Αφήνοντας πίσω μας τα χρόνια διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, σιγά σιγά αρχίζουμε να μετράμε πληγές και σημαντικές απώλειες. Μια εκ των σημαντικότερων είναι το πισωγύρισμα της εργασιακής πραγματικότητας στην Ελλάδα, πολλά μα πολλά χρόνια πίσω.
Μέσα στο ευρύτερο παραλήρημα της απαξίωσης θεσμών όπως η μόρφωση, η αριστεία, η παιδεία, η δικαιοσύνη και πολλών άλλων «εχθρών» της προηγούμενης Κυβέρνησης, θυσιάστηκε ευχαρίστως και η όποια αξιοκρατία μας είχε απομείνει. Στην προσπάθεια επικράτησης του «μετρίου» και την καταρράκωση του πτυχιούχου, ποινικοποίησαν την υψηλή μόρφωση ως ακροδεξιά, σνομπ και αντιλαϊκή κουλτούρα και νομιμοποίησαν – επέβαλλαν τους πάσης φύσεως ανειδίκευτους σε κυβερνητικές και όχι μόνο θέσεις.
Παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας μας μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, ήταν το brain drain, δηλαδή η μαζική φυγή πτυχιούχων από τη χώρα (οι οποίοι συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη άλλων χωρών), όχι μόνο δεν παρθηκε ούτε ένα μέτρο για να γυρίσουν αυτά τα παιδιά πίσω, άλλα καταδίκασαν όσους έμειναν στη χώρα, σε συνθήκες τριτοκοσμικής και πλήρως αναξιοπρεπούς εργασίας, η οποία δεν αρμόζει ούτε στις ικανότητες, αλλά ούτε φυσικά και στους κόπους που είχαν καταβάλει για να αποκτήσουν την μόρφωση που έχουν.
Στον ιδιωτικό τομέα οι νέοι εξαναγκάζονται σε εργασία με πολύ χαμηλές αμοιβές και τη διαρκή απειλή της απόλυσης λόγω περικοπών, έχοντας επιπρόσθετα να αντιμετωπίσουν τους εργοδότες, οι οποίοι φροντίζουν να τους υπενθυμίζουν, ότι και χάρη τους κάνουν με την ανεργία που υπάρχει και να μην τολμήσουν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο γιατί πρέπει να λένε και ευχαριστώ αφού έχουν μια δουλίτσα.
Στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα οι νέοι που απασχολούνται κυρίως μέσω εταιρειών ενοικίασης προσωπικού (δουλέμποροι στην πραγματικότητα), υποχρεούνται κατέχοντας ένα και δύο πτυχία ο καθένας, να «υπηρετούν» τους μόνιμους υπαλλήλους, κάποιοι εκ των οποίων δεν είναι κάτοχοι όχι μόνο κάποιου πτυχίου, αλλά ούτε των βασικών τεχνολογικών γνώσεων που απαιτούνται στην εποχή μας και να αμείβονται με το ένα τρίτο του μισθού των μόνιμων υπαλλήλων.
Με τη μόνη διαφορά ότι ο ιδιωτικός τομέας έχει αποδείξει στα χρόνια, ότι μπορεί να προσαρμόζεται στην αγορά και αντιστοίχως να επιβραβεύει τους εργαζόμενους και να αυξάνει τα κίνητρα και την παραγωγικότητα όταν αυτό επιτρέπεται από τις οικονομικές συνθήκες, κάτι που δεν συμβαίνει στο δημόσιο τομέα.
Διότι στη λεγόμενη «ιερή αγελάδα» του δημοσίου δεν έχει υπάρξει ουδέποτε αξιολόγηση εργαζομένων με αντικειμενικά κριτήρια, παρά μόνο με κομματικές – πολιτικές παραμέτρους (ναι βίσματα εννοώ) και άρα δεν υπάρχει κανενός είδους επιβράβευση για τους πραγματικά παραγωγικούς υπαλλήλους, διότι σε πολλές περιπτώσεις, ας μη γελιόμαστε, τη δουλειά αυτών των υπαλλήλων την καρπώνονται άλλοι και την «πουλάνε» και πολύ ακριβά μάλιστα.
Λυσσάξανε κυριολεκτικά όλοι εν μέσω της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου, να “αποσπάσουν” από τη νέα πλέον Κυβέρνηση τη διαβεβαίωση ότι δεν θα τολμήσει να πειράξει το “ιερό δημόσιο” και προς Θεού πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 2019. Σε μία Ελλάδα που διψά για ανάπτυξη, επενδύσεις και οικονομική άνθιση, το πρώτο μας μέλημα είναι μην και αξιολογήσει κανείς τον απόφοιτο το εξατάξιου Γυμνασίου που κατέχει θεσάρα στο δημόσιο και ζει από τους φόρους των νέων πτυχιούχων των 700 και 800 ευρώ, τους οποίους θέλει να τους έχει και στο τρέξιμο.
Από την άλλη πολύ θα θέλαμε να δούμε όλοι μας κάποια στιγμή μία Κυβέρνηση, που για μία φορά στην ιστορία της χώρας μας, δε θα υπολογίσει το λεγόμενο πολιτικό κόστος και τα “ψηφουλίνια” και θα τολμήσει να αποδώσει τη κοινωνική και εργασιακή δικαιοσύνη, που αξίζει σε όλους. Διότι επιλεκτική εργασιακή δικαιοσύνη και κομματικές τοποθετήσεις – αξιολογήσεις, βλέπουμε όλοι μας διαχρονικά να συμβαίνουν, όμως το “μαχαίρι στο κόκκαλο” δεν έφτασε ποτέ.
Αν θέλουμε τους νέους ανθρώπους πίσω στη χώρα μας, εκτός από οικονομική ευμάρεια και ανάπτυξη, θα πρέπει να τους δώσουμε και την εργασιακή αξιοπρέπεια και αξιοκρατία την οποία δικαιούνται. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όταν ρωτάς αυτούς τους ανθρώπους γιατί δεν γυρίζουν πίσω, τις 9 από τις 10 φορές η απάντηση είναι, γιατί πολύ απλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει αξιοκρατία. Και πως να υπάρξει θα συμπληρώσω εγώ, όταν ακόμα μπορεί η “τριετία” και το βίσμα, να καπελώνει τα πτυχία και την εργασιακή εμπειρία και αποδοτικότητα.
