Η Ελλάδα του 2010-14 έβραζε από αγανάκτηση με τα μνημονιακα μέτρα και τις περικοπές μισθών και δώρων που είχαν αντίκτυπο σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Το κλίμα αυτό εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικά ο Σύριζα που από κόμμα του περιθωρίου, έφτασε να κυβερνήσει τη χώρα 4,5 συνεχόμενα χρόνια ακόμα κι αν χρειάστηκε να συμμαχήσει με τους ακροδεξιούς εθνικολαϊκιστές των Ανελ.
Του Κυριάκου Μπερμπερίδη*
Μετα την καταστροφική διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015, ο λογαριασμός μοιραία ανέβηκε και ο Σύριζα αναγκάστηκε να συμβιβαστεί φέρνοντας όμως δυο επιπλέον αχρείαστα μνημόνια, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια και προκαλώντας ταυτόχρονα ασύλληπτη ζημιά στην οικονομία που άλλοι την υπολογίζουν σε 100 και άλλοι όπως ο Τόμας Βιζερ του EuroWorking group, σε 200 δις ευρω.
Ο Σύριζα παγιδευμένος ανάμεσα στα ιδεοληπτικά του συμπλέγματα και τις απαιτήσεις των δανειστών, απέτυχε τραγικά στη διακυβέρνηση της χώρας όχι μόνο στην Οικονομία αλλά και στην Παιδεία, την Υγεία, τη διαχείριση κρίσεων, τις επενδύσεις, τις υποδομές.
Η Ελλάδα από ηγέτιδα δύναμη της νοτιοανατολικής Ευρώπης, μέσα σε λίγα χρόνια έγινε συνώνυμο ενός αποτυχημένου κράτους και ένας παρίας της Ευρώπης.
Η κρίση έφερε όμως κι ένα καλό καθώς η κοινωνία ωρίμασε έστω και βίαια, κατάλαβε ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και ότι για την πτώχευση της χώρας δεν έφταιγε καμμιά Μερκελ και κανένας Σόιμπλε αλλά οι χρόνιες παθογένειές της, όπως η διαφθορά, η κακοδιοίκηση, οι αναξιοκρατία, οι αθρόοι διορισμοί, οι 50ρηδες συνταξιούχοι.
Έχοντας πλέον στην ατζέντα του μόνο τη διαχείριση των νέων μνημονίων το αφήγημα του Σύριζα κατέρρευσε και η νίκη της Νέας Δημοκρατίας ήταν νομοτελειακά βέβαιη, όπως και συνέβη.
Η Ελλάδα του 2020, παρότι η χώρα δεν έχει επανέλθει ακόμα πλήρως στην κανονικότητα, μικρή μόνο σχέση έχει με αυτή του 2010-14.
Οι συνθήκες άλλαξαν, η κοινωνία εξελίχθηκε, η χώρα φαίνεται να στέκεται πια στα πόδια της μετα τη 10ετη επώδυνη κρίση και θα ανέμενε κανείς ότι και ο Σύριζα, ιδιαίτερα μετα και την κυβερνητική θητεία των 4,5 χρόνων, θα είχε προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και θα ασκούσε αυστηρή μεν αλλά εποικοδομητική αντιπολίτευση.
Έναν ολόκληρο χρόνο μετα τις εκλογές, φαίνεται όμως ότι στο κόμμα αυτό δεν έχουν ακόμα αναλύσει τις αίτιες της ήττας και αντιμετωπίζουν μια προφανή κρίση ταυτότητας και ένα τεράστιο έλλειμμα στρατηγικής καθώς πολιτεύονται ακόμα με τον ίδιο τρόπο που έκαναν και το 2010-2014, καταστροφολογωντας, λέγοντας τερατώδη και αυταπόδεικτα ψεμματα, συκοφαντώντας αντιπάλους, υπονομεύοντας τη χώρα όπως έκαναν με την κρίση του Έβρου και απειλώντας, όπως έκαναν στη διάρκεια της πανδημίας, με το βλακώδες όσο και ανήθικο, «μετα θα λογαριαστούμε».
Το 2010-14 η τακτική αυτή πέτυχε καθώς απευθυνόταν σε κόσμο που είχε εξοργιστεί με τα μέτρα και ο Σύριζα κατάφερε να κάνει ρεσάλτο στην εξουσία.
Σήμερα ο κόσμος θέλει ηρεμία, δουλειές και προοπτική.
Και αυτόν τον κόσμο ο Σύριζα δεν μπορεί να τον πείσει, καθώς εχει πια πολιτικό παρελθόν αλλά και γιατί μετα και τις τελευταίες δυσώδεις αποκαλύψεις, έχει μπει σ’ ένα θανάσιμο σπιράλ πολιτικής απαξίωσης, επιχειρώντας απεγνωσμένα ένα χοντροκομμένο ριφιφί επανόδου στην εξουσία .
Και ιστορικά, οι ριφιφηδες της εξουσίας, είχαν πάντοτε κακό πολιτικό τέλος.
*ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών και των Τομέων Πολιτικής Υποστήριξης και Υγείας της Νέας Δημοκρατίας.
