Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Πανδημία του Covid19, έχει αλλάξει και θα αλλάξει τα πάντα σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, σε παγκόσμια κλίμακα. Για τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα το επόμενο διάστημα. Εκείνο όμως για το οποίο δεν έχουν γραφτεί πολλά είναι οι μεγάλες αλλαγές που έχει φέρει και θα φέρει όλη αυτή η απίστευτη τραγωδία που ζήσαμε, σε πολιτικό επίπεδο. Οι σταθερές και τα δεδομένα που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε στην πολιτική έχουν καταρρεύσει και θα αρχίσουμε να βλέπουμε πράγματα τα οποία, μόλις ένα χρόνο πριν έμοιαζαν αδύνατα και παράλογα.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η πολιτική αντιπαράθεση από εδώ και στο εξής δεν θα είναι ανάμεσα στο παραδοσιακό δίδυμο δεξιά και αριστερά. Αυτά τα κλισέ πέθαναν και όποιος δεν το κατανοεί, αποτελεί απολίθωμα του παρελθόντος.
Η αντιπαράθεση σε επίπεδο πολιτικής και ιδεών στην μετά την Πανδημία εποχή θα είναι ανάμεσα στις ελίτ που αρέσκονται να αποκαλούν τους εαυτούς τους progressives – προοδευτικοί και στους conservatives – πατριώτες. Ακόμα και μέσα σε αυτό το δίπολο οι πολιτικές και οι ιδέες δεν θα είναι πάντα ξεκάθαρα διακριτές με αποτέλεσμα η πολιτική να αρχίσει από εδώ και στο εξής να έχει να κάνει πάρα πολύ με τα πρόσωπα και τους ηγέτες.
Οι πρόσφατες τοπικές εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία όπου σάρωσαν οι Συντηρητικοί, η επικράτηση του Λαϊκού Κόμματος, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα της Ισπανίας Μαδρίτη, αλλά και το φαινόμενο Τράμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποτελούν τα πρώτα καθαρά παραδείγματα αυτής της επερχόμενης αλλαγής στην παγκόσμια πολιτική.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι πολιτικές του Μπόρις Τζόνσον στη Μεγάλη Βρετανία, οι θέσεις που εξέφρασε η Ιζαμπέλ Ντίαζ Αγιούσο στην Ισπανία, αλλά και οι πολιτικές που εξέφρασε σε πολλούς τομείς ο πρώην Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τράμπ, προκαλούν αποστροφή στις τάξεις της παραδοσιακής Δεξιάς (σε ότι έχει μείνει από αυτή), και μίσος στους προοδευτικούς της σημερινής εποχής, στις τάξεις των οποίων συγκεντρώνονται πλέον οι ελίτ του παγκοσμίου συστήματος, μαζί με κάποιους Πατρικίους, που μέχρι πριν λίγα χρόνια έκαναν κουμάντο στα συντηρητικά κόμματα ανά τον κόσμο, αλλά τώρα έχουν βρεθεί κοντά με την πάλαι ποτέ Σοσιαλδημοκρατία και την αποκαλούμενη κεντροαριστερά.
Η κρίση της Πανδημίας, ανάγκασε τις κοινωνίες σε παγκόσμια κλίμακα να αναθεωρήσουν πολλά από τα θέσφατα τα οποία επικρατούσαν μέχρι πρόσφατα και να προτάξουν στην ατζέντα του τι επιζητούν πλέον από την πολιτική θέματα και ιδέες που έχουν άμεσα να κάνουν με την επιβίωση, την ασφάλεια, και την καθημερινότητα του απλού πολίτη. Αυτό που πλέον επικρατεί στο μυαλό και τη σκέψη του μέσου πολίτη είναι, ότι σε αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές και απειλές που βιώνουμε, “είμαστε όλοι μαζί.” Είναι προς το συμφέρον όλων μας να είμαστε υγιείς, να είμαστε ασφαλείς στο σπίτι μας, και στη χώρα μας. Το ζητούμενο πλέον για τον απλό πολίτη σε παγκόσμια κλίμακα είναι η αντιμετώπιση και οι λύσεις στις καθημερινές προκλήσεις και απειλές που αντιμετωπίζει.
Αυτό αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, μπορεί μόνο να εκπροσωπηθεί από συντηρητικές πολιτικές με έντονα πατριωτική βάση.
Εάν ψάξει κανείς ιστορικά να βρει έναν ιστορικό παραλληλισμό, θα μπορούσε να το βρει στη Μεγάλη Βρετανία και στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, Μπέντζαμιν Ντισραέλι, ο οποίος κυβέρνησε το 19ο αιώνα για επτά χρόνια , με μια λογική η οποία έχει επικρατήσει να αποκαλείται, “One Nation Conservatism”, και προωθούσε τη διατήρηση των υφιστάμενων θεσμών και των παραδοσιακών αξιών μέσα σε μια πολιτική δημοκρατία, σε συνδυασμό με οικονομικά και κοινωνικά προγράμματα που είναι σχεδιασμένα να ευνοήσουν τον απλό πολίτη. Η ιδεολογία αυτή υποστηρίζει ότι οι ελίτ θα πρέπει να εργάζονται για να συμφιλιώσουν όλες τις κοινωνικές ομάδες, μεταξύ των οποίων την εργατική τάξη και την επιχειρηματική τάξη, και όχι για προωθούν ότι το καλό για την κοινωνία είναι αποκλειστικά το συμφέρον των επιχειρήσεων.
Όλο αυτό μπορεί να ακούγεται παράδοξο για τα μέχρι σήμερα δεδομένα στην πολιτική, αλλά ο Τζόνσον, η Αγιούσο και ο Τράμπ, αποδεικνύουν ότι δεν είναι καθόλου παράδοξο.
Βέβαια αυτό δεν προέκυψε από μόνο του. Βοήθησε η χρεοκοπία της αποκαλούμενης αριστεράς και κυρίως της σοσιαλδημοκρατίας, που σιγά, σιγά, από την παραδοσιακή τους ιδεολογική και πολιτική βάση μετατοπίστηκε μακριά από την εργατική τάξη και τις μάζες, προς πιο μοντέρνες εκδοχές πολιτικής και ιδεών, που ασχολούνται έντονα με τη φυλή και το φύλο, την κλιματική αλλαγή, και γενικά τα ενδιαφέροντα των ελίτ των μεγαλουπόλεων του πλανήτη, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Λός Άντζελες κλπ.
Η μεγάλη πλειοψηφία των απλών πολιτών σε παγκόσμια κλίμακα, έχουν αρχίσει να αισθάνονται ότι αντιμετωπίζονται από τις πολιτικές ελίτ, ως παρωχημένα όντα που είναι προσκολλημένα στον τόπο τους, την πατρίδα τους, με ένα αίσθημα ότι ανήκουν κάπου. Όλη αυτή η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, έχουν αρχίσει να αφυπνίζονται και να επιδιώκουν την επαναφορά της πολιτικής του ανήκω, της πατρίδας, της κοινότητας, ως αντίδοτο στην επέλαση της παγκοσμιοποίησης.
Και στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό που όλοι γνωρίζαμε ως το παραδοσιακό Δημοκρατικό Κόμμα, έχει πλέον καταληφθεί από τις progressive ελίτ που περιγράφονται παραπάνω. Ιστορικά, το Δημοκρατικό Κόμμα των εργατών, των αγροτών, των τεχνιτών, των μηχανικών, ο Συνασπισμός δηλαδή του 7ου Προέδρου των ΗΠΑ, Άντριου Τζάκσον, που έδωσε ώθηση στους Δημοκρατικούς για δυο αιώνες έχει πλέον διαλυθεί. Ο Συνασπισμός του Τζάκσον, είναι πλέον ο Νέος Συνασπισμός των Ρεπουμπλικάνων.
Ο Πρόεδρος Τέντι Ρούσβελτ, μπορεί να είναι γνωστός ως ένθερμος θιασώτης του Αμερικανικού Εθνικισμού, αλλά λίγοι γνωρίζουν την επιμονή του να βασίσει αυτό τον εθνικισμό σε ένα εσωτερικό, στις ΗΠΑ, όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης και αρμονίας.
Σε μια ομιλία του το 1915, στους Ιππότες του Κολόμβου, είχε πει, πρέπει να κάνουμε την Αμερική μια χώρα όπου, “ οι πολίτες πρέπει να αισθάνονται ότι έχουν δικαιοσύνη και επίσης αισθάνονται ότι πρέπει να εκτελούν τα καθήκοντα που τους ανατίθενται.” Με απλά λόγια εξασφάλιση των δίκαιων δικαιωμάτων των πολιτών και σε αντάλλαγμα, επιμονή στα δίκαια δικαιώματα της κοινωνίας.
Μόνο ηγέτες και κόμματα που θα εκφράσουν αυτές τις ανησυχίες και αυτές τις πολιτικές, θα έχουν μέλλον στη νέα μετά την Πανδημία πολιτική πραγματικότητα. Διατήρηση των θεσμών, σεβασμός και προστασία των παραδοσιακών αξιών, πατριωτισμός, ασφάλεια, κοινωνική αλληλεγγύη, είναι οι ιδέες που επανέρχονται και θα κυριαρχήσουν. Και είναι ξεκάθαρο ότι μόνο μέσα από μια σοβαρή συντηρητική αντιμετώπιση σε πολιτικό επίπεδο μπορούν να εκφραστούν.
Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Αναλυτής Διεθνών Σχέσεων, Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, Μέλος του The International Institute for Strategic Studies, και επί σειρά ετών Ανταποκριτής στην Washington DC, διαπιστευμένος στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο.
