Με το «καλημέρα» ξεκίνησαν τα όργανα της κριτικής έναντι της νέας Κυβέρνησης με αφορμή την τοποθέτηση τεχνοκρατών σε καίριες διοικητικές θέσεις. Πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν τους εν λόγω ανθρώπους, ότι στερούνται πολιτικής εμπειρίας ή ότι θα φανούν κατώτεροι των πολιτικών και κυβερνητικών περιστάσεων.
Της Αλίκης Τσίκα
Αρχικά να πούμε ότι ο όρος «τεχνοκράτης» δεν είναι ίσως και ο πιο αντιπροσωπευτικός στο επίπεδο ότι φαντάζει απόμακρος και δυσνόητος στο ευρύ κοινό. Ο τεχνοκράτης δεν είναι άλλος από τον εξειδικευμένο πτυχιούχο, που έχει δαπανήσει ενέργεια, χρόνο και κόπο για να μπορεί να λέει ότι κατέχει μία συγκεκριμένη γνώση και τις ικανότητες να διαχειριστεί μία συγκεκριμένη κατάσταση. Είναι ο ακριβώς αντίθετος άνθρωπος από τον ξερόλα φωτεινό παντογνώστη που χωρίς να κατέχει μία επιστήμη ή μια συγκεκριμένη γνώση, αυτοδιαφημίζεται ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα και να τα κάνει όλα καλά.
Δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα όπου χρόνια τώρα τείνουν να επικρατούν οι απανταχού «ξερόλες», που αναλαμβάνουν θεσούλες πάσης φύσεως με την επικοινωνιακή ή βισματική τους ικανότητα και με υποσχέσεις του τύπου «θα τρίβετε τα μάτια σας». Η αλήθεια είναι ότι αυτή η νοοτροπία αποτελεί σε μεγάλο βαθμό και την αιτία που μας οδήγησε σαν χώρα ένα βήμα πριν την καταστροφή και η αιτία που συνεχίζει η χώρα μας να πάσχει σε τομείς της δημόσιας και όχι μόνο διοίκησης.
Διότι πολύ απλά δεν μπορούμε όλοι να τα κάνουμε όλα. Ο γιατρός θα χειρουργήσει, ο δικηγόρος θα αγορεύσει, ο οικονομολόγος θα χαράξει οικονομική πολιτική, ο δημοσιογράφος θα ασκήσει δημόσια κριτική, ο πιλότος θα πετάξει το αεροπλάνο κ.ο.κ. Δεν νομίζω ότι κάποιος από εμάς θα ζητούσε ποτέ να τον χειρουργήσει ένας κυβερνήτης αεροσκάφους ή αντίστροφα να πετάξει το αεροπλάνο ο γιατρός, όσο κορυφαίος και αν είναι στο είδος του. Γιατί λοιπόν μας ενοχλεί τόσο πολύ η στοχευμένη τοποθέτηση ανθρώπων που έπραξε ο νέος Πρωθυπουργός;
Ίσως γιατί η νοοτροπία του λαϊκισμού που – ας μη γελιόμαστε υποβόσκει χρόνια στην ελληνική κουλτούρα – και την οποία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η προηγούμενη Κυβέρνηση, είναι μια νοοτροπία που βολεύει πολλούς, καθώς τους δίνει το άλλοθι να παρασιτούν εις βάρος άλλων. Και μάλιστα σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, που φτάσαμε στην Ελλάδα να διώχνουμε μόνοι μας τους κορυφαίους, σε κάθε είδος, επιστήμονες και να προάγουμε τους «έλα μωρέ που χρειάζομαι και πτυχίο, έχω εμπειρία στη ζωή εγώ».
Ωραία τα «παιδιά του λαού» δε λέω, αλλά όχι για να κατέχουν διοικητικές θέσεις από τις οποίες κρίνεται η τύχη ενός ολόκληρου λαού. Κατά τα άλλα μας ενοχλούσε η κριτική των Ευρωπαίων στα πρώτα χρόνια της κρίσης που χαρακτήριζε τους Έλληνες ως τεμπέληδες και βολεψάκηδες.
Τους επιβεβαιώσαμε στο μέγιστο βαθμό τα προηγούμενα χρόνια, είτε μας αρέσει να το παραδεχόμαστε είτε όχι. Όταν παροπλίζεις και υποβαθμίζεις εσκεμμένα ειδικευμένους επαγγελματίες και επιστήμονες και τους αναγκάζεις να ζητιανεύουν ένα πενιχρό μισθό προκειμένου να ζήσουν, ενώ ταυτόχρονα τα «καφενεία» αμείβοντα πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες που ούτε ξέρουν να προσφέρουν, αλλά ούτε θέλουν και να προσφέρουν, τότε δε σου φταίει κανένας που σε λέει τεμπέλη.
Είναι αδύνατον σαν χώρα να πάμε μπροστά αν δεν κατανοήσουμε ότι η εξειδίκευση δεν είναι εχθρός, ούτε κοινωνικός ρατσισμός, αλλά κορμός της κοινωνικής οργάνωσης και της γενικότερης οργάνωσης ενός Κράτους. Το «έκαστος στο είδος του» καλό θα είναι κάποια στιγμή να γίνει μία βαθιά πεποίθηση της ελληνικής κουλτούρας που θα σταματήσει να δαιμονοποιεί ότι θεωρεί ανώτερο. Πρέπει να μάθουμε ότι ο δρόμος προς την άνοδο –προσωπική, κοινωνική και κρατική- δεν είναι και δε θα πρέπει να είναι εύκολος αλλά αξιοκρατικός.
