαν και μιας και είμασταν μεγάλη παρέα είπαμε να κάτσουμε να πιούμε ένα καφέ. Ξαναβρέθηκαμε στην ίδια παρέα άλλες δύο φορές και κάπου εκεί τελειώνει η προσωπική μου γνωριμία με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι αν μου έλεγες μέχρι πριν από δυο μέρες ότι ο Μπάμπης είναι δολοφόνος και μάλιστα τόσο στυγνός, μάλλον θα γελούσα μέχρι δακρύων. Θέλετε ηλίθια; Θέλετε αφελής; Πάντως σίγουρα δε θα το πίστευα.
Μάλιστα όλοι ξέραμε το στόρι του μεγάλου έρωτα και πάθους που είχε για την μετέπειτα γυναίκα του. Το πόσο την αγαπούσε και την πρόσεχε. Το πόσα όνειρα έκανε μαζί της για το μέλλον τους. Αν ήταν αλήθεια τότε ή όχι κανείς δεν το ξέρει και μάλλον δε θα το μάθει και ποτέ, κρίνοντας όμως εκ του αποτελέσματος, ο χρυσός αποδείχθηκε άνθρακας.
Αποτρόπαιο το έγκλημα και ακόμα πιο αποτρόπαιος ο τρόπος που έγινε και η μετέπειτα προσπάθεια συγκάλυψης αυτού. Η ψυχρότητα και το θράσος. Γιατί είναι περίσσιο θράσος το να αγκαλιάζεις τη μάνα της γυναίκας που σκότωσες τόσο βάναυσα, στην προσπάθεια και καλά να την παρηγορήσεις. Είναι ψυχρότητα να ανεβάζεις φωτογραφίες στο ίνσταγκραμ τη στιγμή που υποτίθεται ότι θρηνείς και να κάνεις δηλώσεις στην κάμερα σαν την τελευταία ψευτό σελέμπριτι που ψάχνει απεγνωσμένη τρία λεπτά δημοσιότητας.
Κανένα απολύτως κίνητρο δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτό το έγκλημα. Δεν ήταν εν βρασμώ, ήταν προμελετημένο και ήταν προμελετημένο έτσι ώστε να αποδείξει την ανωτερότητα του θύτη έναντι του θύματος. Μέχρι και ο τρόπος που ακούμπησε το μωρό πάνω της, δείχνει εκδικητικότητα και μίσος. Αρρώστια, ναρκισσισμό, εγωισμό, θράσος και παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης.
Το πως καταλήγει ένας άνθρωπος να αναπτύξει αυτές τις συμπεριφορές δεν είναι ούτε δουλειά μου, ούτε ειδικότητα μου να το αναλύσω, όμως όπως είπα και παραπάνω όσο κοινότυπο και αν ακούγεται δεν του φαινόταν. Ήταν όντως αυτό το παιδί που όποιος το γνώριζε θα έλεγε τι καλό, τι ευγενικό, μια χαρά άνθρωπος. Φταίει αυτός; Η οικογένεια; Η ζωή; Τι σημασία έχει. Σημασία έχει η ζωή που χάθηκε και αυτή του μωρού που θα μπορούσε να είναι εντελώς διαφορετική. Γιατί τι να πεις σε αυτό το παιδάκι; Ο μπαμπάς σκότωσε τη μαμά και μετά μπήκε φυλακή, αλλά εσύ ζήσε μια φυσιολογική ζωή. Δεν γίνεται, όσο και να παλέψει δεν γίνεται.
Ένα έγκλημα, άπειρα ερωτηματικά, καμία ικανοποιητική δικαιολογία ή κίνητρο για μια ζωή που χάθηκε τόσο άσχημα και άδικα και άλλη μια που καταστράφηκε πριν καλά καλά αρχίσει. Ένα παραμύθι που κατέληξε εφιάλτης, γιατί μεταξύ μας τα παραμύθια σπάνια είναι τόσο «εύκολα» ή όμορφα. Ακόμα και το πιο όμορφο παραμύθι έχει τα αγκάθια του. Πολλά μαθήματα. Ότι φαίνεται δεν είναι απαραίτητα και αλήθεια. Ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός. Όταν βλέπεις τα σημάδια, πρέπει να τα αντιμετωπίζεις. Και μια προσωπική «διαπίστωση»…. Α ρε Μπάμπη, κρίμα!
