today-is-a-good-day
22.1 C
Athens

O Henadz Aleinik στο ThePresident για τις διαδηλώσεις στη Λευκορωσία

Η κατάσταση έχει ως εξής στην Λευκορωσία. Διεξάγονται εκλογές, κερδίζει ο Λουκασένκο. Χιλιάδες άνθρωποι διαμαρτύρονται. Η Η αστυνομία επεμβαίνει, προκειμένου να διαλύσει τις διαδηλώσεις… και όλοι σιωπούν μέχρι τις επόμενες εκλογές. Μόνο που την τελευταία φορά, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

Toυ Henadz Aleinik*

Από τις 9 έως τις 11 Αυγούστου, οι συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών ήταν συνεχείς, ώσπου εμφανίστηκαν οι “αλυσίδες αλληλεγγύης”.

Η «αλυσίδα αλληλεγγύης» είναι μια ζωντανή αλυσίδα ανθρώπων, που στέκονται ειρηνικά στους δρόμους της πόλης. Οι πρώτες «αλυσίδες» σχηματίζονταν κυρίως από γυναίκες. Και αυτές οι αλυσίδες άλλαξαν τα πάντα… καθώς η γυναίκα είναι το φύλο στο οποίο απαγορεύεται η αστυνομία να χρησιμοποιεί βία.

Λοιπόν, τέτοιες «αλυσίδες» εμφανίστηκαν σε ολόκληρη τη χώρα και μέχρι το τέλος της εβδομάδας, σχεδόν 400 χιλιάδες άνθρωποι πήγαν στις διαδηλώσεις. Εργοστάσια, επιχειρήσεις και πολλές κυβερνητικές οργανώσεις απήργησαν.

Η κυβέρνηση ήταν πεπεισμένη ότι η διαμαρτυρία θα εξαφανιστεί σε μια εβδομάδα, αλλά σήμερα (27 Σεπτεμβρίου) είναι η 50η ημέρα των διαδηλώσεων. Οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους κάθε μέρα, αλλά δεν είναι πολυάριθμοι (και είναι λογικό. Έχουν τις εργασίες τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά και τη μελέτη αυτών). Όμως, τα Σαββατοκύριακα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν. Όσοι θέλουν να αλλάξουν κάτι στη Λευκορωσία δεν κάνουν κάτι άλλο τα Σαββατοκύριακα.

Τα Σάββατα, οι γυναίκες συγκεντρώνονται και διαμαρτύρονται όλες μαζί στις πόλεις τους. Τον πρώτο καιρό δεν τις άγγιζαν, αλλά τις τελευταίες δύο εβδομάδες, ξεκίνησαν οι συλλήψεις τους. Τις μεταφέρουν σε αστυνομικά τμήματα, τους, τις φορτώνουν με πρόστιμα για συμμετοχή σε μη εξουσιοδοτημένες συγκεντρώσεις και τις αφήνουν ελεύθερες.

Οι  διαδηλώσεις πραγματοποιούνται τις Κυριακές. Στο Μινσκ τουλάχιστον 100 χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν κάθε εβδομάδα (στην 1η και τη 2η διαμαρτυρία υπολογίζεται πως υπήρχαν περίπου 300 χιλιάδες). Και εάν παλαιότερες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο κέντρο της πόλης (σε εύκολα προσβάσιμα μέρη), τώρα δεν είναι έτσι.

Στρατιωτικοί και αστυνομικοί μπλοκάρουν δρόμους του κέντρου, από νωρίς το πρωί και κλείνουν επίσης τους σταθμούς του μετρό για να καταστήσουν δυσκολότερο για τους διαδηλωτές να φτάσουν στο χώρο των διαδηλώσεων. Χρησιμοποιούν στρατιωτικά οχήματα, συρματοπλέγματα, εμπόδια.

Οι κυβερνητικές συγκεντρώσεις πραγματοποιούνται τις καθημερινές. Σε αυτές συμμετέχουν οι εργαζόμενοι των κρατικών εταιρειών, οι περισσότεροι από τους οποίους αναγκάστηκαν σε αυτές τις συγκεντρώσεις με βία ή υπό πίεση (είτε συμμετέχετε, είτε θα απολυθείτε.).

Τέτοιες συγκεντρώσεις προσελκύουν λίγα άτομα, αλλά τα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια (δεν διαθέτουμε ιδιωτική τηλεόραση) μετατρέπουν τους αριθμούς των 5-7 χιλιάδων ατόμων σε 50-70 χιλιάδες.

Φυσικά, υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν τον Λουκασένκο. Κυρίως είναι άτομα ηλικίας 60 ετών και άνω, καθώς και νέοι από κυβερνητικούς δημόσιους οργανισμούς.

Φυσικά, δεν έχει υπάρξει καμία αντικυβερνητική διαδήλωση χωρίς συλλήψεις. Με μία αναζήτηση στο διαδύκτιο, μπορείτε να βρείτε πολλές φωτογραφίες όπου 3-4 αστυνομικοί επιτίθενται σε έναν διαδηλωτή ταυτόχρονα ή αρπάζουν ένα άτομο από τα χέρια και τα πόδια και τον σύρουν σε ένα όχημα.

Οι συλληφθέντες διαδηλωτές λαμβάνουν πρόστιμα από 50 $ έως 350 $ (ο μέσος πραγματικός μισθός στη Λευκορωσία τον Αύγουστο ήταν περίπου 415 $). Φυσικά, υπάρχουν δημόσιοι οργανισμοί που βοηθούν στην πληρωμή αυτών των προστίμων, αλλά δεν μπορούν να τους βοηθήσουν όλους.

Επίσης, η αστυνομία συλλαμβάνει  δημοσιογράφους. Διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι (φωτογράφοι, κάμεραμαν, ανταποκριτές) κρατούνται σε κάθε διαμαρτυρία. Η συνηθέστερη και επίσημη κατηγορία γι’ αυτούς είναι ότι συντονίζουν τις διαμαρτυρίες.

Η Λευκορωσία φημίζεται για το ισχυρό κομματικό κίνημα κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα υπάρχει πόλεμος, αν και όχι με τη συνήθη έννοια της λέξης.  Οι άνθρωποι οργανώνονται μέσα σε οικιστικές αυλές, διακοσμούν τις προσόψεις των σπιτιών με λευκά-κόκκινα-άσπρα σύμβολα, τραγουδούν επαναστατικά τραγούδια κ.λπ.. Είναι ένα δικό μας είδος καθημερινών διαμαρτυριών μέσα στις αυλές συνηθισμένων κτιρίων.

Τι διακρίνει τις διαμαρτυρίες στη Λευκορωσία το 2020 από τις διαμαρτυρίες το 2010, 2006, 2001 και τη δεκαετία του ’90; Ο ειρηνικός χαρακτήρας. Μετά το τέλος των διαδηλώσεων, οι άνθρωποι καθαρίζουν τα σκουπίδια. Εθελοντές φέρνουν νερό και φαγητό στις διαδηλώσεις. Οι οδηγοί ταξί βοηθούν τους διαδηλωτές να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Oι άνθρωποι, εδώ επιθυμούν να διαμαρτύρονται ειρηνικά.

Σε τελική ανάλυση, η ειρηνική διαμαρτυρία είναι μια ατμόσφαιρα εορτασμού και ελευθερίας, ενώ η διαμαρτυρία που καταλήγεις να πιάνεσαι στα χέρια φέρνει ατμόσφαιρα πολέμου και φόβου. Και οι άνθρωποι το καταλαβαίνουν.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω ότι παρά την ιστορική κλίμακα του κινήματος διαμαρτυρίας για τη Λευκορωσία, βρισκόμαστε στο αδιέξοδο. Οι άνθρωποι ξύπνησαν, είχαν το θάρρος να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους (συνήθως οι Λευκορώσοι είμαστε πολύ υπομονετικοί και ειρηνικοί άνθρωποι). Αλλά τι ακολουθεί;

Η κυβέρνηση αγνοεί τους διαδηλωτές και δεν μπαίνει σε διάλογο. Ο δικτάτορας Λουκασένκο έστεψε τον εαυτό του, κάλεσε προπαγανδιστές από τη Ρωσία (οι περισσότεροι δημοσιογράφοι μας έχουν εγκαταλείψει τη δουλειά τους από την κρατική τηλεόραση και το ραδιόφωνο) διαδίδουν προπαγάνδα ενάντια στον σκοπό των διαδηλώσεων και οι δυνάμεις ασφαλείας ασκούν πίεση στους διαδηλωτές με κάθε τρόπο.

“Τι έπεται;” είναι το ερώτημα μετά το πέρας κάθε διαδήλωσης.

*Ο Henadz Aleinik είναι Λευκορώσος, δημοσιογράφος

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ