Στην Έκθεσή του για την εξέλιξη της δημόσιας και ιδιωτικής δαπάνης στην Παιδεία, το ΙΟΒΕ κατέγραψε ότι το 87% των δαπανών της ελληνικής οικογένειας με παιδια στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο κατευθύνεται σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα και στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Διαπίστωση που ουσιαστικώς αχρηστεύει την χρησιμότητα του ελληνικού σχολείου!
*του Νϊκου Σίμου
Πρόκειται για μία διαχρονική αστοχία της ελληνικής Πολιτείας. Και να γιατί. Μιλώντας προ ετών ο γράφων με έναν άνθρωπο της παραγωγής που, επιπλέον είχε και τεράστια εκπαιδευτική πείρα, διότι, πέραν όλων των άλλων ήταν και ιδιοκτήτης της ΣΒΙΕ και του IST, τον πρώην Πρόεδρο του ΕΒΕΑ, Δρακούλη Φουντουκάκο, άντλησε τα εξής εντυπωσιακά στοιχεία για την Παιδεία στη χώρα μας:
-Οι ιδιωτικές δαπάνες, δηλαδή αυτά που πληρώνουν οι γονείς, υπό καθεστώς μάλιστα δωρεάν, υποτίθεται, Παιδείας, την εποχή εκείνη εφταναν σε σημερινα ευρώ τα 4 δισεκατομμύρια! Και, ξεπερνούσαν τις αντίστοιχες κρατικές δαπάνες. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε γονιός, για κάθε ευρώ που δαπανούσε το κράτος, πλήρωνε λίγο περισσότερο για να έχουν τα παιδιά του σωστή μόρφωση! Το ίδιο και σε μεγαλύτερη έκταση λόγω κρίσης συμβαίνει και σήμερα
-Μόνο ο τζίρος των φροντιστηρίων, κάθε μορφής, ξεπερνούσε τότε την αντίστοιχη δημόσια δαπάνη για τη δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Με άλλα λόγια ο κύκλος εργασιών των φροντιστηρίων ήταν τότε πάνω από 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ σημερινά λεφτά. ετησίως. .
Η δημόσια δαπάνη για τη δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ήταν λιγότερη. Όπως και σήμερα. Παρ’ όλα αυτά η Πολιτεία επί χρόνια ομιλεί για την προσφερόμενη «δωρεάν Παιδεία», και παραβλέπει ότι οι ανελαστικές δαπάνες για την εκπαίδευση, φέρουν σε δύσκολη οικονομική θέση τις ασθενέστερες οικογένειες.
-Η αγορά ξένων γλωσσών στην Ελλάδα είχε ένα κύκλο εργασιών κοντά στο 1 δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως διότι κανένας δεν διανοείται να μάθει λ.χ. αγγλικά στο δημόσιο Σχολείο, αλλά πληρώνει την ποιοτική εκμάθηση ξένων γλωσσών από την τσέπη του.
Σήμερα ενώ η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει, οι ελληνικές οικογένειες είναι υποχρεωμένες, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης να δαπανούν τεράστια ποσά, σε σχεση με το μειωμένο εισόδημά τους, για τις εγκυκλιες σπουδές των παιδιών τους. Που σημαίνει στην ουσία ότι το κράτος δεν παρέχει τις υπηρεσίες που είναι υποχρεωμένο να παρέχει στους πολίτες του. Προφανώς κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι η τελευταία Έκθεση του ΟΟΣΑ καταγράφει οτι οι 8 στους 10 Έλληνες θεωρούν ότι οι φόροι που πληρώνουν πάνε χαμένοι, διότι δεν καρπούνται την εκ του Συντάγματος μάλιστα επιβεβλημένη ανταποδοτικότητα. Με απλά λόγια πληρώνουν αδρά την λειτουργία ενός κράτους που δεν τους προσφέρει τίποτε. Πλην ταλαιπωρίας….
