24η Πανελλαδική («Παλλαϊκή») Απεργία την προηγούμενη βδομάδα. Έτσι διαβάζαμε στα δημοσιεύματα των Μ.Μ.Ε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για μία σαφή αντίστιξη μεταξύ διακήρυξης και πραγματικότητας. Οι εικόνες που γρήγορα δημοσιεύτηκαν έδειξαν κάποιες δεκάδες ανθρώπους -που απολαμβάνουν συνδικαλιστικών αδειών ( ; ) – να απεργούν κατά ενός νομοσχεδίου που δεν έχει καν κατατεθεί στη Βουλή. Μία εικόνα χίλιες λέξεις. Μερικές εικόνες, έργω χλευασμός του συνδικαλισμού εν Ελλάδι. Και γιατί απεργούν; Διότι μόλις αυτό το νομοσχέδιο ψηφιστεί θα έχει επέλθει ένας ριζικός εκδημοκρατισμός του συνδικαλιστικού πλαισίου.
Του Ιωάννη Π. Χουντή, Προέδρου του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών «ΚΕΝΤΡΟ ΑΣΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ»
Το νομοσχέδιο τονίζει αυτό που τόσες διεθνείς μελέτες (World Economic Forum, World Bank κ.α.) υπογραμμίζουν: πως δεν είναι λίγες οι φορές που τα εργατικά σωματεία (βλ. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, κ.α.) και οι συντεχνίες έχουν θέσει ένα μεγάλο φράγμα και ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στην οικονομική πρόοδο αυτής της χώρας με τις απαράδεκτα -μειοψηφικές- πρακτικές τους. Φυσικά η θεμελιώδης, ιστορική και ουσιαστική, αρχή της δημιουργίας τους είναι η προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων των μελών τους. Όμως, τα εργατικά σωματεία και οι συντεχνίες οφείλουν να υπηρετούν τα συμφέροντα των μελών τους αλλά και της κοινωνίας γενικότερα. Αλλιώς οδηγούμαστε σε κοινωνικούς αυτοματισμούς. Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που προωθείται μία μεταρρύθμιση με δίκαιο και νόμιμο τρόπο να επεμβαίνουν με απεργίες με σκοπό να την αποτρέψουν ασκώντας κοινωνικές πιέσεις. Τελικά, το μόνο που κάνουν, είναι να ταλαιπωρούν τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων.
Σπεύδουμε σε έναν αναγκαία αφορισμό: το δικαίωμα της απεργίας είναι ένα κεκτημένο του φιλελευθέρου πολιτισμού και δεν θα πρέπει να καταργηθεί σε καμία Δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της. Η χρήση της απεργίας, όμως, οφείλει να είναι λελογισμένη και να μην δημιουργεί ευρύτερα προβλήματα στη κοινωνία. Πάρτε ως παράδειγμα τη σημερινή απεργία: οι οδηγοί των μέσων μαζικής μετακίνησης αποτελούν μία ακόμα από τις πολλές κατηγορίες, των οποίων οι απεργίες στέκονται εμπόδιο στα κοινωνικά δικαιώματα και συμφέροντα.
Ένα χρήσιμο ιστορικό παράδειγμα με τους αναπόφευκτους αναχρονισμούς: οι απεργίες των εργατών κάρβουνου στην Μεγάλη Βρετανία την δεκαετία του 1980. Οι λεγόμενες NUM strikes αποτελούσαν χαρακτηριστική περίπτωση εκβιαστικών απεργιών, οι οποίες έθεταν σε κίνδυνο την οικονομία της χώρας και εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα λίγων και δυνατών «εργατοπατέρων» όπως ο Arthur Scargill. Η φιλελεύθερη και τολμηρή Κυβέρνηση της Margaret Thatcher επέφερε τον ριζικό εκδημοκρατισμό των εργατικών σωματείων και καθιέρωσε σαφείς και συγκεκριμένους κανόνες κάτω από τους οποίους θα εγκρίνεται ή θα απορρίπτεται μία απεργιακή κίνηση. Λόγου χάρη, η ανάγκη πλειοψηφίας επί του συνόλου των μελών και όχι επί των παρισταμένων μελών ήταν μία σημαντική και ρηξικέλευθη κίνηση.
Στην χώρα μας τα συντεχνιακά συμφέροντα είναι ισχυρά και δεν έχουν αντιμετωπιστεί πλήρως. Οι απεργίες, όπως τις γνωρίζουμε στην Ελλάδα, οι κοινωνικές εγωιστικές πιέσεις θέτουν εμπόδια στον εκδημοκρατισμό της αγορά και στις ιδιωτικοποιήσεις που μόνο βοηθούν το ελληνικό κράτος να αποβάλλει το πρόσθετο και ζημιογόνο βάρος. H παρούσα Κυβέρνηση έχει την ιδεολογική βάση να προχωρήσει τις ιδιωτικοποιήσεις και τον εκδημοκρατισμό των σωματείων που αποτελεί πάγιο και διαχρονικό αίτημα στη χώρα μας από όλους τους σκεπτόμενους πολίτες.
Η αξιωματική Αντιπολίτευση μπορεί να υποστηρίζει οποιαδήποτε απεργιακή κίνηση χωρίς να εξετάζει τα κίνητρα και τα επιχειρήματα αλλά οι κυβερνητικές δυνάμεις θα πρέπει να προχωρήσουν και να μην επιτρέψουν να γίνει το κράτος δέσμιο και αιχμάλωτο των συντεχνιακών συμφερόντων κάποιων λίγων. Για αυτό και οι ρυθμίσεις για ηλεκτρονικά μητρώα μελών και ηλεκτρονικές ψηφοφορίες ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των συμμετεχόντων κινούνται προς την ορθή κατεύθυνση. Μένει η εφαρμογή…
Υ.Γ. Και ένα μάλλον ρητορικό ερώτημα: μπορεί να απεργήσει ένας ιδιωτικός υπάλληλος; Επειδή η απάντηση είναι προφανής, καλύτερα ας μιλάμε για δημόσιο συνδικαλισμό…
