Με την ευκαιρία την «ανανέωσης» του ποινικού κώδικα, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και αλλαγές που αφορούν τον Κ.Ο.Κ., ας συζητήσουμε λίγο για τον τρόπο και την νοοτροπία του μέσου Έλληνα οδηγού.
Διαβάζω ότι ο νέος Κ.Ο.Κ. προβλέπει και πρόστιμο για τους «κουρασμένους» οδηγούς. Αρχικά ας ξεκινήσουμε από το πώς δύναται να καταλάβει η τροχαία το αν ο οδηγός είναι κουρασμένος ή όχι. Υπάρχει κάποιος τρόπος μέτρησης της κούρασης τον οποίο δεν γνωρίζουμε έως τώρα;
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Βεβαίως μιλούμε για «αστεία» πράγματα, την στιγμή που πρώτον η παρουσία της τροχαίας στους δρόμους είναι ελλιπής και δεύτερον ο μέσος Έλληνας οδηγός ακόμη δεν έχει κατανοήσει την αναγκαιότητα του να μην οδηγεί μεθυσμένος, αγκαλιά με το κινητό, χωρίς ζώνη ή κράνος, με τα παιδιά του σωστά «ασφαλισμένα» εντός του οχήματος, άρα το να οδηγεί κουρασμένος μάλλον αφορά Σουηδούς και όχι Έλληνες πολίτες.
Ας αναλογιστούμε πρώτα πόσες είναι οι φορές που έχουμε δει παιδιά μέσα σε αυτοκίνητα να κρέμονται από τα παράθυρα ή να στριμώχνονται ανάμεσα στις δύο μπροστινές θέσεις ή ακόμη χειρότερα να είναι «τρικάβαλο» πάνω στα δίκυκλα. Όταν ακόμη λοιπόν δεν έχουμε ανακαλύψει τον τρόπο να πείσουμε τον κόσμο, ότι ΟΧΙ δεν μπορείς να κουβαλάς το παιδί σου σαν σακί πάνω στο δίκυκλο, ούτε για πενήντα μέτρα, το σημαντικότερο μας πρόβλημα είναι η υποτιθέμενη κούραση του οδηγού;
Δεν έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε τη γενικότερη «οδηγική νοοτροπία» που οδηγεί σε τέτοιους είδους φαινόμενα. Αυτήν τη νοοτροπία που θέλει «μάγκα» αυτόν που κάνει σφήνες και κόντρες με το γνωστό αυτοκίνητο με τα μπλε φωτάκια και το ελληνάδικο στη διαπασών, αλά greek lover, και αγνοεί το γεγονός ότι μπορεί να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Η κουλτούρα του «έλα μωρέ, δε βαριέσαι» δυο ποτηράκια ήπιαμε, τη στιγμή που αδυνατεί να δει, ότι όταν θα καταλάβεις πόσο μεθυσμένος είσαι στο δρόμο, δυστυχώς θα είναι πολύ αργά. Και φυσικά στήνουμε και ένα πρόχειρο καβγαδάκι με την τροχαία όταν μας πιάσει μεθυσμένους γιατί σιγά, δεν έγινε και τίποτα. Μα αυτός είναι ο στόχος της πρόληψης και της νομοθεσίας, να προλάβει να μην γίνει τίποτα και όχι να έχει έτοιμο το ασθενοφόρο για όταν συμβεί το κακό.
Ειδική μνεία να κάνουμε και για τις φίλες γυναίκες οδηγούς, που προσωπικά δεν συμφωνώ με τη ρατσιστική μας αντιμετώπιση από το αντίθετο φύλο, όσον αφορά στην οδηγική μας ικανότητα, δεν μπορούμε όμως να μην παραδεχτούμε ότι δεν το λες και οδηγική αριστεία, το να βάζεις μάσκαρα και κραγιονάκι ενώ «τσουλάς» στην Κηφισίας. Μια χαρά μπορείς να τα βάλεις και πριν πιάσεις το τιμόνι ή αφού παρκάρεις. Κανείς δε θα σας παρεξηγήσει κορίτσια αν δεν είναι η βλεφαρίδα κάγκελο την ώρα που αλλάζετε ταχύτητα.
Θα πει κάποιος, και πως θα το τραβήξω εγώ το στόρι μέσα από το αυτοκίνητο, με το τραγουδάκι να παίζει; Δεν πρέπει να θέλεις να το τραβήξεις είναι η μόνη απάντηση. Έχουμε κυριολεκτικά βαρεθεί να βλέπουμε στους δρόμους αποπροσανατολισμένους «αυτοσκηνοθέτες», που δε βλέπουν φανάρια, σήμανση, εμπόδια και πεζούς, γιατί είναι απασχολημένοι στην οθόνη τους.
Η ενασχόληση με την οθόνη, δεν είναι ένα άθλημα στο οποίο επιδιδόμαστε όσο οδηγούμε. Όλοι κατανοούμε ότι πλέον έχει γίνει προέκταση του χεριού μας, αλλά πόσο δύσκολο είναι να μην απαντήσεις σε ένα μήνυμα ή ένα τηλεφώνημα την ώρα που οδηγείς και να μην τραβήξεις στόρι το μποτιλιάρισμα στο δρόμο (που μεταξύ μας δεν είναι και είδηση, κάθε μέρα πρώτη – δευτέρα είμαστε όλοι). Διότι είτε το θέλεις είτε όχι, όσο καλός οδηγός και αν είσαι, θα αποσπαστεί η προσοχή σου και την στιγμή που θα χρειαστεί να αντιδράσεις στο δρόμο, το μυαλό σου θα είναι απασχολημένο αλλού.
Μπορεί να πιστεύουμε ότι δεν μας επηρεάζει και πολύ η χρήση του τηλεφώνου κατά την οδήγηση, όμως αν βρίσκεται κανείς πίσω από οδηγό που ασχολείται με το κινητό του, παρατηρεί εύκολα, ότι συνήθως δεν ξέρει σε ποια λωρίδα βρίσκεται, πατάει φρένο στο πουθενά, χάνει τις στροφές, ξεχνάει το φλάς (το οποίο δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο στο αυτοκίνητο, να το πούμε και αυτό), και γενικότερα συμπεριφέρεται σαν να κάνει συγκρουόμενα στα «Αηδονάκια».
Και επειδή η συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα κανονικά θα έπρεπε να κρατήσει πολύ περισσότερο και σαφώς να βρεθεί ένας τρόπος, κρατικός και μη, για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία επιτέλους, θα κλείσω με μια σημαντική υπενθύμιση, που δεν είναι άλλη από το ότι οι διαβάσεις πεζών δεν είναι άσπρες γραμμές διακόσμησης στην γκρι άσφαλτο. Έχουν μια χρησιμότητα, η οποία είναι όταν τις βλέπει ο οδηγός να πατάει αυτομάτως φρένο και να αφήνει τους πεζούς να διασχίσουν το δρόμο. Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί στην Ελλάδα όπου υπάρχει διάβαση ή κάνουμε ότι δεν την βλέπουμε ή ακόμη χειρότερα γκαζώνουμε για να μην τυχόν και διανοηθεί κανείς και πατήσει πόδι στην άσφαλτο. Αν δε τολμήσει, τον βρίζουμε και από πάνω.
Όταν λοιπόν δεν μπορούμε να ελέγξουμε όλα τα παραπάνω και να πείσουμε τους οδηγούς, ότι έχουμε προ πολλού αφήσει πίσω μας «τον άνθρωπο του Νεάτερνταλ» και άρα κάποια πράγματα θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι θα ασχοληθεί κάποιος με την κούραση; Διότι όλα τα πράγματα πρέπει να έχουν μία λογική σειρά. Πρώτα κατανοεί κάποιος ότι δεν πιάνει τιμόνι με το τζιν-τόνικ αγκαλιά, ότι δεν βάζει τα παιδιά του όπου και όπου, ότι διάβαση σημαίνει προτεραιότητα στον πεζό, ότι όταν στρίβω πρέπει να ανάψω φλας και μετά αν δεήσουμε να τα δούμε όλα αυτά, άντε να αναλύσουμε και τις επιπτώσεις της κούρασης στην οδήγηση.
