Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου, κάπου σε κάποιο σχολείο, μαθητές και γονείς έχουν συγκεντρωθεί στο προαύλιο και περιμένουν τον ιερέα για να τελέσει τον Αγιασμό. Όλοι, ανεξαιρέτως, φορούν μάσκες. Οι γονείς συζητούν, τα παιδιά τρέχουν, παίζουν, γελούν, λένε το ένα στο άλλο πως πέρασαν το Καλοκαίρι, τα πρωτάκια “ψαρωμένα” ψάχνουν να βρουν τους φίλους τους από το προηγούμενο σχολείο, τα μεγαλύτερα πιο εξοικειωμένα, κάθονται με τις παρέες τους στις γωνίες των “παλιών”. Όλα με τις μάσκες τους…
Οι μάσκες είναι και το κύριο θέμα συζήτησης όλων. Τι θα γίνει, πως θα ανταποκριθούν τα παιδιά, πόσες ώρες θα τις φορούν, πόσες θα μοιραστούν από το υπουργείο (ακόμα δεν είχαν πάρει στα χέρια τους τις μάσκες – αλεξίπτωτα), αν θα τις φορούν και στα διαλείμματα ή μόνο στις τάξεις, πόσα παιδιά θα είναι σε κάθε τάξη και γενικότερα πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για τον καθένα η προσαρμογή στη νέα αυτή πραγματικότητα.
Ξαφνικά, κάνει την εμφάνισή του ένας οργίλος γονιός, χωρίς μάσκα, ο οποίος με γρήγορο βάδισμα και βρίζοντας έντονα αλλά χαμηλόφωνα, πλησιάζει το παιδί του, το αρπάζει από την παρέα των συμμαθητών του και το τραβάει προς την έξοδο του σχολείου.
Το παιδί τρομαγμένο από την αντίδραση του γονέα του, ρωτά “γιατί; γιατί; τι έκανα;” Ο γονέας, αμίλητος πια αλλά με μάτια που πέταγαν φωτιές, τραβάει από το χέρι, σχεδόν σέρνει, το σαστισμένο παιδί του, το οποίο πλέον κλαίει και επιμένει να ρωτάει “γιατί; γιατί; τι έκανα;”
Λίγο πριν φτάσει στην έξοδο, ο γονιός, τραβάει βίαια την μιας χρήσης μάσκα που φόραγε το παιδί του και βρίζοντας την πετάει κάτω και την πατάει με μανία, στρίβοντας το πόδι του, σαν να πατάει τσιγάρο, για να την λιώσει…
Το παιδί έχει μαρμαρώσει, κλαίει και κοιτά με γουρλωμένα μάτια τον γονιό του, ο οποίος του φωνάζει “έλα εδώ. Έλα εδώ. Φεύγουμε”. Το παιδί γύρισε κοίταξε τους συμμαθητές του και όλους τους άλλους, γονείς και εκπαιδευτικούς που ήταν στο προαύλιο και παρακολουθούσαν την σκηνή σαστισμένοι και προσπάθησε να ψελλίσει κάτι στον γονιό του. Αυτός όμως το είχε ήδη πλησιάσει, το είχε ξανααρπάξει από το χέρι και σχεδόν σέρνοντας, το πήγαινε στο αυτοκίνητό τους. Το “πέταξε” μέσα, έκλεισε με δύναμη την πόρτα, μπήκε στη θέση του οδηγού βρίζοντας, γκάζωσε και έφυγε σπινιάροντας…
Το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό και δεν συνέβη μόνο σε ένα σχολείο, αλλά σε πολλά. Είτε ακριβώς το ίδιο είτε με παραλλαγές…
Τα ερωτήματα που γεννώνται από το παραπάνω γεγονός είναι πολλά και είναι σχετικά ή και άσχετα, με την γνώμη ή θέση που έχει ο καθένας για την χρήση ή όχι της μάσκας. Καλώς ή κακώς, η απόφαση που καλούνται όλοι να εφαρμόσουν, εκπαιδευτικοί, μαθητές και φυσικά γονείς, είναι πως η χρήση μάσκας στα σχολεία είναι υποχρεωτική για όλους!
Και, ευτυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι η μάσκα, όσο δυσάρεστη και αν είναι, είναι ένα μέτρο προστασίας και όχι ένα μέσο ελέγχου και καθυπόταξης…
Πέραν όλων αυτών όμως, το σημαντικότερο όλων είναι ένα και μόνο ένα: Το παιδί… το κάθε παιδί που βιώνει σκηνές όπως η παραπάνω, τις οποίες θα “κουβαλά” για πάντα μέσα του… Το παιδί που ένιωσε ένοχο χωρίς να καταλαβαίνει γιατί… Το παιδί που θα ντρέπεται να αντικρίσει ξανά τους συμμαθητές και τους δασκάλους του… Το παιδί που δεν ξέρει γιατί του φέρθηκε έτσι ο γονιός του…
Η απάντηση του γονέα, αυτού τύπου, είναι προφανώς: “είναι παιδί μου και το κάνω και του λέω ότι θέλω. Και δεν θα φοράει μάσκα”…
Δυστυχώς, το θέμα δεν είναι αν το παιδί θα φοράει μάσκα ή όχι, αλλά πόσο σφιχτό είναι το φίμωτρο που βάζουν στο μυαλό του οι ίδιοι του οι γονείς…
