Επιτέλους ελήφθη η απόφαση για την άρση της μονιμότητας, αρχικά για τους νεοπροσλαμβανόμενους της ΔΕΗ, και ευελπιστούμε αυτό το μέτρο να επεκταθεί και σε άλλες κατηγορίες υπαλλήλων του δημοσίου τομέα και των ΔΕΚΟ. Ήταν καιρός να εκσυγχρονιστούμε και να αποτινάξουμε από την πλάτη μας την παλαιοκομματική νοοτροπία της ρουσφετολογίας και της θεσούλας στο δημόσιο, που εξασφάλιζε το ψηφουλίνι στους υποψηφίους πολιτικούς και τον μισθουλάκο στους βολεμένους.
Της Αλίκης Τσίκα
Και για να μην παρεξηγηθώ να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι βολεμένοι που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουλέψουν. Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες και στις ΔΕΚΟ που κατέχουν άριστη μόρφωση, είναι πλήρως καταρτισμένοι στο αντικείμενό τους και δουλεύουν νυχθημερόν για να καλύψουν κενά και παραλήψεις του κράτους αλλά και των συναδέλφων τους. Το να βάζουμε λοιπόν όλους τους «δημόσιους» στο ίδιο τσουβάλι είναι σαφώς άδικο. Άλλωστε ρουσφέτια και γνωριμίες υπάρχουν και στον ιδιωτικό τομέα, όπου είναι πολλές οι περιπτώσεις ανθρώπων που επιβιώνουν εις βάρος των υπολοίπων.
Ακριβώς όμως επειδή δεν είναι όλοι ίδιοι, η αξιολόγηση πέραν και πάνω από κομματικά και πολιτικά κριτήρια και η δίκαιη και στοχευμένη επιβράβευση των εργαζομένων, είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο δημόσιος τομέας για να εκσυγχρονιστεί και να παράξει έργο. Και ακριβώς εδώ υπεισέρχεται το μέτρο της άρσης της μονιμότητας, ως μέτρο δικαιοσύνης. Όσο σκληρό και αν ακουστεί όποιος δεν παράγει, όποιος δεν δουλεύει, πολύ απλά δεν θα κατέχει μια θέση εργασίας εις βάρος των υπολοίπων. Αφενός γιατί εκεί έξω υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι με εξαιρετικά προσόντα που παραμένουν άνεργοι, ενώ κάποιοι κάθονται και αφετέρου γιατί είναι άδικο άλλοι να βγάζουν τη δουλειά και άλλοι να καρπώνονται τα οφέλη.
Πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι η Κυβέρνηση νομιμοποιεί τις απολύσεις ή ότι αφήνει παράθυρο για την εκμετάλλευση των εργαζομένων και λοιπές γνωστές και χιλιοειπωμένες πολιτικές καραμελίτσες, που ακούμε κατά καιρούς από διάφορους που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την πολιτική τους ύπαρξη. Δυστυχώς όμως για αυτούς η αλήθεια είναι, ότι κανείς δεν έχει πρόθεση για όλα τα παραπάνω και ότι αυτό ήταν ένα μέτρο που έπρεπε να έχει παρθεί εχθές.
Διότι γενιές ολόκληρες Ελλήνων μεγάλωσαν με το όνειρο να μπουν στο δημόσιο για να λύσουν το πρόβλημα της ζωής τους, να εισπράττουν το μισθό βρέξει, χιονίσει και μην έχουν και καμία ευθύνη για την παρακμή του κράτους γιατί με το τέρας της γραφειοκρατίας άντε να βρεις άκρη, ποιος από όλους τους μόνιμους δημόσιους δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Ευθύνες δεν αποδίδονταν γιατί και να αποδοθούν δε θα γίνει και τίποτα, αφού η θεσούλα είναι κατοχυρωμένη και το πολύ πολύ να τους κάνουν καμία μετάθεση και σιγά τι έγινε.
Ειλικρινά θέλω να δω πως θα λειτουργήσουν από εδώ και στο εξής όλοι όσοι θα εισέρχονται – αρχικά στη ΔΕΗ, όπως είπαμε – και θα γνωρίζουν ότι όπως όλοι, μα όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, έτσι και αυτοί, αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, απλώς θα φύγουν. Δικαίωση σίγουρα για όλους όσους σηκώνουν τα βάρη της απραξίας των υπολοίπων τόσα χρόνια, κίνητρο ή ανασταλτικός παράγων για κάποιους άλλους. Μένει να αποδειχθεί στα επόμενα χρόνια και προσωπικά ευελπιστώ στην επέκταση του συγκεκριμένου μέτρου.
