*Του Νίκου Αρμένη
Αφού έγραψα την προηγούμενη φορά για την εβδομάδα πριν τον μαραθώνιο, είπα να γράψω σήμερα για αυτή που ακολουθεί έναν τέτοιο αγώνα.
Αυτές οι πρώτες ημέρες μετά από έναν τερματισμό στην απόσταση των 42.195 μέτρων, είναι διαφορετικές από μαραθώνιο σε μαραθώνιο και από δρομέα σε δρομέα.
Ξεκινώ από το μυϊκό σύστημα. Τις πρώτες 2-3 φορές θυμάμαι ότι χρειαζόμουν τουλάχιστον 4-5 ημέρες για να περπατήσω φυσιολογικά. Ειδικά για να κατέβω σκαλιά, η διαδικασία μόνο εύκολη δεν ήταν.
Μέχρι και τον αγώνα μου στην Πράγα τον περασμένο Μάιο, εξακολουθούσα τα πρώτα δυο τρία 24ώρα να ζορίζομαι να κατέβω σκαλιά καθώς αισθανόμουν ένα πάρα πολύ έντονο πιάσιμο στους τετρακέφαλους.
Έφτασα στον 10ο μαραθώνιο της ζωής μου, στη Φρανκφούρτη, την περασμένη Κυριακή για να αλλάξει αυτό. Τερμάτισα και ένιωθα τους μύες μου σαν να είχα κάνει απλώς ένα γρήγορο 30άρι ενώ είχα τερματίσει με επίδοση 3:28:34…
Τη Δευτέρα αισθανόμουν ένα ελαφρύ πιάσιμο στους τετρακέφαλους, την Τρίτη κανένα και από την Τετάρτη ξεκίνησα ξανά τις προπονήσεις μου με ένα χαλαρό 7αράκι..
Ένιωσα κάπως σαν τους δρομείς υψηλού επιπέδου που κάνουν έναν πολύ γρήγορο αγώνα και ακριβώς την επόμενη ημέρα μπορούν να προπονούνται κανονικά. Δεν μου συνέβη ακριβώς αυτό αλλά τηρουμένων των αναλογιών, κάτι αντίστοιχο..
Συμπέρασμα. Όσο περισσότερο προπονημένος είναι κανείς για μια συγκεκριμένη επίδοση, τόσο λιγότερη η καταπόνηση στο μυϊκό σύστημα. Ο μαραθωνοδρόμος «χτίζεται» σιγά σιγά και ο μαραθώνιος θέλει πρωτίστως υπομονή..
Πάμε όμως και στον τομέα της ψυχολογίας.
Πάλι τα πράγματα είναι διαφορετικά από μαραθώνιο σε μαραθώνιο.
Αν πρόκειται για τον πρώτο σου τερματισμό, συμβαίνουν τα εξής: Αισθάνεσαι ότι αφού κατάφερες αυτό, μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Ωστόσο ταυτόχρονα ορκίζεσαι ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το ξανακάνεις. Πονάς τόσο που δεν θέλεις με τίποτα να το ξαναζήσεις. Λίγες ημέρες μετά ξεχνάς τους όρκους και ψάχνεις στο ημερολόγιο πότε θα σταθείς ξανά πίσω από τη γραμμή εκκίνησης ενός μαραθωνίου.
Δεν ξέρω κανέναν που να μην ξαναέτρεξε και γνωρίζω άπειρους δρομείς με πρώτο τον εαυτό μου που πλέον δεν ζουν χωρίς αυτό.
Κατά τα λοιπά οι πρώτες ημέρες μετά τον πρώτο σου τερματισμό περνούν με πόνο που υποχωρεί αργά αλλά και με μια μεγάλη διαπίστωση. Ξέρεις επιβεβαιωμένα πλέον ότι έχει πολύ δυνατή ψυχή!
Και βέβαια όλα αυτά ανεξάρτητα από την επίδοσή σου. Στον πρώτο μαραθώνιο δεν σε νοιάζουν καθόλου οι επιδόσεις.
Στους επόμενους μαραθωνίους πρέπει να μην σε νοιάζουν πρωτίστως οι επιδόσεις.
Η σειρά προτεραιότητας για έναν αθλούμενο δρομέα νομίζω ότι πρέπει να είναι αρχικά να τερματίσει υγιής και μετά να δει τι χρόνο έκανε στο ρολόι του. Οι αθλούμενοι έχουμε την πολυτέλεια να κυνηγάμε καλές ή καλύτερες επιδόσεις μόνο αν το επιλέξουμε. Μεγάλη υπόθεση αυτό σας λέω!
Στη δική μου περίπτωση έχει συμβεί το εξής. Έχω την ευλογία να έχω σταθεί στην γραμμή εκκίνησης 10 μαραθωνίων και να έχω τερματίσει όρθιος και υγιής και στους 10! Αυτή ακριβώς θεωρώ και τη μεγαλύτερή μου επιτυχία ως δρομέας. Ότι δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ και έχω πάει και τις 10 φορές το ..μήνυμα στον προορισμό του!
Οι επιδόσεις μου δε είναι από μαραθώνιο σε μαραθώνιο σταθερά καλύτερες. Έχω δει στο ρολόι μου διαδοχικά PB (personal best). Ατομικό ρεκόρ στην απόσταση δεν είδα μόνο το Νοέμβριο του 2017 όταν έτρεξα στον Μαραθώνιο της Αθήνας με ατομικό ρεκόρ 3:38:30 από τον προηγούμενο αγώνα μου στο Ένσκεντε της Ολλανδίας και τερμάτισα με επίδοση 3:46:23. Ωστόσο ήταν ατομικό ρεκόρ αυθεντικής διαδρομής και άπαντες γνωρίζουν ότι η κλασική διαδρομή δεν μπαίνει σε σύγκριση με άλλες..
Πάντα λοιπόν ο στόχος της επίδοσης ήταν επιτυχής. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι καλύτερος δρομέας χρόνο με το χρόνο. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι περίφημα!
Ειδικά αυτή την εβδομάδα όμως «πετάω»! Στη Φρανκφούρτη έγινε πραγματικότητα ένα όνειρο που στο ξεκίνημά μου θεωρούσα ανέφικτο. Τερμάτισα υγιής και με επίδοση κάτω από 3:30..!
Θα σας πω την αλήθεια. Έχουν περάσει 5 ημέρες και συνέχεια το σκέφτομαι. Είναι φαντάζομαι σαν το συναίσθημα που αισθάνεται κάποιος φοιτητής που καταφέρνει μετά από 4 χρόνια να πάρει το πτυχίο του. Το βλέπει και το ξαναβλέπει. Και κάνει όνειρα για το μέλλον. Ξεκινώ άμεσα να τρέχω για τον επόμενο στόχο μου.
Πανέμορφο το πτυχίο αλλά θέλω και μεταπτυχιακό..!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στον τηλεοπτικό σταθμό Star και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
