Το brain drain ή πιο απλά το «τρεχάτε ποδαράκια μου μακριά από την ψωροκώσταινα», όντας ένα σοβαρότατο ζήτημα πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης του Κράτους, εν μέσω προεκλογικής επιχειρηματολογίας, αναδεικνύεται έντονα, αναζητώντας επιτακτικά λύση. Επί της ουσίας όμως δεν έχουμε ακούσει κανέναν σοβαρό λόγο για να πεισθούμε ότι η επιστροφή αξίζει να γίνει σύντομα πραγματικότητα.
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Όντας η ίδια νέος άνθρωπος, που ζει και εργάζεται στη χώρα που βάναυσα ανάγκασε την πλειοψηφία των συνομηλίκων μου, φίλων, γνωστών, συμμαθητών ή απλώς ηλικιακών «συνοδοιπόρων», να εγκαταλείψουν τρέχοντας τη χώρα τους, δυστυχώς δεν ακούω και δε βλέπω τίποτα ουσιαστικό για να τους πω κι εγώ με τη σειρά μου «γύρνα μωρέ πίσω, είναι καλύτερα τα πράγματα».
Μάλιστα σε μία πρόσφατη ευκαιρία που μου δόθηκε για να συνομιλήσω και να θέσω τον εν λόγω προβληματισμό μου, σε πολιτικό εκπρόσωπο, λέγοντας του ότι εγώ δεν θα μπορέσω να προσφέρω στα παιδιά μου, έστω και τα μισά από αυτά που προσέφεραν οι γονείς μου σε εμένα, η απάντησή του ήταν «Αυτό είναι το τίμημα του ότι έμεινες στη χώρα»!
Περιττό να αναφέρω ότι η απάντηση αυτή, αφού με άφησε κυριολεκτικά άφωνη για κάποια δευτερόλεπτα, ύστερα με εξόργισε και με έβαλε στη διαδικασία να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς μου είπε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. 1. Κακώς δεν έφυγες κι εσύ τρέχοντας και 2. Μη γυρίσει κανένας νέος πίσω.
Είστε σοβαροί; Έχετε 450.000 Έλληνες επιστήμονες που εργάζονται και συγκεκριμένα διαπρέπουν στο εξωτερικό, και ένα τεράστιο ποσοστό ανέργων πτυχιούχων που παλεύουν να επιβιώσουν στη χώρα, με δεξιότητες, όρεξη για δουλειά, αξιοπρέπεια και μόρφωση υψηλού επιπέδου. Ακούτε τι λέτε;
Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Τι σημαίνει να είσαι νέος πτυχιούχος εργαζόμενος στην Ελλάδα σήμερα. Αρχικά είσαι πολύ τυχερός αν εργάζεσαι στον τομέα τον οποίο έχεις σπουδάσει και δεν απασχολείσαι περιστασιακά σε επαγγέλματα εστίασης και τουριστικού ενδιαφέροντος. Δεύτερον είσαι τυχερός αν αμείβεσαι στοιχειωδώς – και μόνο στοιχειωδώς γιατί επαρκώς ΔΕΝ αμείβεται κανείς μας- και φυσικά αν πληρώνεσαι κανονικά κάθε μήνα, χωρίς καθυστερήσεις, παρακάλια και αναμονή. Τρίτον είσαι τυχερός αν είσαι ασφαλισμένος.
Και τώρα έρχονται οι «παράπλευρες απώλειες». Ασφαλισμένος που; Σε μία δημόσια υγεία που είναι ανύπαρκτη και στην οποία δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο; Άρα όχι αγαπητοί κυβερνώντες, δεν είμαστε ασφαλισμένοι και δεν απολαμβάνουμε τα οφέλη της δωρεάν υγείας και περίθαλψης που απολαμβάνουν οι συνομήλικοί μας στο εξωτερικό. Είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε ιδιωτική ασφάλιση για να μπορούμε, χτύπα ξύλο, να αρρωστήσουμε αξιοπρεπώς.
Επίσης σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά το αν μπορούμε να κάνουμε τη δική μας οικογένεια γιατί πολύ απλά δε βγαίνουν τα κουκιά. Αν εργάζονται και οι δύο νέοι γονείς, αν καταφέρουν να πληρώσουν τους φόρους και τις υποχρεώσεις τους (βλ. ρεύμα, νερό, ενοίκιο, σούπερ μάρκετ κλπ), αν η δουλειά τους έχει προοπτική και σταθερότητα, αν βοηθούν και λίγο οι παππούδες και οι γιαγιάδες, αν, αν, αν.
Και αν θεωρήσουμε δεδομένα όλα τα παραπάνω και κάνουμε τη δική μας οικογένεια, πάμε στις άλλες «παράπλευρες απώλειες». Όπου τα παιδιά μας δεν έχουν παιδικούς σταθμούς να πάνε και άρα πρέπει να πληρώσουμε. Όπου η δημόσια παιδεία παραπαίει ακριβώς όπως και η δημόσια υγεία και άρα πρέπει να πληρώσουμε. Όπου δεν υπάρχουν πάρκα και ανοιχτοί χώροι για να παίξουν τα παιδιά μας. Όπου δεν υπάρχουν δρόμοι και πεζοδρόμια για να μετακινηθούμε με ασφάλεια. Όπου δεν υπάρχει επαρκής αστυνόμευση για να προστατεύσει τον πολίτη. Όπου δεν υπάρχει κράτος και δικαιοσύνη για να διασφαλίσει τα δικαιώματα τα δικά μας και των παιδιών μας. Όπου δεν υπάρχει κοινωνική πρόνοια, κοινωνική αγωγή, κυκλοφοριακή αγωγή, πολιτισμική αγωγή. Όπου δεν υπάρχει αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες. Όπου δεν επιβραβεύεται ο καλύτερος και ο πιο παραγωγικός, αλλά αυτός που έχει το «κονέ». Και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον.
Κίνητρο για να γυρίσουν πίσω οι νέοι στη χώρα, δεν είναι ένας μισθός της τάξης των 700 και 800 ευρώ, όταν έχεις δυο και τρία πτυχία, ούτε η ημιαπασχόληση, ούτε η μαύρη εργασία. Κίνητρο είναι η άμεση επαγγελματική αποκατάσταση στον τομέα στον οποίο έχεις ειδικευτεί, η αμοιβή που θα σου εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή και άνετη διαβίωση – αλλιώς γιατί να γυρίσουν; για να σας πληρώνουν τους φόρους;-, η αξιοκρατική ανέλιξη και η επιβράβευση των προσπαθειών και τέλος η ύπαρξη μιας ποιότητας ζωής και ενός ευρωπαϊκού επιπέδου κράτους. Όταν λοιπόν όλα αυτά γίνουν απτή πραγματικότητα και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, τότε ζητήστε από τους νέους να γυρίσουν πίσω. Μέχρι τότε, σεβασμός στα «παιδιά σας» που τα κάνατε οικονομικούς μετανάστες.
