Η νέα χρονιά συνήθως δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να αναγεννηθούν, να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, να διορθώσουν τα λάθη τους, να προσπαθήσουν να γίνουν λίγο καλύτεροι.
Αυτό που ισχύει για τους ανθρώπους, ασφαλώς ισχύει και για τα κόμματα, τα οποία είναι ένα άθροισμα ανθρώπων και υποτίθεται ότι επιδιώκουν να γίνονται καλύτερα προκειμένου να εκφράσουν αποτελεσματικότερα εκείνους που εκπροσωπούν.
Ο κανόνας αυτός θα έπρεπε πρωτίστως να ισχύει για κόμματα τα οποία η χρονιά που μόλις έφυγε, τους άφησε τις βαθιές πληγές των αλλεπάλληλων αποδοκιμασιών της ελληνικής κοινωνίας. Ως εκ τούτου, θα περίμενε κανείς η νέα χρονιά να βρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια φάση εσωτερικής διεργασίας, προκειμένου να διορθώσει τα λάθη του και να γίνει καλύτερος, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο να καλύψει και το χάσμα που τον χωρίζει από την Ελληνική κοινωνία.
Αντί για αυτό, η αρχή του νέου έτους μας επιφύλαξε να δούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ βγαλμένο από τα παλιά, βγαλμένο από τις χειρότερες εποχές του, να χρησιμοποιεί τις πιο άγαρμπες πολιτικές μεθόδους, προκειμένου να εκθέσει τους αντιπάλους του και να καρπωθεί πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Ξεχωρίσαμε το Σαββατοκύριακο δύο ενδιαφέροντα περιστατικά:
- Το πρώτο αφορά δημοσίευμα Κυριακάτικης εφημερίδας που πρόσκειται στην Κουμουνδούρου, η οποία δεν δίστασε να στοχοποιήσει και πάλι συγγενή του πρωθυπουργού παραθέτοντας ξαναζεσταμένη σούπα δήθεν αποκαλύψεων που κινούνται στα όρια της γραφικότητας. Αξία δεν έχει αυτό καθ’ αυτό το δημοσίευμα το οποίο είναι αστείο, αλλά οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν (κατ ουσίαν από τον ΣΥΡΙΖΑ) για να πληγεί ο πρωθυπουργός. Επελέγη ένα πρόσωπο της οικογενείας του και με πρωτοσέλιδο χτύπημα στοχοποιείται όχι το πολιτικό υποκείμενο, αλλά “ο ανιψιός του Πρωθυπουργού”. Κάποτε, όταν τις περασμένες δεκαετίες ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Αριστεράς ασκούσε την πολιτική με τις αρχές της αστικής δημοκρατίας, το τμήμα δικαιωμάτων του έβγαζε τη μία ανακοίνωση μετά την άλλη, αν κάποιο κόμμα ή δημοσιογράφος τολμούσε να προσδώσει σε πολιτικό του αντίπαλο “οικογενειακή ευθύνη”, για πράξεις ή παραλήψεις κάποιου συγγενή του, πολύ περισσότερο αν οι πράξεις αυτές αφορούσαν την επαγγελματική του ενασχόληση ή αν ήταν δημοσιογραφικές ανοησίες όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Προφανώς, το τμήμα αυτό βρίσκεται πλέον σε πολιτικό βέρτιγκο, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα και τον πολιτικό αλλά και δημοσιογραφικό “πολακισμό”.
- Το δεύτερο περιστατικό που συνέπεσε με το προηγούμενο, αφορούσε μια ανάρτηση στα Social Media του πρ. Υπουργού Ν.Παππά, αρμόδιου επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ για τις σχέσεις της τότε κυβέρνησης με τα ΜΜΕ. Ο κ. Παππάς, χωρίς ντροπή, λες και δεν θα τον ανακάλυπταν, έκοψε και μοντάρισε όπως τον βόλευε ένα απόσπασμα δήλωσης του υπουργού ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη, στην οποία εμφανιζόταν να λέει ότι ικανοποιητικό εισόδημα για μια οικογένεια είναι τα 200 Ευρώ! Ο στόχος ήταν προφανής, ο κ. Παππάς ήθελε να παρουσιάσει ως ανάλγητο τόσο τον Άδωνι Γεωργιάδη, όσο και τη Ν.Δ. ευρύτερα. Όμως η αλήθεια ήταν ότι ο κ. Γεωργιάδης ουδέποτε είχε κάνει μια τέτοια δήλωση, αντίθετα είχε περιγράψει μια κατάσταση προσθέτοντας ότι ο ίδιος διαφωνεί με αυτήν.
Τα δύο αυτά περιστατικά, ανέδειξαν αυτό που φοβούνται οι περισσότεροι σοβαροί άνθρωποι: ότι παρά την δήθεν “κανονικοποίση” του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα αυτό παραμένει βαθιά λαϊκιστικό και διχαστικό, που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει πολιτικά ανήθικες μεθόδους όχι να να πείσει την κοινωνία για τις θέσεις του, αλλά για να αποδομήσει την ηθική των αντιπάλων του. Άλλωστε με αυτές τις μεθόδους αναρριχήθηκε στην εξουσία, με τις ίδιες μεθόδους επιχείρησε να παραμείνει γαντζωμένο σε αυτήν. Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει τα περίφημα παραμύθια περί “εξαγοράς βουλευτών” για να αποτρέψει την εκλογή του Σταύρου Δήμα στην προεδρία της Δημοκρατίας, τη σκευωρία της novartis, τη στοχοποίηση της συζύγου του νυν πρωθυπουργού, ή το κεντρικό του σύνθημά του “τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”;
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένα κανονικό κόμμα της αστικής δημοκρατίας, αλλά αν θέλει να το κάνει. Η άποψή μου είναι ότι ούτε μπορεί ούτε θέλει. Όσο στην ηγετική του ομάδα φιγουράρουν πρόσωπα σαν τον Πολάκη, όσο τα Μέσα του χρησιμοποιούν χυδαίες μεθόδους για να πλήξουν τους αντιπάλους τους, αλλά κυρίως, όσο δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι ο κόσμος τους τιμώρησε με τρεις απανωτές ήττες και γι αυτές του τις μεθόδους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει ένα κόμμα βγαλμένο από από το χειρότερο παρελθόν μας που δεν θα μπορεί καν να διεκδικήσει ρόλο στη σύγχρονη εποχή.
Θα ευχόμουν η εκτίμησή μου να είναι λανθασμένη. Δυστυχώς όμως, η νέα χρονιά ξεκίνησε για τον ΣΥΡΙΖΑ με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Ο σοφός λαός μας διαπιστώνει ότι όσα κάνεις στην αρχή του χρόνου θα σε συνοδεύουν για ολόκληρο το νέο έτος. Αν το ρητό αυτό επιβεβαιωθεί, φοβάμαι ότι η πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι πολύ ευχάριστη για τη συνέχεια…
Γιώργος Μουρούτης
