Πολλές φορές έχουμε ακούσει από το εξωτερικό μας περιβάλλον να μας λένε μοιάζεις στον μπαμπά σου ή μοιάζεις στη μαμά σου και να χαμογελάμε, αλλά κανείς δεν μας είπε μοιάζεις στον εαυτό σου ή σε αυτόν έπρεπε να μοιάζεις.
Της Ζαχαρένιας Γουβαλάρη*
Ο μπαμπάς και η μαμά είναι πολύ ισχυρά πρότυπα στη ζωή ενός παιδιού. Τόσο ισχυρά που πολλά παιδιά δεν μπορούν να βγουν ποτέ από τον δεσμευτικό κύκλο τους και άλλα δεν έχουν καταλάβει καν ότι κινούνται σε αυτόν τον κύκλο. Ο Εαυτός μας όμως γινόμαστε μόνο αν βγούμε, σπάσουμε, ή ακόμα κι αν αρνηθούμε να συμμετέχουμε σε αυτόν τον κύκλο. Αν αρνηθούμε να αντλήσουμε ικανοποίηση ή ασφάλεια μέσα από ένα γνώριμο συναισθηματικό περιβάλλον και εκτεθούμε με όλο μας το δυναμικό στο περιβάλλον προσωπικής μας επιλογής, αυτοέκθεσης και αυτοσυντήρησης. Δημιουργώντας επαφή με τον μοναδικό πυρήνα μας, που έχουμε εμπιστευτεί και επιτρέψει να σεβόμαστε.
Η ψυχολογική και συναισθηματική ωρίμανση έρχεται μέσα από την ενηλικίωση των αντιθέσεων μας, έρχεται μέσα από την αποδοχή της διαφοροποίησής μας, την προσωπική, γνωσιακή, φαινομενολογική και αντιληπτική μας αποσύνδεση από τους σημαντικούς άλλους και την ευθυγράμμισή μας με τον πραγματικό εαυτό και τον υποκειμενικό εξελικτικό μας δρόμο.
Η προσκόλληση ή η απαξίωση του ενός μέρους ή του άλλου, τον μπαμπά ή τη μαμά, μας αντανακλά την αδυναμία να αποδεχτούμε ή να χωρέσουμε την άλλη πλευρά. Κρατώντας φυσικά πολλά συναισθήματα ανέκφραστα ή ανεπεξέργαστα και ανοίκεια. Σε βάθος χρόνου καθώς απωθούνται μας οδηγούν σε πόλωση και αποξένωση του ίδιου μας του εαυτού καθώς κομμάτια και των δυο είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας.
Είναι άλλο γεγονός να ταυτίζεσαι με συναισθήματα και εμπειρίες κάποιου άλλου κι άλλο να υιοθετείς ταυτόσημες εμπειρίες υποσυνείδητα για να συνεχίσεις τη ζωή σου. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει αποδέσμευση και άρα ταύτιση με τον οργανισμικό εαυτό, στην δεύτερη δεν αναγνωρίζεις πια την ανάγκη αποδέσμευσης από την εμπειρία κάποιου άλλου και την υιοθετείς ως δική σου με αποτέλεσμα να οδηγήσεις την ζωή σου σε σπιράλ επαναλήψεων απομακρυνόμενος από τον πραγματικό εαυτό και βιώνοντας τη ζωή ενός σημαντικού άλλου, ή την καθήλωση σε ένα περιβάλλον προκειμένου να κερδίζεις τον άλλον.
Η ενηλικίωση έρχεται μέσα από την απεμπλοκή και τον προσωπικό και καθολικό διαχωρισμό των συναισθημάτων. Η συμφωνία με τον εαυτό πραγματοποιείται από την συνολική οργανισμική αξιολόγηση μιας εμπειρίας ως ζωή που εξυπηρετεί την διατήρηση και την ανάπτυξη του οργανισμού ως όλου, ενσωματώνεται με την αξιολόγηση εμπειρίας που επιβεβαιώνει τον εαυτό και την αυτοαποδοχή. Παρά την αβεβαιότητα του μονοπατιού ή του στόχου, την εσωτερική μοναξιά και την μοναξιά της γνώσης, την αμφιβολία, τη σύγχυση, την οργή ή το φόβο, δημιουργεί την αυτοαποδοχή ως απόλυτη ανάγκη, καθοριστική και κινητήρια προς τα εμπρός, δημιουργεί το περιβάλλον ασφάλειας και αυτοεκτίμησης χωρίς προσαρτημένους όρους, χωρίς περιορισμούς.
Η γέννηση του θεϊκού παιδιού μετουσιώνεται από τα ύψη στο κέντρο του εαυτού, από το πάντρεμα της τάξης με το χάος, που έκανε την εμπειρία της διαδικασίας του πόνου και της σύνθεσης βιωματική γνώση, που έχει σπάσει τον καταναγκασμό του νόμου και έχει ελευθερωθεί. Έχει αποδεχτεί το σκοτάδι και το φως μαζί- τον πατέρα και τη μητέρα- και η ομορφιά του πόνου ως διαδικασία στην ισορροπία ήταν το δώρο που δυνάμωσε την ψυχή του.
Είναι αυτή η μοναδική διαδικασία εξατομίκευσης του Ενήλικου Εαυτού, όπου όλες οι πτυχές του φέρονται μαζί ως μία, χωρίς διαχωρισμό, με εμπιστοσύνη προς τα μπρος, που τον επιστρέφει στην ολότητα της γέννησης και τον συνδέει με τα βαθύτερα περιεχόμενα του ψυχικού κόσμου, που παρά το τραύμα της γέννησης αναγνωρίζει πως εκεί ανήκει, στο φως του πραγματικού του εαυτού, στο όλον.
Η Ζαχαρένια Γουβαλάρη είναι Κοινωνική Λειτουργός MSc Οικογενειακή Σύμβουλος MSc Διοικητής Υγείας
Επικοινωνία:
+30 6977444835
